Er is een zekere kalmte voor nodig om als tiener het podium van Taylor Swift op te lopen in een uitverkocht stadion en een openingsset te spelen voor tienduizenden fans die nog nooit van je hebben gehoord. Maar er is zelfs nog meer overtuigingskracht voor nodig om van de gelegenheid gebruik te maken om muziek te spelen die hen bijna gegarandeerd in de war brengt: groezelige, bloedvergietende noise-rock en electro over het feit dat ze een seksuele dreiging zijn en gedesillusioneerd raken in God.
De nu twintigjarige singer-songwriter Sofia Isella deed dat vorig jaar, als opening van de Australische run van Swift’s Eras-tour. “Taylor was een engel omdat hij mij dat podium liet delen”, zei Isella, opgegroeid in LA. “Ik wou dat ik dat gevoel had kunnen vastleggen. Maar de show zelf is niet zo zenuwslopend als die voor twintig mensen. Er is iets aan een gigantische kamer dat bijna een beetje dissociatief aanvoelt, alsof het niet echt gebeurt of er niet echt is.”
‘Dissociatief’ is ook een goede omschrijving voor Isella’s muziek: desoriënterend, zenuwslopend en emoties oproepend die je misschien niet begrijpt. Maar er zit zoveel vaardigheid in de uitvoeringen en de verbeeldingskracht in haar arrangementen dat ze misschien wel Isella – die de rol speelt – kunnen krijgen Fonda Theater op 16 november – op veel grotere eigen podia, net nu de wereld om haar heen veel somberder wordt.
“Bij deze volgende plaat heb ik zoveel plezier met s- dat is echt verdomd donker”, zei Isella. “Het is alsof de enige manier om te stoppen met schreeuwen erover, is door er even om te lachen.”
Isella groeide op in Los Angeles in een gezin met voldoende bekendheid in de entertainmentwereld om het kunstenaarschap als een levensvatbare carrière te laten voelen. Toch lieten ze haar nog steeds wild en vrij rondlopen bij het ontwikkelen van haar vak. Haar vader, de Chileens-Amerikaanse cameraman Claudio Miranda, won in 2012 een Oscar voor ‘Life of Pi’ en draaide ‘Top Gun: Maverick’ en de recente racehit ‘F1’ (haar moeder is de auteur Kelli Bean-Miranda). Terugkijkend op haar landelijke jeugd in LA, herinnerde Isella zich die gevuld met muziek en grenzeloze aanmoediging, werelden verwijderd van haar door sociale media verslaafde leeftijdsgenoten.
‘Ik heb mijn hele leven thuisonderwijs gekregen,’ zei Isella. “Mijn moeder liet kleine spoortjes van gedichtenboeken achter die ik kon vinden, en mijn vader zette GarageBand op en liet me uren achter met alle instrumenten en alleen maar vrije tijd. Ik had niet eens een telefoon tot ik 16 was. Toen ik voor het eerst op TikTok zat, zag ik dat iedereen dezelfde persoonlijkheid had, omdat ze al zo lang naar elkaar keken. Het was zo vreemd om in de buurt van kinderen van mijn leeftijd te zijn, omdat ik tussen volwassenen was opgegroeid – zoals: ‘Oh, deze kinderen zijn zo lief en aardig en schattig, maar ze denk dat ik een van hen ben. ”
Nadat haar familie tijdens de pandemie tijdelijk naar Australië was verhuisd en Isella in eigen beheer muziek begon uit te brengen, werd het duidelijk dat haar talenten haar heel ver van elkaar verwijderden. Gebaseerd op haar vroege achtergrond in klassieke muziek en een fascinatie voor scabreuze rock en elektronische muziek, vond ze een geluid dat de Velvet Underground en Nico’s elegante miserablisme, Chelsea Wolfe en Lingua Ignota’s met doom beladen art metal en de close-miked, griezelige goth-pop van Billie Eilish’s eerste LP samensmolt.
Isella begon tijdens de pandemie met het in eigen beheer uitbrengen van muziek. Sindsdien heeft ze op meerdere spraakmakende tournees openingsplaatsen behaald.
