Het is zeventig jaar geleden dat Rosa Parks weigerde haar zitplaats in een bus in Montgomery op te geven, en toch probeert het land haar nog steeds terug te dringen tot dat ene moment: een vermoeide naaister die er gewoon genoeg van had.
Detroit, de stad waar ze haar leven wilde voortzetten, staat erop haar anders te herinneren. Niet als een icoon dat bevroren is in de tijd, maar als een zwarte vrouw wier levenslange organisatie zich uitstrekte van gevallen van seksueel geweld op het platteland van Alabama tot openlijke huizengevechten aan de westkant van Detroit.
Dat completere verhaal – waarheid die verder gaat dan de mythe – is precies wat de Rosa Parks Scholarship Foundation al 45 jaar probeert te vertellen.
De Rosa Parks Scholarship Foundation (RPSF) heeft sinds de oprichting door The Detroit News en de Detroit Public Schools (DPS) in 1980 meer dan $3 miljoen aan studiebeurzen toegekend aan meer dan 2.250 middelbare scholieren.
“De meeste mensen kennen het verhaal van Rosa Parks eigenlijk niet”, zegt Dr. Danielle McGuire, bestuurslid van RPSF, historicus en auteur van “At the Dark End of the Street”, wiens onderzoek de manier waarop historici over Parks en de burgerrechtenbeweging schrijven permanent heeft veranderd. “Ze is zoveel interessanter, zoveel radicaler en zoveel meer betrokken bij allerlei dingen die we vergeten. We houden haar vast in de bus in Montgomery in 1955.”
Volgens Kim Trent, een burgerleider uit Detroit en voormalig bestuursvoorzitter, werd de stichting, opgericht via een schikking over rassendiscriminatie waarbij Stroh’s Brewing Company betrokken was, een van de zeldzame gevallen waarin federale verantwoordelijkheid voor racisme langetermijninvesteringen in de zwarte toekomst opleverde.
De meeste mensen kennen het verhaal van Rosa Parks eigenlijk niet.”
Dr. Danielle McGuire
Een rechter, DPS en The Detroit News waren het erover eens dat het geld Parks – die destijds in Detroit woonde en voor Rep. John Conyers werkte – moest eren door studiebeurzen te financieren voor studenten uit Michigan die zich inzetten voor dienstverlening en sociale verandering.
Het is een programma voor de hele staat, dat studenten van Detroit tot Grand Rapids en landelijke schooldistricten bereikt, waar studiebeurzen vaak bepalen of hoger onderwijs überhaupt mogelijk is.
Die omlijsting maakt haar nalatenschap actief en niet ceremonieel.
“Als onderdeel van haar familie ben ik dankbaar dat ik samen met mijn medebestuursleden kan blijven vechten voor meer mogelijkheden om beurzen te blijven verstrekken”, aldus Erica Thedford, de achternicht van Parks en trustee van de stichting. “Ik denk dat tante Rosa enorm trots zou zijn op wat de Stichting heeft kunnen bereiken.”
De cijfers vertellen één verhaal – meer dan duizend wetenschappers, miljoenen toegekend, veertig studiebeurzen ter waarde van $2500 per jaar – en de essays vertellen een ander verhaal. Aanvragers moeten een moderne sociale kwestie identificeren en uitleggen hoe zij deze zouden aanpakken met behulp van de principes die Parken belichaamden: discipline, niet-onderhandelbare waardigheid, gemeenschap vóór zichzelf.
“Het lezen van de essays van de studenten die zich aanmelden, herinnert ons eraan dat elke persoon die één handeling verricht, hoe klein ook, een sterker netwerk van liefde en vriendelijkheid creëert”, aldus Thedford. “Sommige van deze studenten komen uit extreme ontberingen en vinden nog steeds de tijd en middelen om vrijwilligerswerk te doen bij voedselbanken, opvangcentra… Sommigen nemen het zelfs op zich om de organisator te zijn van manieren om de minder bedeelden op hun scholen te helpen.”
De prijs is eenmalig en niet hernieuwbaar, maar de impact ervan strekt zich uit over tientallen jaren.
“Als je eenmaal een ontvanger van de Rosa Parks Scholarship Foundation bent, ben je een Rosa Parks Scholar voor het leven”, aldus Thedford. “Deze studenten maken nu deel uit van een netwerk van mensen die elkaar steunen, en dat soort ondersteuningssysteem is belangrijk.”
Trent weet dat uit de eerste hand: ze was zelf een Parks Scholar toen ze afstudeerde aan de Cass Tech High School.
‘Ik ontving de beurs in 1987’, zei ze. “Ironisch genoeg kreeg niet alleen ik het, maar mijn beste vriendin… kreeg ook dezelfde beurs. En toen kreeg haar zoon de beurs dertig jaar later.”
