TOEN een Britse journalist aan de 22-jarige Brigitte Bardot vroeg of zij zich op haar gemak voelde in haar sexy jurk, antwoordde zij: „Het is belangrijker dat mannen zich ongemakkelijk voelen.”
Het openlijke, onbeschaamde genieten van mannen en het vrijen door de filmlegende was revolutionair in de jaren vijftig en ze werd een icoon van de seksualiteit.
Een tiener John Lennon ging elke avond naar bed en keek op naar een levensgrote foto van de actrice die hij op zijn plafond had geplakt.
En een jong Bob Dylan ter ere van haar schreef hij zijn allereerste muziekstuk: Song for Brigitte.
Ondertussen zei acteur Dirk Bogarde, die vlak voor haar superster met de Franse schoonheid speelde, dat Britse vrouwen vergeleken met haar leken op “spruitjes en pap”.
Het Vaticaan was zo geschokt door haar invloed dat het haar figuur in 1958 tentoonstelde op een tentoonstelling die het Kwaad vertegenwoordigde.
Maar de kracht van de ster, die op 91-jarige leeftijd is overledenwas niet te stoppen.
De look die ze in 1956 bedacht, van wilde, wapperende lokken en eenvoudige kleding, beantwoordde aan het heersende ideaal van strak gezette haar en gestructureerde kleding geschiedenis.
Bijna zeventig jaar later, haar warrige blonde manen, pruilende lippen en zware ogen make-up blijft een toonbeeld van schoonheid, gekopieerd door iedereen, van Kate Moss tot Britney Spears.
En haar baanbrekende houding tegenover seksterwijl ze zich onbeschaamd een weg baant door een lange reeks echtgenoten en minnaars, lijkt net zo modern.
Ze verklaarde: “Het is niet mogelijk om maar één man te hebben.”
En ze hield vol: ‘Ik wil dat er geen sprake is van hypocrisie en geen onzin over liefde.’
Dergelijke ideeën zagen haar als een symbool worden opgepikt door feministen, waaronder Simone de Beauvoir, die in 1959 schreef: “In het spel van de liefde is ze zowel de jager als de prooi.”
Maar Brigitte, die op het hoogtepunt van haar roem stopte met acteren om zich te wijden aan dierenrechten, wilde net zo min een feministisch symbool zijn als een sekssymbool.
Ze legde in 2015 uit: “Het is een totaal misverstand! … Ik was gewoon de persoon die ik wilde zijn: natuurlijk, oprecht en eerlijk.”
Maar dat is volgens film regisseur Louis Malle in 1994 was het punt: “Ze zette een model van onafhankelijkheid neer als een soort claim voor een vrouw om precies hetzelfde leven te leiden als een man.”
Brigitte Anne-Marie Bardot werd op 28 september 1934 in Parijs geboren in een welgesteld gezin. familie.
Haar vader Louis leidde een industrieel bedrijf en haar moeder was toegewijd aan ballet, dat Bardot vanaf jonge leeftijd studeerde.
In 1948 gebruikte een bevriende hoedenmaker van haar moeder het jongetje om zijn ontwerpen te modelleren.
Al snel deed de toenmalige brunette fotoshoots in tijdschriften en verscheen voor het eerst op de cover van Elle in mei 1949, op 14-jarige leeftijd.
Modehistorica Nicole Parrot herinnerde zich later: “Vrouwen van mijn generatie herinneren zich allemaal haar eerste cover. Ze vertegenwoordigde iets dat nog nooit eerder een plaats had gehad in de samenleving of in de mode: die van de jeune fille.”
Twee jaar later trok een andere cover de aandacht van een filmmaker die de jonge assistent Roger Vadim naar het appartement van haar familie stuurde om haar aan te moedigen auditie te komen doen.
Vadim, 22, liep het terras op met de 16-jarige die aankondigde: “Ik hou van balkons.”
Toen hij vroeg waarom, antwoordde ze: “Moet je een reden hebben om lief te hebben?”
Hij was geslagen.
Ze werden al snel geliefden en trouwden toen Bardot in 1952 18 werd.
Vadim stuurde haar snel naar films en zou later de seksfilm schrijven en regisseren die haar tot een wereldwijde sensatie maakte, And God Created Woman uit 1956.
Maar hij bleef volhouden: “Ik heb Brigitte Bardot niet uitgevonden. Ik heb haar alleen maar geholpen om tot bloei te komen.”
Groot-Brittannië was het eerste land buiten Frankrijk dat bananen over de starlet liet gaan, toen ze samen met Dirk Bogarde werd gecast in Doctor at Sea uit 1955.
Kranten noemden haar “de meest brutale moederselle van Frankrijk”, en ze won de prijs van journalisten. harten met haar vertederende gebruik van Engels – bijvoorbeeld door te zeggen dat haar hond een ‘Cocker Spaniard’ was.
Destijds was haar bijnaam “de prachtige pekinees”, naar een ander hondenras (“Het is mijn neus, zie je”). Maar de Britten kwamen al snel met een betere dierenvergelijking.
Het was een fotograaf die foto’s maakte voor Doctor at Sea die de term uitvond die haar zou definiëren: “sekskatje”.
In oktober 1956 was ze hier zo beroemd dat ze werd uitgenodigd om de koningin te ontmoeten tijdens een Royal Film Performance – in een bezetting waarin ook Marilyn Monroe.
Tegen die tijd had ze ook een ander zwaargewicht ontmoet: in juni van dat jaar kwam Sir Winston Churchill langs in studio’s Leuk waar ze And God Created Woman aan het filmen was.
