Dit zoals verteld-essay is gebaseerd op een gesprek met Aaron Cannon, de 37-jarige oprichter van Outset, die met zijn vrouw en driejarige zoon in San Francisco woont. Het is bewerkt voor lengte en duidelijkheid.
Ik besloot mijn bedrijf te starten terwijl ik met vaderschapsverlof was.
Het is heel nauw met elkaar verweven: het stichten van een gezin en het starten van een startup verliepen langs een vergelijkbare tijdlijn. Ik heb zeker veel mensen die dat een beetje krankzinnig vinden. Het is. Ik heb weemoedige momenten als ik denk aan: “Man, wat als ik dit allemaal zou kunnen doen toen ik 25 was en single?”
Dan herinner ik mezelf er snel aan dat ik een idioot was toen ik 25 was.
Toen ik met vaderschapsverlof was, had ik misschien te veel tijd om na te denken. Als je een baby hebt, ben je fysiek alle hens aan dek, maar heb je niet veel intellectuele stimulatie. Ik dagdroomde over wat ik wilde doen met mijn carrière.
Het is een heel intens evenwicht. “Evenwicht tussen werk en privé” impliceert een zekere mate van kilte. Dat heb ik niet. Elke minuut van mijn dag is belangrijk. Alles krijgt minder prioriteit, behalve gezin en werk. Dat is pijnlijk. Het is echt meedogenloos prioriteiten stellen.
Het is mentaal heel raar. In een normale baan heb je heel intense dagen en kom je thuis en zeg je tegen je familie: “Ik moet even uitblazen.” Het probleem is dat elke dag op mijn werk momenteel intens is. Onze startup bevindt zich in die gekke groeifase waarin alles tegelijkertijd groeit en kapot gaat.
Als ik thuiskom en zeg: “Ugh, dit is zo intens”, dan zal ik niet zo aanwezig zijn als een vader. Ik heb die optie niet.
Gisteren, op weg naar huis, kreeg ik na het werk een intens telefoontje. Ik onderhandel over dit contract. Dan haal ik mijn kind op en besteed ik de volgende twintig minuten aan het uitleggen van de seizoenen aan hem. Ik begon met: “Begrijp je wat een jaar is?” Nee. Waar begin je überhaupt? Het is een waanzinnige mentale verschuiving.
Ik haal hem elke dag op, wat een grens oplegt. Godzijdank hebben mijn medeoprichter en ik verschillende levens. Hij blijft later, ik kom eerder. Zolang wij tweeën verschijnen op de manier die de oprichters nodig hebben, is dat geweldig.
Maar ik vertrek. Ik ga mijn kind elke dag ophalen van de kleuterschool. Ik breng hem naar huis. Ik doe het avondeten. Ik breng hem naar bed. Dan ga ik weer aan het werk. Dat zijn een paar kostbare uren.
Zelfs als ik fysiek aanwezig ben, is het na de meest intensieve werkdag erg moeilijk om dat zomaar af te sluiten. Je kunt fysieke wereldgrenzen stellen en er mentaal nog steeds zijn of er niet zijn. Ik wil zo diep mogelijk betrokken zijn.
Wij zijn er doorheen gegaan Y-combinator in 2023, en ik was absoluut aan de oudere kant. Op woensdagavond hadden we sprekers en programma’s, en dat viel mij niet mee.
Vader zijn biedt perspectief. Het is gemakkelijk om als oprichter alle grote of kleine dingen die gebeuren, te obsederen. Jij bent het bedrijf, het bedrijf ben jij. Als ik thuiskom en moet uitleggen wat seizoenen zijn, is het een herinnering: waarom doen we dit? Het zoomt je uit.
Het helpt ook mijn motivatie te versterken. Ik wil dat mijn kind opgroeit en zijn vader een grote wending in zijn carrière ziet maken en iets geks ziet proberen. Dat is een les en een voorbeeld dat ik voor hem wil stellen. Je kunt zelf iets gaan bouwen.
Het is een hoofdstuk van mijn leven, maar niet mijn hele leven. Het is intens. Ik zou verwachten dat het zo zou zijn.
Het belangrijkste is dat ik als vader aanwezig ben. Ik krijg deze jaren niet terug. Hij is pas drie voor een jaar.
