Ik heb het me altijd voorgesteld leven na de bevalling als iets dat ik met een beetje vastberadenheid en de nieuwe gloed van moederinstinct aankon. Maar ik besefte dat ik ongelijk had toen ik op 24-jarige leeftijd mijn baby kreeg.
Ik heb niet het hele nestproces doorlopen. Mijn hormonen verleidden mij niet om samen met mijn partner een huiselijke ruimte te creëren. In werkelijkheid voelde ik me onvoorbereid en onzeker.
Wat ik echt wilde, was bij mijn moeder zijn. Hoe moest ik anders het meest kwetsbare hoofdstuk van mijn leven overleven? Verhuizen naar het huis van mijn moeder met mijn partner en onze pasgeboren zoon was een no-brainer.
Het gaf ons niet alleen een dak boven ons hoofd; het heeft de manier waarop ik ernaar keek volledig veranderd multigenerationeel wonen.
Ik worstelde met mijn geestelijke gezondheid na de bevalling
Als mijn moeder er niet was geweest – letterlijk in de kamer ernaast, klaar om in te grijpen voordat ik zelfs maar wist dat ik hulp nodig had – weet ik niet hoe mijn leven er vandaag zou uitzien.
Na bevallingik worstelde. Het voelde alsof ik aan het afdrijven was. Ik wilde het huis niet verlaten, mijn zoon meenemen voor een wandeling of zelfs maar mijn bed verlaten. Ik had moeite om in het reine te komen met het feit dat het leven was veranderd en dat ik niet meer dezelfde persoon was. Ondanks de enorme liefde die ik voor mijn baby had, voelde alles vaag. Er was een vreemde mix van tederheid en gevoelloosheid.
Terwijl ik met mijn eigen interne worstelingen te maken had, deed mijn partner zijn best, ondanks het feit dat hij ook overweldigd was en niet zeker wist wat hij deed. Mijn moeder werd meteen het vaste ritme op dagen die chaotisch en onvoorspelbaar aanvoelden.
Mijn moeder was er om mij door dit alles heen te helpen
Ze merkte dingen op waarvan ik niet wist hoe ik ze moest uiten: nieuwe moederangsten dat ik me verborg achter glimlachen, momenten waarop mijn kracht begon af te nemen. Ze vroeg niet om uitleg en gaf mij geen les over hoe ik ermee om moest gaan. Ze kwam gewoon keer op keer opdagen en vulde de gaten op met geduld, liefde en praktische hulp.
Ze kookte elke dag maaltijden voor ons en zorgde ervoor dat we aten, zelfs als we te moe waren om aan eten te denken. In het begin nam ze mijn zoon twee of drie avonden per week mee, waardoor mijn partner en mij de kans kregen ononderbroken slaap. Ze gaf hem flesvoeding, wiegde hem en kalmeerde hem. Ze hield van hem met dezelfde tederheid die ze aan mijn broers en mij toonde toen we nog baby’s waren.
Badtijd werd haar ritueel. Ze behandelde het met gemak en warmte en koerde zachtjes naar mijn zoon terwijl hij tegen het water schopte. Zijn kleine gezichtje herkende de vrouw die een grote rol speelde bij de opvoeding van hem. Toen ik zag hoe zij voor hem zorgde, herinnerde ik me eraan dat ik niet de enige was, dat moeder zijn niet betekende dat ik alle lasten zelf moest dragen.
Elke mijlpaal die hij bereikte, zoals het eten van vaste voeding, het doorkomen van tandjes en… zindelijkheidstrainingze wist precies wat ze moest doen en stond altijd klaar voor een demonstratie of advies. Ik hoefde nooit over dingen na te denken of me zorgen te maken dat ik iets verkeerds deed. Ze stond altijd vlak naast mij.
Het allerbelangrijkste was dat ze me eraan herinnerde dat het nodig hebben van steun mij niet tot een mindere moeder maakte. In haar aanwezigheid voelde ik me veilig.
Het huishouden met meerdere generaties heeft me geholpen een nieuwe moeder te worden
Ik herinner me dat ik een artikel las in De Atlantische Oceaan over hoe het idee van een kerngezinsstructuur een vergissing is, en daar ben ik het volledig mee eens.
Hoe zijn we van de oude dynamiek van ‘alle hens aan dek’ gekomen – grootouders en kleinkinderen die met andere familieleden in hetzelfde huishouden wonen – tot de gefragmenteerde en enigszins kwetsbare eenheid van alleen moeder, vader en kinderen?
Ik ben zo blij dat ik in de vroege jaren van mijn zoon niet voor dat verhaal ben gevallen.
Het spreiden van de ouderschapsverantwoordelijkheden versterkt het gemeenschapsgevoel, waardoor ik een daadwerkelijke band met mijn baby kan opbouwen zonder onder druk te bezwijken, en langzaam naar het moederschap kan groeien met steun in plaats van met angst. Ik was gezond en gelukkig, en vooral mijn baby ook.
Beetje bij beetje begon ik te begrijpen dat ouderschap niet bedoeld is als een eenzame onderneming; als ze zeggen dat er een dorp voor nodig is, menen ze dat ook.