(@okaynicolita)
Haar vroege muziek getuigde van een vernietigende humor en scepticisme ten opzichte van de cultuur om haar heen (“All of Human Knowledge Made Us Dumb,” “Everybody Supports Women”), maar singles kwamen snel op gang en vertaalden zich verrassend goed op de sociale mediaplatforms waar ze een hekel aan had (ze heeft 1,3 miljoen volgers op TikTok). Het bracht haar allemaal op het podium met Melanie Martinez en Glass Animals en uiteindelijk met Swift. (Een openingsslot voor de Florence + the Machine Arena-tour volgt.)
Op de kronkelende EP ‘I Can Be Your Mother’ uit 2024 hadden nummers als ‘Sex Concept’ het sensuele fatalisme van dichters als Anne Sexton en Sylvia Plath, gecombineerd met de druipende erotische dreiging van Nine Inch Nails. “Ik zal hem voorover buigen, hem iets geven om in te geloven”, zingt ze. “We spelen het spel, worden allebei gek en dan noemen we het gelijk… Ik ben de enige god waarin je ooit zult geloven.”
“De eerste EP was dit hele verhaal over het baren van jezelf, deze gigantische uitgestrekte muze,” zei Isella, leunend tegen een stemwinder over het ontstaan van kunst. “Het voelt gewoon niet alsof het van mij komt. Het voelt alsof het van iets vreemds komt dat ik enigszins aanbid.”
Een vervolg uit mei 2025, ‘I’m Camera’, ging over de depersonaliserende effecten van plotselinge aandacht. Op ‘Josephine’ laat ze het tourleven aanvoelen als een spreekwoordelijke vakantie met grippy-sokken naar de pechafdeling – ‘Ik ben sokkelig, ziek en egoïstisch terwijl ik de handen van vreemden vasthoud… Ik ben iets kwijtgeraakt, ik heb het verkocht, ik herinner me alleen de pijn.’
Isella’s behoedzaamheid jegens instellingen strekt zich uit tot haar opnamecarrière. Ze is voorlopig nog steeds onafhankelijk – verrassend voor een artiest op de radar van Swift – en compromisloos over wat een label van haar zou eisen in vergelijking met wat ze kunnen bieden. “Ik heb veel grote honden ontmoet, en het zijn erg aardige mensen, maar ik hou gewoon van het gevoel onafhankelijk te zijn”, zei Isella. “Misschien zal ik daarover van gedachten veranderen, maar ik probeer een label volledig te begrijpen en wat de functies ervan zijn, wat het de kunstenaar oplevert op een dag op sociale media. Ik probeer dat volledig te beoordelen voordat ik magische papieren onderteken.”
Haar nieuwste materiaal (en haar subversief griezelige, Francesca Woodman-opwekkende muziekvideo’s zoals ‘Muse’) voelen perfect getimed aan de apocalyptische sfeer in LA en de VS nu, waar een onverbiddelijke afglijden naar de ondergang bijbels aanvoelt. ‘Out in the Garden’, uit september, raakt aan de Zuid-gotische stemmingen van Ethel Cain, maar met een gevoel van zuur medelijden dat helemaal haar eigen gevoel is. “Dat er een klein deel van mij is dat jaloers is / Dat je volmondig gelooft dat er altijd iemand is”, zingt ze. “Dat zal altijd van je houden, en er is een plan voor jou.”
Zelfs op haar meest sombere toon zit er een gestremde humor onder (haar huidige tour heeft als ondertitel ‘You’ll Understand More, Dick’). Maar als dit kleine stukje jonge roem Isella iets heeft geleerd, is het dat zelfs als iedereen iets van je wil, niemand ons komt redden.
‘Er is niets met gewicht, niets dat betekenis heeft aan blind geloof,’ zei Isella. “Op deze volgende plaat sta ik op het punt heel boos te worden, omdat religie me echt kwaad maakt en me ontvlamt. Maar het is de mooiste placebo om je voor te stellen dat er een vader is die van je houdt, wat je ook doet. Ik ben een heel gelukkig persoon omdat ik altijd veilig en beschermd ben geweest, maar als je een zwaar leven hebt gehad, is dat waanzinnig krachtig om je dat voor te stellen en dat te geloven.”
