Dit artikel bevat spoilers voor ‘Song Sung Blue’.
De bewering dat ‘Song Sung Blue’ gebaseerd is op een waargebeurd verhaal, komt niet alleen naar voren in de reclamecampagne van de film. De film van Craig Brewer begint met een titelkaart met de tekst “Gebaseerd op een waargebeurd liefdesverhaal.” De schattige bewoording daarvan zou voor de meer cynische mensen onder ons kunnen betekenen dat de film snel en losjes met alle feiten zal spelen, allemaal in naam van emotionele manipulatie. Het publiek is tenslotte over het algemeen gewend geraakt aan de Oscar-aas-weepie aan het einde van het jaar. Als om deze vermoedens te bevestigen, bevat ‘Song Sung Blue’ niet één maar meerdere emotionele bochten naar links die scherp genoeg zijn om de schrijvers van “This Is Us” blozen.
Het gebeurt echter zo dat de meerderheid van deze bijna ongelooflijke plotwendingen en tragedies inderdaad uit het echte leven komen. “Song Sung Blue” is gebaseerd op de levens van Claire Sardina (gespeeld door Kate Hudson) en Mike Sardina (Hugh Jackman), twee livemuziekartiesten uit Milwaukee, Wisconsin, die elkaar eind jaren tachtig ontmoetten en verliefd werden. Zoals de film laat zien, verdienden ze de kost door op te treden als nabootsers van beroemdheden op verschillende locaties, waarna het paar op het idee kwam om een Neil Diamond-tributeband op te richten (geen imitatie-act) getiteld Lightning and Thunder, met Mike als Lightning en Claire als Thunder. Daarna vond een reeks triomfen en tragedies plaats, en ze verschijnen allemaal met heel weinig verfraaiing in de film. Hier ziet u hoeveel van “Song Sung Blue” echt is gebeurd.
De waarheid over bliksem en donder
“Song Sung Blue” is gebaseerd op de echte Claire en Mike uit de gelijknamige documentaire van Greg Kohs uit 2008. Kohs volgde de Sardina’s jarenlang, dus er was veel materiaal waaruit Brewer, Jackman en Hudson konden putten. Net als in de film was de echte Mike een veteraan uit de Vietnamoorlog, een monteur, woonde hij bijeenkomsten van de Anonieme Alcoholisten bij en leed hij ook aan coronaire problemen. Ondertussen werd de echte Claire, die kapper was voordat ze aan Lightning and Thunder-optredens begon, op 10 mei 1999 net buiten haar huis getroffen door een uit de hand gelopen auto. Dit ongeluk zorgde er uiteindelijk voor dat ze haar linkervoet verloor, wat leidde tot een lange en moeizame herstelperiode waarin Claire worstelde met een depressie. Een van de meest schandalige momenten van de film is wanneer een andere auto ramt voor de tweede keer het huis van Sardina in. Schokkend genoeg gebeurde dit daadwerkelijk op 8 september 1999 (hetzelfde jaar!), zij het terwijl Mike en Claire binnen waren.
Brewer neemt nog een kleine creatieve vrijheid met de tragedie die ook Mike overkwam. Net als in de film viel de echte Mike Sardina en stootte zijn hoofd, een blessure die leidde tot inwendige bloedingen die doktoren niet konden onderdrukken. Nadat hij in coma was geraakt, overleed Mike enkele dagen na zijn val op 27 juli 2006. In de film vindt deze fatale val plaats vlak voor het grootste optreden van Lightning en Thunder tot nu toe, wat natuurlijk een overdreven dramatische keuze is. Een beetje meer drama dat zich daadwerkelijk heeft afgespeeld, is echter de scène eerder in de film waarin Lightning en Thunder openen voor Pearl Jam en op het podium worden vergezeld door Eddie Vedder (John Beckwith). Deze uitvoering van Diamond’s “Forever in Blue Jeans” vond werkelijk plaats in juli 1995.
De grootste dramatische licentie van Craig Brewer ligt in de tijdsperiode van de film
Hoewel er in de hele film een aantal verfraaiingen in het verhaal van Mike en Claire zitten, vertelt ‘Song Sung Blue’ hun verhaal grotendeels rechttoe rechtaan. De grootste dramatische licentie is het condenseren en comprimeren van de waarheid in een vage tijdlijn. Hoewel de film de zaken in het algemeen in het correcte jaren negentig-achtige tijdperk houdt, maakt hij geen gebruik van markeringen op het scherm die aangeven wanneer gebeurtenissen plaatsvinden. Het publiek zou kunnen geloven dat de film zich in de loop van een paar jaar afspeelt in plaats van over anderhalf decennium.
Tijdens een interview met On Milwaukee uit 2003 vertelde Mike de publicatie dat zijn gelijkenis met Neil Diamond zogenaamd treffend was, en zei: “Veel mensen dachten dat ik echt hem was.” In de film bekent Mike van Jackman aan Claire dat hij niet zo veel op Diamond lijkt, vooral niet qua zangstem. Het wordt zelfs gebruikt als een van de belangrijkste redenen waarom hij en Claire Lightning and Thunder vormen in plaats van een Diamond-imitatie-act. Deze afwijking is waarschijnlijk te wijten aan die van Jackman meer theatrale zangtechniek die vooral verschilt van Diamond’s troubadourstijl.
Zoals bij elke aanpassing van welk bronmateriaal dan ookHet belangrijkste element om goed te komen is niet de letter, maar de geest van het verhaal, en Brewer en zijn cast doen dat zonder enige twijfel. De grote beats van het verhaal van de Sardinas klinken alsof er op gemolken kan worden maximaal Oscar-aasToch houdt Brewer de focus en toon meer op de liefde van het duo voor muziek en optreden dan op hun persoonlijke ontberingen. Deze aanpak lijkt in lijn te zijn met de sfeer van de echte Sardinas, waardoor ‘Song Sung Blue’ minder een smakeloze uitbuiting van hun tragedie is en meer een eerbetoon aan hun geest.
‘Song Sung Blue’ draait overal in de bioscoop.
