Het slagschip van de Trump-klasse wordt op zijn weg geconfronteerd met een groot obstakel: de realiteit

Maandag onthulde de Amerikaanse president Donald Trump plannen voor een nieuw slagschip van de ‘Trump-klasse’, waarbij hij verklaarde dat dit ‘het snelste, de grootste en verreweg 100 keer krachtiger zou zijn dan welk slagschip dan ook ooit gebouwd’.

Hij begroette de schepen als ‘enkele van de meest dodelijke oorlogsschepen’, met de belofte dat ze ‘zouden helpen de Amerikaanse militaire suprematie te behouden (en) angst te zaaien bij Amerika’s vijanden over de hele wereld’.

Maar er is één opvallend probleem: slagschepen zijn al tientallen jaren verouderd. De laatste werd meer dan 80 jaar geleden gebouwd en de Amerikaanse marine schakelde bijna 30 jaar geleden de laatste schepen van de Iowa-klasse uit.

Ooit symbolen van zeemacht met hun enorme kanonnen, zijn slagschepen allang overschaduwd door vliegdekschepen en moderne torpedobootjagers bewapend met langeafstandsraketten.

Hoewel het een verkeerde benaming zou kunnen zijn om de nieuwe oppervlaktestrijders als ‘slagschepen’ te bestempelen, zeggen defensie-experts dat er nog steeds verschillende hiaten bestaan ​​tussen de visie van Trump en de moderne oorlogsvoering op zee.

Mark Cancian, een senior adviseur bij het Centrum voor Strategische en Internationale Studies, verwierp het idee en schreef in een brief 23 december commentaar dat “deze discussie weinig nodig heeft, omdat dit schip nooit zal uitvaren.”

Hij voerde aan dat het ontwerpen van het programma te lang zou duren, veel te veel zou kosten en in strijd zou zijn met de huidige strategie van de marine van gedistribueerde vuurkracht.

“Een toekomstige regering zal het programma annuleren voordat het eerste schip het water raakt”, zei Cancian.

Bernard Loo, senior fellow aan de S. Rajaratnam School of International Studies in Singapore, beschreef het voorstel als “meer dan wat dan ook een prestigeproject”.

Hij vergeleek het met de Japanse superslagschepen Yamato en Musashi uit de Tweede Wereldoorlog – de grootste ooit gebouwd – die door vliegdekschepen tot zinken werden gebracht voordat ze een belangrijke rol speelden in de strijd.

“Historisch gezien keken we naar slagschepen en hoe groter hoe beter… (en) in het perspectief van een leek op strategie is grootte van belang,” zei Loo.

Hij voegde eraan toe dat de omvang van het voorgestelde slagschip – met een waterverplaatsing van meer dan 35.000 ton en een lengte van meer dan 240 meter (iets meer dan twee voetbalvelden lang) – het tot een ‘bommagneet’ zou maken.

“De omvang en de prestigewaarde van dit alles maken het een nog verleidelijker doelwit, mogelijk voor je tegenstander”, zei Loo.

Bryan Clark, een senior fellow bij het Hudson Institute, suggereerde dat Trump zich mogelijk aangetrokken voelt tot de symbolische kracht van slagschepen, die gedurende een groot deel van de 20e eeuw de meest zichtbare iconen van de vuurkracht van de marine waren.

De USS Missouri, voltooid in 1944 en het laatste Amerikaanse slagschip gebouwd, was in 1945 beroemd als gastheer voor de overgave van Japan.

Clark merkte op dat de Amerikaanse marine in de jaren tachtig vier slagschepen uit de Tweede Wereldoorlog opnieuw in bedrijf had genomen als onderdeel van haar vlootuitbreidingsstrategie met 600 schepen tijdens de Koude Oorlog om de Sovjet-Unie tegen te gaan. “Dit zou een tijdperk kunnen zijn waarin de president gelooft dat de VS voor het laatst marine-suprematie hadden.”

De slagschepen zagen voor het laatst een gevecht in 1991, toen omgebouwde slagschepen van de Iowa-klasse kustbombardementsvuursteun verleenden aan coalitietroepen in de eerste Golfoorlog.

Volgens de Amerikaanse marine zal het slagschip van de “Trump-klasse” deel uitmaken van een nieuw “gouden vloot” van oorlogsschepen zal zijn uitgerust met wapens zoals conventionele kanonnen en raketten, maar ook elektronische railkanonnen en laserwapens. Het zal ook nucleaire en hypersonische raketten kunnen vervoeren.

Zo’n schip zou in wezen functioneren als een grote torpedobootjager, ongeacht of het een slagschip wordt genoemd.

Cancian van CSIS wierp echter tegen dat een dergelijk ontwerp indruist tegen het model van gedistribueerde operaties van de marine, dat tot doel heeft de kwetsbaarheid te verminderen door de vuurkracht over veel middelen te verspreiden.

“Dit voorstel zou de andere kant op gaan en een klein aantal grote, dure en potentieel kwetsbare activa opbouwen”, schreef hij.

Zelfs als het slagschip van de “Trump-klasse” technisch haalbaar blijkt te zijn, zeggen analisten dat de kosten het doorslaggevende obstakel zouden zijn.

Loo zei dat Amerikaanse wapenprogramma’s routinematig de tijdlijnen en budgetten overschrijden.

Die van de marine Zumwalt-klasse torpedobootjagers – de grootste oppervlaktestrijders bedragen momenteel 15.000 ton – werden teruggebracht van 32 naar drie schepen vanwege de stijgende kosten. Meer recentelijk was dat het fregat van de Constellation-klasse geannuleerd vanwege uitdagingen op het gebied van ontwerp en personeel.

Clark schatte dat de Trump-klasse twee tot drie keer zoveel zou kosten als de huidige torpedobootjagers. Omdat de Arleigh-Burke-torpedobootjagers elk zo’n 2,7 miljard dollar kosten, betekent dit dat een enkel slagschip meer dan 8 miljard dollar zou kunnen kosten.

De kosten voor de bemanning en het onderhoud ervan zullen meer druk uitoefenen op het toch al krappe marinebudget, voegde hij eraan toe.

RSIS Loo was kritischer in zijn beoordeling en noemde de beslissing een strategische fout. “Wat mij betreft is het op zijn minst strategische hoogmoed.”