Elf jaar geleden hebben wij het huis ingetrokken naast onze nieuwe buren die toen allebei 79 waren.
Alleen gescheiden door een smal steegje tussen onze twee rijtjeshuizen, die in de eerste jaren van de 20e eeuw werden gebouwd, wisten mijn man en ik dat we snel de vriendschap moesten uitbreiden om onze toekomstige relatie in zo’n nauwe omgeving positief te maken.
We brachten onze 1-jarige zoon naar hun huis met koekjes en nam altijd de tijd voor een praatje als hij naar buiten ging. Ze was lerares Engels in haar werkende jaren en kon niet wachten om mij te vertellen over de nieuwste roman die ze op dat moment aan het lezen was. Hij was een zwemmer, net als ik, en we hadden vaak gesprekken over beroertes, bijna elke keer dat we elkaar zagen.
Ze werden al snel vrienden, en we waren dankbaar dat we buren hadden die we leuk vonden en vertrouwden.
Onze katten werden hun katten
Samen met ons groeiende gezin hadden we twee katten, Bonnie en Will, van wie we allebei hielden en waar we soms even gefrustreerd over waren, omdat ze weigerden de kattenbak te gebruiken zoals we ze hadden geleerd. We hebben ze effectief omgezet in buiten kattendie alleen ’s nachts binnenkwam om te slapen. Overdag zwierven ze rond in de bomen achter ons huis.
Onze buren, fervente kattenliefhebberszei dat de enige reden dat ze geen kat meer hadden, was dat ze niet wilden dat de kat hen zou overleven. Ze begonnen onze kleine katachtigen de hele dag in hun huis te verwelkomen en hen kippenresten en zalm te voeren. Onnodig te zeggen dat Bonnie en Will de behandeling prefereerden en snel naar hun huis naast de deur verhuisden.
Wij vonden het niet erg, net als zij had geen kinderen of uitgebreide familie, en de katten zorgden voor wat gezelschap. In plaats daarvan hebben we een hond genomen.
Ze zagen onze kinderen als hun kleinkinderen
Toen we nog twee kinderen in ons gezin verwelkomden, begonnen ze ons als de kinderen te beschouwen kleinkinderen die ze nooit hebben gehadeen prachtig cadeau, zeiden ze altijd.
De grootouders van mijn man leven niet meer, en ik heb nog maar één grootmoeder, maar ze woont een oceaan verderop. Onze relatie met onze buren was een voorproefje van hoe het zou zijn geweest om onze grootouders nog in de wereld te hebben.
Ze overlaadden ons allemaal met cadeautjes met Kerstmis en verjaardagen, en zorgden ervoor dat we chocolade kregen met Pasen en Valentijnsdag.
Toen mijn jongens groter werden, vroegen ze of ze bij mij in de buurt tekenfilms mochten kijken terwijl ik klaar was met werken, waarbij ze speciaal voor hen snoep uit haar overvolle pot met zoete verrassingen pikten.
Met Kerstmis verzocht hij ons langs te komen voor rode wijn en stukjes gehakt, een Britse traditie. Met Halloween jaagden ze alle andere trick-or-treaters weg, maar belden me om te vragen of de jongens aan konden bellen voor grote zakken met kauwsnoepjes.
We konden ze in ruil daarvoor liefde tonen door stukjes eten in de winkels te kopen als ze iets waren vergeten, kleine doe-het-zelf klusjes te doen die ze niet meer konden voltooien, en online spullen te kopen die ze niet in de winkels konden vinden. Maar ze vonden het het leukst als we even bij hen thuis belden of even langskwamen voor een praatje; het was gezelschap gedurende de eindeloze 24 uur van elke dag.
Ik worstelde met hoeveel ik ze kon helpen
Het was allemaal heel geweldig, en toen werd het behoorlijk moeilijk. Hun gezondheid begon achteruit te gaan en ik vroeg me voortdurend af of ik meer voor ze moest doen.
Helemaal aan het einde, nadat ze was overleden, kwam ik nog vaker langs om hem te zien, terwijl hij het grootste deel van de dag helemaal alleen in dat huis achterbleef. De laatste keer dat ik hem zag, niet wetende dat hij zou sterven voordat ik hem weer had gezien, ging ik weg met de gedachte: “Ik heb vandaag gedaan wat ik kon doen.”
Hun dood veroorzaakte zoveel dankbaarheid en schuldgevoel.
Dankbaarheid omdat we 11 jaar met mooie mensen hebben mogen genieten. Er werd van mijn kinderen gehouden en dankzij onze buren leerden ze omgaan met oudere mensen. En schuldgevoel omdat ik het gevoel heb dat ik nooit genoeg voor ze heb gedaan.
