Terwijl The 19th plannen maakt voor 2026, willen we graag van je horen! Vul onze jaarlijkse enquête in om ons uw mening te laten weten.
Tijdens een zwembadfeestje voor mijn vijfde klas in augustus sprong ik bijna over de patio om een groep pratende moeders aan te spreken.
‘Perimenopauze,’ hoorde ik. ‘De puberteit,’ hoorde ik. ‘Zoveel gehuild,’ hoorde ik.
Ik rende naar deze groep vrouwen toe – van wie ik sommigen kende, van wie ik sommige niet kende – en zei: “Kun je deze hele band terugdraaien en opnieuw beginnen? Ik moet het allemaal horen.”
Steeds meer moeders sloten zich bij deze menigte aan en fluisterden bij het zwembad om te laten zien hoe moeilijk het is om een dochter op te voeden die door de puberteit gaat terwijl jijzelf door de perimenopauze gaat.
Toen ik lezers van vroeg onze menopauze-nieuwsbrief Over deze ervaring hoorde ik van velen van jullie hoe intens deze tijd zou kunnen zijn: Tranen. Schreeuwen. Existentiële momenten van zelfreflectie.
Lezer Martha, 50, vertelde me hoeveel zij en haar dochters (11 en 13 jaar) genoten van het kijken “Ben jij daar God? Ik ben het, Margaret.”” samen – en hoe het slechts één belangrijke bron van gedeelde vreugde (en begrip) is die zij en haar dochters hebben gevonden.
Ze hebben ook een band gekregen over hoe afhankelijk ze zijn van hun vrienden om door een periode van grote hormonale veranderingen te komen. Martha zei dat ze bij elk nieuw symptoom naar haar groepschat gaat voor advies – iets dat volgens haar dochters de manier nabootst waarop ze met hun vrienden over de puberteit praten. Het is fijn om altijd een focusgroep te hebben om te sms’en: “Oh mijn God, dit volkomen gekke ding gebeurt met mijn lichaam – gebeurt het misschien ook met het jouwe ?!”
Lezer Janine is nu 44, maar was 39 toen ze voor het eerst met de perimenopauze begon, terwijl ze ook drie tween-meisjes opvoedde. Ze was bang dat ze een woedeprobleem had, een tekortkoming in haar persoonlijkheid. Ze begreep toen niet dat wat ze ervoer een symptoom was van een verandering in haar hormonen.
Ze gebruikt nu hormoontherapie en angstmedicatie, wat volgens haar een wereld van verschil heeft gemaakt. Maar ze zou willen dat zij en haar familie beter voorbereid waren op de gevolgen van de perimenopauze – en ze wil dat haar eigen dochters zich beter voorbereid voelen om dit allemaal op een dag aan te kunnen.
“Wat verdrietig dat ik die tijd doormaakte en dat ik geen enkele informatie had over de perimenopauze. Ik wist niet dat dit normale symptomen waren. Niemand zei tegen mij: ‘Nee, je bent niet gek'”, zei ze.
Aangezien ik zelf een dochter van middelbare school heb, dacht ik ook echt dat wat we het meest nodig hebben – naast kameraadschap – echt goed advies is over hoe we dit seizoen het beste kunnen opvoeden.
Bel de deskundige
Daarom noemde ik de persoon naar wie ik onder vrienden vaak verwijs ‘de enige persoon die ik op internet vertrouw’, Lisa Damour. Ze is een klinisch psycholoog die zich letterlijk specialiseert in adolescente meisjes schreef het boek over hoe je deze kinderen moet opvoeden, heeft een prachtige Instagram-account en een podcast met veel goede adviezen.
En als je net zoveel van “Inside Out 2” hield als mijn familie, dan moet je Damour bedanken: Zij geraadpleegd over de film om ervoor te zorgen dat het de emotionele ontwikkeling van adolescente meisjes accuraat weergeeft.
Ze heeft eigenlijk net dit onderwerp besproken haar podcast, Vraag het aan Lisa.
Wat Damour me vertelde is dat de puberteit en de perimenopauze eigenlijk heel verschillende ervaringen zijn – en dat het belangrijk is om deze verschillen te begrijpen, zodat we in deze tijd beter voor onszelf en onze kinderen kunnen opkomen.
“Het zijn een soort hormonen, maar ook niet,” zei ze. “Ik denk dat het waarschijnlijk slim is om de hormonale ervaring van de kinderen los te koppelen van die van de ouders, en niet in één adem over ze allemaal te praten.”
Het ‘hersenrenovatieproject’
Voor kinderen is het geen golf van hormonen die hun humeur in de war brengt, zei ze. Onderzoekers hebben spittests gebruikt om de hormoonspiegels bij adolescente meisjes te meten en deze te vergelijken met hun veranderende stemmingen. “Eigenlijk zie je op geen enkel moment een sterke correlatie tussen verhoogde emotionaliteit en hoge niveaus van hormonen,” zei Damour.
