Toen regisseur Ryan White bij dichter aankwam Andrea Gibsons huis in Colorado om te praten over het filmen van een documentaire over hun strijd tegen kanker, was het eerste wat Gibson tegen hem zei: “Ik denk dat je bij mij zult zijn als ik sterf. Welkom bij mij thuis.” Dit vat in essentie de toon samen van Kom mij zien in het goede licht, een film die de sterfelijkheid confronteert met ontwapenende eerlijkheid, uitnodigende warmte en donkere maar hoopvolle humor. Wat je zou verwachten als een sombere meditatie over de oneerlijkheid van ziekte en dood, is in plaats daarvan een teder, hilarisch en diepgaand aangrijpend getuigenis van queer family, liefde en het leven zelf.
Voor een kunstenaar als Gibson, die zes maanden na de première van de film op Sundance stierf, was dit de enige geschikte aanpak. Gibson was decennialang een rockster binnen de slam-poëziescene en voerde geestige, hartverscheurende, louterende stukken uit over gender, liefdesverdriet, depressie en queer-politiek op uitverkochte zalen door het hele land. Maar Goed licht ontmoet ze op een heel andere plek: thuis, jaren in de strijd tegen eierstokkanker, en worstelend met de realiteit dat kanker hen binnenkort waarschijnlijk zou doden. Via intieme momenten met hun partner, collega-dichter Megan Falley, zien we Gibson door de emotionele achtbaan van het ondergaan van chemotherapie, het uitvoeren van hun laatste liveshow en hun best doen om elk moment te leven alsof het hun laatste is. Dit alles, prachtig verweven met enkele van Gibsons meest iconische gedichten, zorgt voor een film die – zelfs voor niet-poëziefans of de minst sentimentele kijker – onvermijdelijk tegelijkertijd laat huilen en hardop lachen.
Vooruit Goed licht’s streamingpremière op 14 november op Apple TV, Hen sprak met regisseur Ryan White tijdens een Zoom-gesprek over hoe het maken van de film zijn leven heeft veranderd en hoe hij hoopt dat het kijken naar de film het jouwe zal veranderen.
Om te beginnen zou ik graag willen horen hoe dit project tot stand is gekomen.
Dat gebeurde allemaal via onze producers, Stef Willen en Tros. Tig en ik gaan ver terug – zo’n anderhalf decennium. Dus we zeggen al een hele tijd tegen Tig: breng ons een grappig idee voor een documentaire.
Toen ze een paar jaar geleden belde met dit idee dat leidde met de woorden ‘poëzie’ en ‘kanker’, zeiden we: ‘Dat klinkt helemaal niet grappig.’ Maar Tig zegt: “Ik ken Andrea Gibson al 25 jaar en ze zijn een van de grappigste mensen die ik ooit heb gekend en ze naderen de diagnose van kanker en mogelijk het levenseinde met deze opmerkelijke, seismische verschuiving in perspectief waarvan ik denk dat het een heel fascinerende documentaire zou kunnen zijn.”
