Op dit moment heeft Stanley Kubrick een soort mythische status rondom hem, maar je hebt echt met hem samengewerkt. Je hebt een aantal jaren met hem samengewerkt: je was een blunder bij ‘Barry Lyndon’ en ‘The Shining’, en daarna deed je natuurlijk ‘Eyes Wide Shut’. Dus ik vraag me af of je me iets kunt vertellen over hoe het was Echt werken met deze man die een legende is geworden.
Nou ja, natuurlijk toen ik hem voor het eerst ontmoette, wat, zoals je terecht zegt, was in ‘Barry Lyndon’ Dat wist ik toen nog niet; ik was een vrij jonge technicus, begin twintig. Ik bedoel, ik wist van hem, maar ik wist niets van hem. Weet je wat ik bedoel? Soms weet je iets van mensen, maar niet Echt weten. Je hoort gewoon wat dingen en het werk dat hij heeft gedaan, maar je weet niet echt veel over hem. En dat was bij mij het geval. Het duurde even, want Stanley sprak altijd maar heel weinig mensen op de set. De schakels in de keten waren altijd vrij kort, omdat hij zijn tijd niet wilde verspillen aan het raadplegen van verschillende mensen, wat een van de redenen was dat ik in de begindagen van ‘Barry Lyndon’ niet zo vaak met hem sprak. We zeiden goedemorgen. Maar qua gesprek was er niet veel van dat alles tussen hem en mij.
En op een gegeven moment tijdens het filmen van “Barry Lyndon”, had de gaffer, die een vriend van mij was, wat problemen en hij kwam niet op een bepaalde dag of een paar dagen naar zijn werk, wanneer dat ook was. Dus omdat het gewoon (Kubrick) was en ik letterlijk de hele tijd op de set was en alle anderen een beetje buiten waren, afgezien van acteurs, werd ik er een beetje in meegesleurd. Hij moest met mij praten en wij moesten communiceren. Vanaf dat moment kenden we elkaar natuurlijk.
Dus dat was mijn introductie, toen ik met hem samenwerkte. Maar wat ik me wel realiseerde, was dat ik, ook al wist ik niet zoveel over hem, toen ik hem voor het eerst zag, toen hij voor het eerst op de set kwam toen hij met zijn auto stopte en ik keek terwijl ik iets deed bij een raam, en ik hem met zijn assistent uit de auto zag stappen. Hoewel ik niet kon horen wat er werd gezegd – ik was misschien 15 meter verderop – kon je de reactie van de mensen zien. We zaten in een groot statig huis, dus er was veel bemanning, en je had daar niet veel woorden nodig omdat je het respect kon zien dat mensen voor hem hadden. Dus ik heb dat een beetje overgenomen. En dit was, zoals ik al zei, lang voordat ik met hem kon praten.
Dus ik wist dat er hier iets was. Ik wist dat er een aura om hem heen was, dat mensen die veel meer over hem wisten dan ik, dat hadden. Toen ik op het podium kwam waarop ik meer met hem sprak, waren er (een) paar maanden voorbijgegaan, dus ik had hem zien werken zoals hij werkte, wat heel, heel anders was dan elke andere filmset waar ik destijds op had gestaan. Door de manier waarop hij alles testte, gebruikte hij in die tijd een polaroidcamera waar hij verschillende dingen deed, of liet hij John Alcott, die de Director of Photography was bij “Barry Lyndon”), verschillende belichtingen maken op de polaroidcamera in zwart-wit – een professionele polaroidcamera trouwens. We zouden deze allemaal bekijken, ze allemaal in een boek stoppen en dan beslissen wat de schietstop zou zijn voor deze volgende opname. Het zou de opvatting kunnen veranderen vanwege het licht dat door de ramen van dit grote statige huis naar binnen viel.
Zoiets had ik eigenlijk nog nooit eerder gezien. Eerlijk gezegd begreep ik niet echt wat hij deed, want toen ik naar het boek keek, toen we de verschillende belichtingen hadden, kon ik op dat moment vanuit mijn oog heel weinig of geen verandering zien. Dus dat vond ik nogal fascinerend, wat hij in deze polaroid zag, nog steeds dat niemand anders waarschijnlijk kon zien. Hij zou zeggen: “Dat is het, dat is de halte. Daar gaan we op schieten.”
