Geef Michael Bay de schuld. Wij wel.
Door Chris Snellgrove
| Gepubliceerd
Meestal bombarderen films vanwege hun verbazingwekkend slechte kwaliteit. De meeste mensen keken bijvoorbeeld zelfs maar 10 minuten Joker 2 kon zien waarom de film uiteindelijk een kritische en commerciële flop werd. Daarom was ik verrast om te zien Transformers Eén bom aan de kassa; het heeft tenslotte een kritische beoordeling van 89 procent op Rotten Tomatoes en een verbijsterende fanscore van 98 procent.
Schuld Michael Baai voor zijn mislukking. Zijn nalatenschap is een voortdurende albatros om de nek van de Transformers-franchise, en nu… Transformers One Het mislukken van de kassa in 2024 kan een ondergang betekenen voor de franchise als geheel.
Als Transformers-fan heb ik een soort haat-liefdeverhouding met de Transformers-films van Michael Bay. Ze hielpen de franchise weer tot leven te brengen en introduceerden een aantal hele coole concepten en ontwerpen (we zijn het er allemaal over eens dat Bumblebee cooler is als Camaro, toch?).
Elk van zijn films is echter slechter dan de vorige, waardoor de filmische reputatie van de robots effectief wordt aangetast. Het was zo bedorven dat Transformers Eén (letterlijk de beste film in de franchise) scoorde volledig aan de kassa en verdiende slechts $ 128,9 miljoen tegen een budget dat ergens tussen de $ 75 en 147 miljoen lag.
Als je het nog niet hebt gezien (schaam je!), schuilt er waarschijnlijk diep in je vonk een brandende vraag: wat maakte Transformers Eén zo geweldig? Of misschien ook: hoe kan ik in vredesnaam zeggen dat het beter is dan de iconische film uit 1986? Omdat het zo is.
Allereerst dat originele, geanimeerde Transformers: de film is een gecertificeerde klassieker, en ik blaas regelmatig de soundtrack op (we houden van je, Stan Bush!) terwijl ik rondrijd in mijn eigen kleine Bumblebee Camaro. De belangrijkste zwakte van de film is dat hij niet veel echte karakterisering biedt. Geweldige animatie en zoete naald vallen terzijde, het handhaaft eenvoudigweg het basisplot van de originele show van eendimensionale goeden die vechten tegen eendimensionale slechteriken.
Transformers Eénis echter een diepe duik in de psychologie, vriendschap en ultieme gevolgen tussen de meest meeslepende personages uit de franchise, Optimus Prime en Megatron. Het is de moeite waard om te zien hoe deze personages hun verhaal voltooien en beseffen dat hun ideologische verschillen te groot zijn om hun vriendschap te laten overleven. Deze verschillende ideologieën zijn even begrijpelijk als hartverscheurend en vormen perfect een kader voor een kloof tussen broederlijke ‘bots’ die uiteindelijk miljoenen jaren zal bestrijken.
Inmiddels heeft deze franchise fans van alle leeftijden dankzij de vele verschillende iteraties, en er is echt voor elk wat wils. Transformers Eén. Ik waardeerde de terugroepacties naar de Generatie 1-tekenfilm en het origineel Wonder strips, en er zijn enkele geweldige verwijzingen naar de film uit 1986. Ik liep weg in de overtuiging dat dit het was perfect Transformers-film, en toen ik iets zag dat zo briljant mislukte, maakte ik me zorgen over de franchise als geheel.
De live-action tenslotte Transformers: opkomst van de beesten was tot nu toe de film met de laagste winst in de filmfranchise Transformers Eén kwam langs. We krijgen letterlijk afnemende box office-opbrengsten voor deze franchise, en Transformers Eén was duidelijk een Weesgegroet-poging om het merk weer tot leven te brengen, compleet met geweldige animaties, een gestapelde stemmencast van beroemdheden en een creatief team dat duidelijk dol is op de franchise. Het faalde nog steeds vanwege het simpele feit dat de middelmatige films van Michael Bay zijn kansen effectief saboteerden.
Vergeet niet dat de eerste live-action Transformers een wereldwijde hit was, maar de latere films werden uiteindelijk gewoon hersenloze botsingen tussen lelijke robots, onderbroken door totale waanzin. Tegen het einde kregen we bizarre scènes waarin een personage uitlegde hoe hij legaal seks kon hebben met zijn minderjarige vriendin. En als de films geen actie-schlock- of creeper-personages opleverden, deden ze dingen zoals het op onverklaarbare wijze vermoorden van de originele menselijke hoofdrolspeler Sam Witwicky buiten het scherm, waardoor het grote publiek de Transformers associeerde met vreselijk films.
Als Bay zijn excessen had kunnen beteugelen en vervolgfilms had kunnen produceren met de kwaliteit van zijn eerste Transformers-film, dan Transformers Eén zou waarschijnlijk een monsterhit zijn geweest. Helaas kochten alleen hardcore fans, zonder de interesse en welwillendheid van een meer informeel publiek, kaartjes, en het resultaat is dat de franchise zich nu in het donkerste uur bevindt. En alsof deze prachtige en briljante animatiefilm niet genoeg was om die duisternis te verlichten, dan zou de Transformers-franchise een beetje op Starscream kunnen gaan lijken: een gedoemde geest die simpelweg hoopt zijn gloriedagen opnieuw te beleven en zijn plaats in te nemen als de rechtmatige koning (tenminste uit de tekenfilms uit de jaren 80).