Trent zei dat de oorsprong van de beurs een weerspiegeling is van het leven van Parks – gecreëerd als reactie op onrecht en ondersteund door gemeenschapsactie.
“Het is een van die zeldzame gevallen waarin iets moois voortkwam uit racisme en onderdrukking,” zei Trent.
Door de jaren heen hebben sommige Parks Scholars een community college gevolgd. Anderen schreven zich in aan vlaggenschipuniversiteiten. Allen moesten onder woorden brengen hoe hun opleiding een gemeenschap buiten henzelf zou dienen.
Sommigen, zoals de Emmy-winnende acteur Courtney B. Vance, afkomstig uit Highland Park, Michigan, hebben de nationale cultuur vorm gegeven. Anderen zijn nu advocaten, onderwijzers en leiders van non-profitorganisaties in de hele staat.
“Wat verloren gaat in wat ze deed, is de reden waarom ze het deed,” voegde Trent eraan toe. “Het was niet alleen maar zodat ze in de bus kon zitten. Het was omdat ze kansen probeerde te creëren voor mensen aan wie de kans werd ontzegd.”
Dat is de hartslag van de lijn van de stichting.
Steun de 19e
Vrouwen en LHBTQ+-mensen worden lange tijd buitenspel gezet in het reguliere nieuws. Op The 19th centreren we hun ervaringen met de diepgang en nuance die ze verdienen – en jouw donatie helpt ervoor te zorgen dat zij een gelijkwaardigere rol spelen bij het vormgeven van de toekomst van Amerika.
Doneer vandaag nog
Parks verzette zich niet alleen tegen segregatie. Ze verwierp de hele machinerie die zwarte vrouwen weghield van veiligheid, onderwijs en economische autonomie.
Het onderzoek van McGuire laat zien hoe Rosa Parks al lang vóór #MeToo gevallen van seksueel geweld onderzocht, waarbij ze zwarte meisjes verdedigde zoals Recy Taylor, wier stemmen in rechtszalen en kranten werden weggewuifd. Ze werkte samen met de NAACP aan aandelenzaken. Toen ze Alabama onder bedreiging met de dood verliet en naar Detroit verhuisde, werd ze de buurvrouw die ieders kinderen kende, het kerklid dat elke bijeenkomst bijwoonde, de vrouw die informatie, namen en behoeften verzamelde.
“Zij was de persoon in de buurt die alle kinderen kende, die in bijna elke gemeenschapsorganisatie werkte die je maar kunt bedenken, om het leven voor haar volk beter te maken,” zei McGuire. “De Scholarship Foundation is daar een voorbeeld van – slechts een van de vele.”
Elk jaar krijgen bijna 400 aanvragers te maken met die uitgebreidere geschiedenis: de Parks die vochten voor open huisvesting in Detroit, die geloofden in zwarte zelfbeschikking, die, zoals McGuire opmerkt, “nooit ophielden te vechten voor gelijkheid en gerechtigheid voor mensen die geen stem hadden die gehoord werd.”
Dat is niet toevallig. Het is door ontwerp.
“We vragen onze sollicitanten om vertrouwd te raken met Rosa Parks en de tactieken en strategieën die ze gebruikte om veranderingen in haar gemeenschap aan te brengen en hoe ze hetzelfde zullen doen,” zei McGuire. “Ik denk dat het hen hoop geeft. Het verbindt hen met een traditie en een geschiedenis van hoop en verandering.”
Deze verjaardag van de arrestatie van Parks komt er nu schoolbesturen de zwarte geschiedenis uit de klaslokalen van het basis- en voortgezet onderwijs halen en studiebeurzenprogramma’s voor gemarginaliseerde leerlingen onder vuur komen te liggen. Thedford beschouwt het werk van de stichting als een weigering.
Hoe hard mensen ook proberen het verleden teniet te doen, het verleden leeft nog steeds.”
Dr. Danielle McGuire
“Gedurende deze tijd, nu we horen dat er geld wordt teruggetrokken uit scholen en programma’s die nodig zijn om onze jeugd te dienen, kan de Foundation doorgaan met het verstrekken van fondsen,” zei ze.
McGuire is bot over wat dat betekent:
‘Hoe hard mensen ook proberen het verleden teniet te doen, het verleden leeft nog steeds’, zei ze. “De geschiedenis van Rosa Parks geeft ons zoveel eerlijkheid over Amerika… en het bestuderen van haar is van het grootste belang om door elke moeilijke tijd heen te komen.”
Zeventig jaar later blijft de les onveranderd: Rosa Parks vocht niet voor een plek om te zitten, ze vocht voor de generaties die zouden opstaan. Tegenwoordig solliciteren die studenten nog steeds, bestuderen ze nog steeds haar strategieën en weigeren ze nog steeds toe te geven.