Tijdens de puberteit, zo legde ze uit, ondergaan de hersenen een enorme ontwikkeling in de ontwikkeling als gevolg van deze nieuwe stroom hormonen (zoals we al vermeldden in ons artikel). editie over ADHD!), fysiek veranderend van achter naar voren. De achterkant van de hersenen bevat de emotiecentra en de voorkant de systemen die het perspectief behouden.
Tieners van alle geslachten worden zo gemakkelijk ontregeld, niet vanwege de hormoonspiegels op een bepaald moment, zei ze, maar vanwege dit ‘bredere hersenvernieuwingsproject dat hen achterlaat met een heel onhandig brein dat heel, heel reactief kan worden – en het kan moeilijk voor ze zijn om het perspectief te behouden als ze van streek zijn.’
(Bij meisjes piekt dit doorgaans rond de leeftijd van 13 jaar; bij jongens is dit meestal rond de leeftijd van 15 jaar.)
Dus hoewel uw kind rond deze leeftijd misschien humeurig is, is dat niet het geval zojuist hormonen. “Eén reden om goed na te denken over praten over hormonen en kinderen is één: het is een veel aspecifieker fenomeen: het zijn de hersenen die veranderen omdat hormonen daarvoor zorgen”, zei ze. “En ten tweede: het werkt tienermeisjes echt op de verkeerde manier in als volwassenen zeggen: ‘Oh, je gedraagt je zo omdat je hormonaal bent.'”
Wat kan wel nuttig zijn, is het verklaren van deze neurologische ontwikkelingen. Al deze gevoelens die ze hebben, komen doordat hun lichaam zoveel werk doet om te groeien en te veranderen – en dat zal niet voor altijd zijn. Er is niets mis met hen; hun hersenen ondergaan gewoon het harde werk van een totale renovatie. Als ze dit weten, kunnen ze zich veel minder overweldigd voelen.
En wat betreft wat je voelt?
Damour herinnert ons eraan dat stemmingen altijd kunnen worden gezien als symptomen, niet anders dan koorts of hoesten.
Als je je tijdens de perimenopauze erg emotioneel ontregeld voelt of moeite hebt met slapen, ‘moet je met je arts praten over wat je kunt doen’, zei ze. “Er zijn een aantal echt geweldige veranderingen die kunnen worden aangebracht of interventies die kunnen worden gebruikt, zodat je thuis gewoon niet in deze vreselijke hormonale soep hoeft te zitten.”
Maar zelfs dan is wat u ervaart anders dan wat uw kind is. Opvliegers zijn misschien niet leuk, maar je hele lichaam is in ieder geval niet van de ene op de andere dag veranderd.
“In de puberteit beginnen ze op ongeveer 1,80 meter zonder borsten en zonder menstruatie, en twee of drie jaar later is het kind 1,80 meter lang en ziet eruit als een volwassen vrouw”, herinnerde Damour zich. “Dat is echt een heel dramatische transformatie, vooral in termen van hoe de wereld zich tot jou verhoudt.”
Het beste cadeau dat je je kinderen kunt geven
Door onze eigen symptomen aan te pakken en voor onszelf te zorgen, aldus Damour, kunnen we onze kinderen een zeer waardevolle les leren over gezond omgaan met de ziekte.
Damour zei bijvoorbeeld dat als je niet goed slaapt, je misschien het volgende wilt doen:
- Evalueer uw cafeïne-inname
- Praat erover met uw arts vasomotorische symptomen die de slaap verstoren
- Ontdek welke andere emotionele factoren u ’s nachts wakker kunnen houden.
“Openlijk praten over slimme, gezonde en adaptieve coping-keuzes… is het beste cadeau dat je je kind kunt geven. Het beste cadeau is behoorlijk saai zijn en je eigen emoties in je eigen tijd beheersen.”
En om dat goed te doen, moet u ervoor zorgen dat u ook de zorg krijgt die u nodig heeft.
‘Verandering staat gelijk aan stress’
Eén ding dat geldt voor zowel kinderen die door de puberteit gaan als voor volwassenen die door de perimenopauze gaan? “Ontwikkeling is inherent een uitdaging,” zei Damour. “Verandering staat gelijk aan stress.”
En dit is moeilijk voor zowel kinderen als ouders.
“Kinderen doen niets anders dan veranderen en van nature zijn het hebben van een kind en het kind zijn allebei heel erg stressvol. Ik denk dat we allemaal in een betere positie verkeren als we met dat inzicht beginnen, in plaats van te blijven raden: ‘Waarom is dit altijd zo stressvol?’ omdat we dan gestrest raken over het feit dat we gestrest zijn”, zei Damour.
Ze voegde er ook aan toe dat deze dynamiek nog wordt verergerd door een opvoedingsindustrie die volhoudt dat als ouders maar “de juiste stap zouden zetten op deze juiste dag, het opvoeden van kinderen gemakkelijk zal zijn. Maar het opvoeden van kinderen is een hele uitdaging en dat is de aard ervan.”
“Het beste cadeau dat we ons kind kunnen geven, is dat we thuis een vaste aanwezigheid hebben en om dat te doen, zullen we heel goed voor onszelf moeten zorgen”, zei Damour. “Dat voor onszelf zorgen, maakt deel uit van de manier waarop we voor onze gezinnen zorgen.”
