De Bronx onderscheidt zich op een duidelijke manier van de vier andere stadsdelen van New York City. Het was de thuisbasis van 1,4 miljoen inwoners en het armste congresdistrict van het land. Ooit bloeide het als vruchtbare landbouwgrond. Vandaag herstellen we dit land – niet naar zijn agrarische wortels, maar als vruchtbare grond voor het grootbrengen van gezonde, gelukkige en welvarende kinderen.
En daarbij cultiveren we kansen voor een nieuwe generatie burgers.
Mijn vrouw Lizette en ik hebben Green Bronx Machine (GBM) opgericht en gerund. Onze non-profitorganisatie zet zich in voor het herschrijven van het verhaal over de Bronx en zijn bewoners. Binnen Brede School 55, aan de overkant van het spoor van rijen vervallen sociale woningbouwtorens, bevindt zich een onverwachte oase: een bloeiende tuin waar groenten en fruit groeien naast jonge dromen en mogelijkheden. Het hele jaar door vinden grootmoeders rust in het groen, terwijl kinderen gretig zaden planten, gewassen oogsten, kippen grootbrengen en eieren rapen.
Maar deze transformatie begon niet buitenshuis, maar in een klaslokaal.
EEN “WERKLOZE” LERAAR
Ik noem mezelf speels een ‘werkloze leraar’. Ik ben sinds 1984 docent/bestuurder en heb het formele dienstverband verlaten, vastbesloten een programma te lanceren dat zich nu heeft verspreid naar meer dan duizend scholen in de Verenigde Staten en een tiental landen – met ambitieuze plannen om die impact te vergroten. Genaamd “Een wonder in de Bronx”, combineren we stadslandbouw, projectgebaseerd leren en gemeenschapsbetrokkenheid die onderwijsresultaten transformeren op gebieden waar succes onwaarschijnlijk, zo niet onmogelijk lijkt.
Het klaslokaalmodel van GBM begon bijna per ongeluk. Toen ik moeite had om mijn leerlingen erbij te betrekken, ontving ik een doos narcisbollen. In plaats van ze weg te gooien, stopte ik ze achter een radiator. Weken later ontkiemden en bloeiden de bollen, en daarmee veranderde de betrokkenheid en opkomst van de studenten.
Deze kinderen, die niet naar school wilden komen om mij te zien, kwamen plotseling opdagen om planten te zien. Dat was mijn a-ha-moment. We plantten dat jaar 25.000 bloembollen in heel New York.
Tegenwoordig omvat het programma indoor Tower Gardens en Babylon Micro-Farms, waar studenten het hele jaar door groenten verbouwen in klaslokalen, terwijl ze onderweg wiskunde, Engels, biologie en zelfs natuurkunde leren. red. De De resultaten reiken veel verder dan de landbouw. Deelnemers laten verbeterde academische prestaties, hogere opkomstpercentages, betere voedingsgewoonten en een groter milieubewustzijn zien. Leraren zijn op dezelfde manier geïnspireerd en betrokken.
Ondertussen worden de producten die studenten verbouwen verkocht om de broodnodige banen en inkomsten te verschaffen, of door studenten mee naar huis genomen om hun gezinnen te voeden.
Ik heb geleerd dat wanneer een kind een zaadje plant en die plant verzorgt om te oogsten, het nooit meer honger zal lijden – niet intellectueel, emotioneel of fysiek.
HET VISIETEKORT IN AMERIKAANSE SCHOLEN
Het is gebruikelijk om te denken dat de onderwijsuitdagingen in Amerika voornamelijk voortkomen uit beperkte financiering. Maar de meer fundamentele kwestie is een duidelijke visie op wat mogelijk is op de hedendaagse scholen – iets dat steeds schaarser wordt in een omgeving die wordt gedomineerd door desinformatie, politiek en eroderende sociale cohesie.
Voor kinderen die tegenwoordig opgroeien is de harde realiteit dat in Amerika, ondanks ons gekoesterde verhaal van meritocratie en individualisme, iemands postcode de belangrijkste bepalende factor blijft voor de sociale, onderwijs- en gezondheidsresultaten. Dat wordt geïllustreerd in gemarginaliseerde gebieden zoals de South Bronx.
Dit geografische determinisme wordt door veel dingen gedreven. Dat geldt ook voor scholen in gebieden met lage inkomens die uitgehongerd zijn aan financiering, ervaren leraren en verrijkingsmogelijkheden. Studenten worden ook geconfronteerd met extra barrières, zoals voedselonzekerheid, instabiliteit van de huisvesting en blootstelling aan gevaren voor het milieu, die allemaal van invloed zijn op hun vermogen om effectief te leren.
EINDE POSTCODE BESTEMMING
Door scholen te transformeren in centra van gemeenschapswelzijn, individuele uitmuntendheid en milieubeheer hebben we aangetoond dat innovatieve benaderingen systemische barrières kunnen overwinnen.
We zorgen voor goed presterende scholen, betrokken burgers, verantwoordelijke buren, levendige gemeenschappen, banen, en we verbouwen gezond voedsel – allemaal samen.
Het programma heeft impact gehad in een grote verscheidenheid aan gemeenschappen, nationaal en internationaal, en die impact is vastgelegd in een documentaire: Generatiegroeiwat het succes van het programma benadrukt en ertoe leidde dat GBM werd uitgeroepen tot een 2024 Meest innovatieve bedrijf door Fast Company.
SCHAAL EEN OVERDRAAGBAAR MODEL
Wat de methode van GBM zo impactvol maakt, is de overdraagbaarheid ervan over staten en internationale grenzen heen. Scholen in diverse omgevingen, van het platteland van Alabama tot de buitenwijken van Colorado, hebben het met succes aangepast aan de lokale behoeften, terwijl de kernprincipes behouden bleven. Er wordt verwacht dat we in 2030 een impact zullen hebben op 30.000 scholen in de Verenigde Staten.
Dit gaat niet alleen over de Bronx. Er is een Bronx in elke Amerikaanse stad en over de hele wereld; we hebben een kant-en-klaar programma ontwikkeld dat ze allemaal bedient. Dit gaat over het transformeren van de manier waarop we denken over onderwijs, gemeenschap, duurzaamheid, armoede en vooruitgang overal.
Velen denken dat ik een levensgrote persoonlijkheid heb, maar dat heb je niet nodig om effectief te zijn. Het gaat om betrokkenheid van de gemeenschap. Ana Christina Garcia van Sloan Kettering en bestuurslid van GBM merkt op dat “Green Bronx Machine kapitaliseert op gemeenschapseigendommen en het potentieel, de wens en de passie ontsluit die kinderen, directeuren en leraren al hebben. Betrokkenheid bij de gemeenschap gaat over het toegankelijker maken van organisatorische middelen om de bestaande talenten en macht van mensen te ontsluiten. Het is tweerichtingsverkeer waarbij iedereen profiteert van het delen van zijn prachtige talenten als mens en het creëren van sterkere banden met de gemeenschap.” Ik noem dit sociale vitamines versterkt met menselijk vermogen.
We kweken niet alleen planten, we kweken hoop. En hoop is het krachtigste zaad dat we kunnen planten. In 2026 wil ik andere opinieleiders de hand schudden om dit beproefde programma door het hele land te blijven verspreiden. Daar is uiteraard een dorp voor nodig, maar er is ook een inspirerende visie voor nodig. Sluit me alsjeblieft aan.
De auteur bedankt Joel Makower en Jeff Senne voor hun bijdragen aan dit artikel.
Stephen Ritz is oprichter van Green Bronx Machine.