De 22-jarige zei tegen de ex-premier: “Je lijkt nogal schattig.”
Een getuige herinnerde zich later dat de grote redenaar “sprakeloos” was gebleven.
Bardot had voor deze film de volledige controle over haar eigen look en blondeerde haar bruine haar.
Later zei ze: “Het was de eerste film waarin ik echt mezelf was. Daarvoor werd ik systematisch opgewonden, bijenkorf, korsetten en gepest.”
Je ziet haar personage Juliette voor het eerst naakt zonnebaden, en voor de rest van de film beschouwt ze seks als een eenvoudig genot waar je net zo van kunt genieten als van de zon.
In tegenstelling tot de sekspotten uit eerdere films was ze geen femme fatale of intrigant.
Ondertussen noemde een opgewonden recensent in Groot-Brittannië de seksscènes van de film “de meest moedwillige en verlaten ooit gefilmd”.
Zelfs vandaag de dag bruist haar erotische charisma in de film, vooral in de beroemde scène waarin ze een solo-mambo doet die puur dierlijk is. energie.
Wat Bardot betreft, zei ze over de rol: “Ik acteerde niet. Ik leefde gewoon.”
De film was een fenomeen dat naar verluidt meer opleverde geld voor Frankrijk dan zijn vorige grootste exportproduct, de Renault.
Het veranderde Bardots leven onmiddellijk.
Later herinnerde ze zich: “Ik werd gevolgd, bespioneerd, aanbeden en beledigd. Mijn privéleven werd openbaar.”
En dat privéleven hield de wereld in rep en roer: tijdens het filmen viel ze voor co-ster Jean-Louis Trintignant en verliet Roger Vadim.
Ze legde uit: “Ik hou er niet van om lang getrouwd te zijn. Ik hou ervan om vrijheid te hebben.”
In 1959 trouwde ze met een andere acteur, Jacques Charrier, maar alleen omdat ze zwanger was en, omdat ze voortdurend werd gevolgd door de pers, het gevoel had dat ze geen abortus kon krijgen.
Ze belde zwangerschap een ‘kankergezwel’.
Enige kind Nicolas werd geboren in januari 1960, en acht maanden later, op haar 26e verjaardag, probeerde Bardot zelfmoord te plegen met een overdosis pillen.
Zij en Charrier scheidden in 1962 en Nicolas werd vrijwel volledig door zijn vader opgevoed.
Moeder en zoon verzoenden zich pas in 2014 nadat ze overgrootmoeder werd.
Bardot trouwde nog twee keer: met documentaire maker Gunter Sachs van 1966 tot 1969, daarna van rechtse politiek adviseur Bernard d’Ormale van 1992 tot aan haar dood.
Ze had ook spraakmakende affaires met mannen als Hollywood-ster Warren Beatty en de Franse muzieklegende Serge Gainsbourg, met wie ze de originele versie opnam van zijn zwaar ademende liefdeslied Je T’Aime.
Het was zo stom dat haar man destijds weigerde haar het uit te laten brengen, dus nam Gainsbourg het opnieuw op met de Britse actrice Jane Birkin.
Birkin speelde vervolgens met Bardot in een beruchte lesbische liefdesscène in de film If Don Juan Were A Woman uit 1973.
En Birkin maakte van de gelegenheid gebruik om het beroemdste lichaam ter wereld van dichtbij te bekijken en herinnerde zich later: “Alles is absoluut perfect: de enkels zijn klein, de taille is klein, de boezems zijn goddelijk.”
Don Juan was typerend voor Bardots latere films – er werd pluisjes rond haar status als sekssymbool ontworpen.
Hoewel ze in sommige klassiekers verscheen, zoals de Contempt van Jean-Luc Godard, overstijgt haar imago haar werk tot het punt dat haar carrière irrelevant werd.
Ze was de beroemdste Française sinds Jeanne d’Arc en poseerde in 1969 zelfs voor de gebeeldhouwde beeltenis van Marianne, de personificatie van de Franse Republiek.
Eind 1973, op 39-jarige leeftijd, kondigde Bardot aan dat ze zich terugtrok uit de filmwereld om haar leven aan dieren te wijden.
Later zei ze: “Deze aanbidding van beroemdheid verstikte mij. Mensen hebben mij diep gekwetst. En alleen bij de dieren, bij de natuur, heb ik vrede gevonden.”
Bardot is vroeg campagnes vestigde de aandacht op het doden van babyzeehonden in Canada, en later hielp ze bij het verbieden van de import van ivoor.
Maar haar verzet tegen halal-slachtmethoden leidde tot anti-islamitische opmerkingen, en ze kreeg vijf keer een boete wegens het aanzetten tot rassenhaat.
Tot haar dood woonde ze in het huis dat ze in 1958 had gekocht in de buurt van Saint-Tropez, de vissershaven die een van ’s werelds meest trendy vakantieoorden werd nadat And God Created Woman daar was gevestigd.
Ze hield tientallen paarden, ezels, geiten en varkens, allemaal gered uit slachthuizen, evenals kippen, ganzen, eenden en twintig katten.
En ondanks haar leeftijd behield ze haar beroemde golvende haar en haar kenmerkende make-up – tot het einde, waarbij ze de grenzen van de geaccepteerde seksualiteit verlegde.
In haar latere jaren verklaarde ze: “Mijn leven is nu wat ik altijd al wilde.”
En ze voegde eraan toe: “Ik heb altijd gedaan wat ik wilde, dat is alles. En ik weet dat ik meer ballen heb dan veel mannen.”
