Het zelfportret van Frida Kahlo wordt verkocht voor bijna $ 55 miljoen, waarmee het record voor vrouwelijke kunstenaars wordt verbroken

Een zelfportret uit 1940 van een beroemde Mexicaanse kunstenaar Frida Kahlo werd donderdag voor 54,7 miljoen dollar verkocht op een kunstveiling in New York, waarmee het de hoogste verkoopprijs wordt voor een werk van welke vrouwelijke kunstenaar dan ook.

Het schilderij van Kahlo slapend in een bed – getiteld ‘El sueño (La cama)’ of in het Engels ‘The Dream (The Bed)’ – overtrof het record van Georgia O’Keeffe’s ‘Jimson Weed/White Flower No. 1’, dat in 2014 voor $ 44,4 miljoen werd verkocht.

De verkoop bij Sotheby’s overtrof ook Kahlo’s eigen veilingrecord voor een werk van een Latijns-Amerikaanse kunstenaar. Het schilderij ‘Diego and I’ uit 1949, waarop de kunstenaar en haar man, muralist Diego Rivera, zijn afgebeeld, ging in 2021 voor $ 34,9 miljoen op. Haar schilderijen zouden voor nog meer particulier zijn verkocht.

De veiling van donderdag voor het schilderij trok ruim vijf minuten lang biedingen van twee verzamelaars voordat het werd verkocht – tegen meer dan duizend keer de prijs waarvoor het 45 jaar geleden werd verkocht, volgens Sotheby’s.

“Toen dit schilderij in 1980 bij Sotheby’s werd verkocht voor 51.000 dollar, hadden weinigen zich kunnen voorstellen dat het 45 jaar later zou terugkeren en 55 miljoen dollar opleverde. Dit recordbrekende resultaat laat zien hoe ver we zijn gekomen, niet alleen in onze waardering voor Frida Kahlo’s genialiteit, maar ook in de erkenning van vrouwelijke kunstenaars op het allerhoogste niveau van de markt”, zegt Anna Di Stasi, hoofd Latijns-Amerikaanse kunst bij Sotheby’s, in een persbericht. “In El sueño confronteert Kahlo haar eigen kwetsbaarheid, maar wat naar voren komt is een portret van buitengewone veerkracht en kracht. Het is een blijvend bewijs van een van de meest bewonderde en gewilde kunstenaars van onze tijd.”

Het zelfportret is een van de weinige Kahlo-stukken die buiten Mexico in particuliere handen zijn gebleven, waar haar oeuvre tot artistiek monument is verklaard. Haar werken in zowel openbare als particuliere collecties in het land kunnen niet in het buitenland worden verkocht of vernietigd.

Het schilderij komt uit een privécollectie, waarvan de eigenaar niet is bekendgemaakt, en komt juridisch in aanmerking voor internationale verkoop. Sommige kunsthistorici hebben de verkoop om culturele redenen onder de loep genomen, terwijl anderen hun bezorgdheid hebben geuit dat het schilderij – voor het laatst publiekelijk tentoongesteld eind jaren negentig – na de veiling weer uit het publieke zicht zou kunnen verdwijnen. Het is al aangevraagd voor komende tentoonstellingen in onder meer New York, Londen en Brussel.

De identiteit van de koper werd niet bekendgemaakt.

Het stuk toont Kahlo slapend in een houten bed in koloniale stijl dat in de wolken zweeft. Ze is gedrapeerd in een gouden deken en verstrikt in kruipende wijnranken en bladeren. Boven het bed ligt een skeletfiguur gewikkeld in dynamiet.

Kahlo beeldde zichzelf en de gebeurtenissen uit haar leven levendig en meedogenloos af, dat op zijn kop werd gezet door een busongeluk op 18-jarige leeftijd. Ze begon te schilderen terwijl ze bedlegerig was, onderging een reeks pijnlijke operaties aan haar beschadigde ruggengraat en bekken, en droeg vervolgens gipsverband tot haar dood in 1954 op 47-jarige leeftijd.

Gedurende de jaren dat Kahlo aan haar bed gekluisterd was, begon ze het te zien als een brug tussen werelden terwijl ze haar sterfelijkheid verkende.

Het schilderij was de ster van een verkoop van meer dan 100 surrealistische werken van kunstenaars als Salvador Dalí, René Magritte, Max Ernst en Dorothea Tanning.

Kahlo verzette zich ertegen om als surrealist te worden bestempeld, een kunststijl die droomachtig is en draait om een ​​fascinatie voor het onderbewustzijn.

‘Ik heb nooit dromen geschilderd’, zei ze ooit. “Ik schilderde mijn eigen realiteit.”

In de catalogusnota zei Sotheby’s dat het schilderij “een spectrale meditatie biedt op de poreuze grens tussen slaap en dood.”

“Het hangende skelet wordt vaak geïnterpreteerd als een visualisatie van haar angst om in haar slaap te sterven, een angst die maar al te plausibel is voor een kunstenaar wiens dagelijks bestaan ​​werd gevormd door chronische pijn en trauma uit het verleden”, aldus de catalogus.