‘Je zult het afhandelen als ik dood ben‘, zei onze moeder telkens wanneer mijn zus of ik wilden helpen de rommel in haar leven op te ruimen, of het nu de keukenkastjes of financiële verwikkelingen waren. Haar koppigheid irriteerde me, maar ik had niet het hart om ruzie te maken.
Toen ze 85 was, en onlangs weduwe van haar tweede echtgenootkwamen we tussenbeide om te helpen met haar rekeningen en medische behoeften, een baan die haar accountant-echtgenoot door de jaren heen had gefaciliteerd.
We werden al snel geconfronteerd met het pijnlijke besef dat haar briljante geest was niet meer zo scherp als voorheen. Alles werd moeilijker voor haar: haar post lezen, rekeningen betalen, haar huis onderhouden. Hoewel ze ooit kieskeurig was met haar dossiers, lagen er nu bergen papieren op haar keukentafel.
De auteur, samen met haar moeder in de jaren zeventig, zei dat haar moeder moeite had dingen los te laten naarmate ze ouder werd. Met dank aan Linda Wolff
Ze kon het niet loslaten, dus moesten we het voor haar doen
We smeekten haar om ons te laten helpen haar spullen ordenen. ‘Niet nu,’ zou ze zeggen. Nooit, bedoelde ze.
Een hersenscan na een val stelde vast dat ze Alzheimer had. Terwijl haar geest, controle en waardigheid wegglipten, leek het gewicht van vertrouwde dingen haar te verankeren in haar snel verslechterende wereld. Ze klampte zich eraan vast als een reddingsvlot. Haar kwetsbaarheid verpletterde ons, maar het was niet iets waar we haar mee gingen bevechten.
Toen ze stierf, was het aan mijn zus en mij om haar rotzooi op te lossen. We doken erin, aanvankelijk verrast door haar overvolle kasten. Ze waren tot aan het plafond gevuld met plastic zakken gevuld met oude vellen noppenfolie, vergeelde papieren borden en kopjes, verjaardagscadeautjes die nog in de doos zaten, en honderden dossiers die we moesten doorzoeken.
Haar voorraadkast stond vol met blikjes soep, erwten en pastasaus van toen ze in 2012 naar haar appartement was verhuisd. De lagen stof, tien jaar oude blikjes en voedselpakketten in haar voorraadkast maakten me verdrietig.
Als kind heb ik nooit een vuiltje in ons huis gezien, maar haar laden, kasten en een aantal lang vergeten opbergers waren nu gevuld als een Jack-in-the-Box-speelgoed dat op ontploffen stond. Rommel overschaduwde de gekoesterde erfstukken die ze achterliet.
Ik wil mijn kinderen niet op dezelfde manier belasten
Mijn moeder had geweldige eigenschappen: ze was humoristisch, rechtlijnig en zelf onbeschaamd, maar haar verlangen om dingen vast te houden tot ver over de vervaldatum hoorde daar niet bij. Omdat ze getrouwd was met twee echtgenoten uit het depressietijdperk, leerde ze alles te bewaren, omdat je het op een dag misschien nodig zou kunnen hebben. Dat deed ze zelden.
Ik heb gezworen dit gedrag nooit in mijn eigen leven te herhalen. Ik was geschokt door de gedachte dat mijn kinderen ooit mijn bezittingen moesten doorzoeken, maar ik wist niet zeker waar ik moest beginnen.
Een vriend leende me een exemplaar van ‘De essentiële kunst van het Zweedse doden opruimen’. Daarin spreekt de auteur over het opruimen en organiseren van uw bezittingen om het pijnlijke proces te verzachten waarbij uw kinderen te maken krijgen met het afval van uw leven. Het bericht sprak mij aan.
Ik begon mijn kasten en laden aan te pakken. Channelen Marie Kondo, Ik pakte elk voorwerp op, hield het voor me en besloot of het vreugde opwekte. Zo niet, dan liet ik het los.
Oude kleren, niet bij elkaar passende borden en versleten speelgoed gingen allemaal in tassen. Het zien van vuilniszakken gevuld met spullen om te doneren of weg te gooien, verlichtte de voetafdruk in mijn huis en verbeterde mijn humeur.
Als ik sterf, hoop ik dat als mijn rouwende kinderen mijn huis inpakken, ze zullen stilstaan bij de Baccarat-vlindercollectie die het licht opvangt, de levendige decoratieve schalen en kunst die ik heb verzameld, de planken vol met geliefde boeken en het speelgoed dat bedoeld is voor mijn hond en kleindochter. En ik hoop dat ze zullen denken dat ik mijn wereld heb gevuld met schoonheid en betekenis, en dat ik omringde mezelf met dingen Ik hield net zoveel van hen als van hen. Dat is de erfenis die ik wil achterlaten.
