“H Is for Hawk” is voor de vogels. En het zijn zulke majestueuze wezens, die hun mannetje staan tegenover de magnifieke Claire Foy (“Wij allemaal vreemden”).
De film, geregisseerd door Philippa Lowthorpe en gebaseerd op de memoires van Helen Macdonald, draait om Foy’s personage Helen, verwoest door het plotselinge verlies van haar vader (gespeeld door Brendan Gleeson). In haar verdriet wendt ze zich tot een kinderbelang, de valkerij, en koopt ze een havik. Hoe wilder de vogel, hoe temmer de naam; Helen noemt haar Mabel.
Producent Dede Gardner en Lowthorpe hadden eerder met Foy samengewerkt (in “Vrouwen praten” en respectievelijk ‘The Crown’) en was het ermee eens dat ze perfect zou zijn als Helen. Maar Mabel was een heel ander verhaal.
Lowthorpe klopte aan bij Lloyd en Rose Buck, getrouwde vogelspecialisten die al tientallen jaren aan natuurhistorische documentaires werkten, onder meer met David Attenborough. Omdat ze gunstig gelegen waren, niet ver van haar huis in Bristol, Engeland, kwamen de drie samen om erachter te komen hoe ze de film konden laten werken.
Er waren vijf vogels nodig om het personage Mabel op verschillende punten te spelen; de twee belangrijkste zouden door het stel moeten worden opgevoed en getraind lang voordat het filmen begon. De zusters Mabel 1 en Mabel 2 namen het grootste deel van het werk voor hun rekening. “Ze komen uit hetzelfde nest, maar hebben het karakter van krijt en kaas”, zegt Lloyd. “Mabel 2 is veel schuwer en heeft meer wildheid in zich”, dus werd ze al vroeg in de nerveuze vogelscènes gebruikt. Mabel 1 werd gebruikt om van en naar Foy’s handschoen te vliegen, en voor een groot deel van de actie werd Helen afgebeeld die samen met Mabel in haar huis woonde.
Jess, geleend van een vriendin in Schotland met een valkerijcentrum, was aan mensen gewend, dus was ze te zien op de rustigste momenten van Mabel. Juha, het enige mannetje en veel kleiner dan de vrouwtjes, werd alleen gezien op luchtfoto’s. En Lottie speelde de hoofdrol in de jachttaferelen, terwijl ze met een snelheid van wel 70 kilometer per uur door het bos reisde om haar prooi te vangen.
Voordat het filmen zou beginnen, bezocht Foy de Bucks voor twee weken intensieve valkerijtraining. “Dat was een cruciaal moment voor het hele project, want als ze niet naar Claire waren gegaan en zij naar hen, denk ik niet dat het ooit had kunnen werken”, zegt Lloyd. “Maar omdat ze zo geweldig was, werkt het. Ze is geïnteresseerd, slim, intelligent, maar bovenal is ze gewoon een aardig persoon, en dat is wat ze zien. Je kunt ze niet voor de gek houden, ze zijn niet gek; ze kunnen zien of iemand doet alsof hij ze leuk vindt, maar dat is niet zo.”
Foy vond het geweldig om met de vogels en met de Bucks te werken. “Het zijn ongelooflijk aardige mensen”, zegt ze. “Ze zijn zo teder en zo mooi met hun vogels, en daarom zijn ze dat ook met andere mensen. Maar ze gooiden mij er ook gewoon in. Aan het einde van de eerste dag was ik met Lottie aan het jagen en liet haar los van mijn arm. Leren met de vogels was het laatste stukje van de puzzel van Helen en de ervaring die ik zou opdoen, dus het werd een heel diepgaande ervaring.”
“Claire heeft haar hart en ziel in die training gestopt”, zegt Lowthorpe. “Ze heeft geweldige fysieke instincten, maar ook emotionele instincten.”
Alles op de set draaide om het welzijn van de haviken. De opnames vonden plaats tussen oktober en januari, om het ruiseizoen te voorkomen. Iedereen in de bemanning droeg saaie, donkere kleuren, want dat waren de vogels gewend. Microfoons waren verborgen omdat de vogels niet van knallen hielden, en het grootste deel van de bemanning verstopte zich boven; zelfs Lowthorpe verstopte zich met haar monitor achter een meubelstuk. Lloyd of Rose zouden de Mabel van de scène kapen of verwijderen en alles vrijgeven, voordat de crew tussen de opnames weer kon verschijnen om te werken.
“Ik zei tegen Charlotte Bruus Christensen, onze fantastische DP, dat we gewoon alles moesten filmen”, herinnert Lowthorpe zich. “Als je het vastzet, zou je de smaak van gevaar of verrassing kunnen doden. Claire was zo afgestemd op die scènes, ze kon op een improviserende manier reageren, en ze zou altijd in haar karakter blijven tijdens die lange, lange opnames. Net zoals ik de haviken vastlegde, legde ik Claire vast, waardoor ze kon bewegen waar ze maar wilde. “
“Het was niet alsof je een andere acteur had met een andere agenda of acties of een perspectief dat ze in de scène wilden overbrengen”, zegt Foy. “Ik was mee voor de rit met deze dieren.”
Als Helen Mabel meeneemt voor haar eerste wandeling door het huis, praat ze zachtjes tegen haar. “Dit is mijn keuken”, zegt ze. Mabel klapt wild met haar vleugels. “Het is niet zo erg.” De vogel poept. “O, heel erg bedankt.”
Mabel wordt zowel redding als verslaving aan Helen. “Om te voelen dat je leeft, terwijl je een havik achtervolgt terwijl hij jaagt, maak je deel uit van deze buitengewone ervaring, die spiritueel en betekenisvol aanvoelt”, legt Foy uit. “Ik denk wel dat we koste wat het kost de lelijkheid van verdriet proberen te vermijden, alsof dat iets is dat je alleen in een kast hoort te doen waar je geen getuige van bent. We zijn gewoon zo bang voor die uiting ervan. De reis met Mabel is de meest levendige uitdrukking van die ervaring.”
Thuis in Londen zegt Foy dat ze van plan is de Mabels te bezoeken. “Elke keer dat je in Groot-Brittannië op de snelweg rijdt, zie je overal roofvogels, en nu kan ik ze identificeren”, zegt ze. “Ik zie ze overal waar ik kom. Er loopt een uil achter mijn huis. Ik heb het gevoel dat ik nu voortdurend naar boven kijk.”
