Herinner je je het oude gezegde nog: “Ze maken ze niet meer zoals vroeger”? In de meeste gevallen is het een uitdrukking die door oudere mensen wordt gebruikt om de verandering van de tijd te betreuren en om aan te geven hoezeer zij culturele elementen missen die zijn achtergelaten. Het kan vaak misleidend zijn, omdat het de vooruitgang zonder meer terzijde schuift en door een roze bril naar het verleden kijkt. Af en toe wordt het echter correct gebruikt als een manier om te treuren over dingen die we zijn kwijtgeraakt en die we misschien wat steviger hadden moeten vasthouden. Op zijn best is het sentiment de definitie van bitterzoet.
Die bitterzoetheid blijft hangen in ‘Ella McCay’, de nieuwe film van schrijver/regisseur James L. Brooks. Het is zijn eerste film in vijftien jaar, maar dat komt niet door een gebrek aan werk van Brooks, aangezien hij als producer betrokken is geweest bij films als “De rand van zeventien” En een kleine serie waarvan je misschien wel eens hebt gehoord, getiteld “The Simpsons” tijdens de tussentijd. Toch voelt het nog steeds alsof Brooks’ terugkeer naar het regisseren moet worden benadrukt, vooral omdat hij een aantal steenkoude klassiekers heeft gemaakt (“Broadcast News” en “Zo goed als mogelijk”) en ook wat meer ongelijkmatige films zoals ‘Spanglish’ uit 2004. Tot nu toe neigt de reputatie van “Ella McCay” naar de laatste categorie, vooral omdat het de meme-vriendelijke bokszak van Film Twitter is geworden tijdens het drukke vakantieseizoen. Toch voelt de toewijding van de film aan ouderwets melodrama in een door ironie vergiftigde wereld lovenswaardig, zo niet moedig, en het maakt ‘Ella McCay’ meer dan alleen een gemakkelijk te negeren stroop. ‘Ella McCay’, de film en het personage passen vreemd bij elkaar, iets wat Brooks lijkt te begrijpen en waar hij van geniet, en daarom zit ik vooral op de golflengte.
James L. Brooks en zijn cast hanteren bewust een boogvormige benadering van personages en dialoog
Brooks zet meteen de sprookjesachtige benadering van “Ella McCay” neer, aangezien de hele film wordt verteld door Ella’s vriendin en secretaresse, Estelle (Julie Kavner), die maar al te graag de vierde muur doorbreekt. Naast het vertellen van het algemene levensverhaal van onze titulaire heldin, haar familiedrama en haar relatieproblemen, concentreert Estelle zich op een periode uit Ella’s leven in 2008. Gedurende dit jaar wordt Ella’s mentor, gouverneur Bill (Albert Brooks), gepromoveerd tot de regering-Obama, waardoor hij haar de baan van gouverneur moet toekennen. Ella wordt door Emma Mackey met een mengeling van lef en hart gespeeld, en het ambitieuze idealisme van het personage voelt eerlijker aan als een actrice van eind twintig een vrouw speelt van midden dertig. Zeker, dat is geen enorme kloof, maar het onderstreept de manier waarop Brooks Ella op een vergelijkbare manier benadert als Lisa Simpson: een meisje dat de slimheid en het lef heeft om daadwerkelijk een verschil te maken, als de patriarchale wereld haar dat maar zou toestaan.
Zoals die beschrijving impliceert, bestaat ‘Ella McCay’ in zijn eigen fantasieversie van de echte wereld, en dus is elke schijn van realisme in de film zelf incidenteel. Hoewel dit kan worden afgeschreven als Brooks zijn gevoel verliest of in een verouderde manier van scenarioschrijven vervalt (de man werkt in hemelsnaam al sinds de jaren zestig professioneel in film en televisie) is het zo uniform dat het voelt als een bewuste keuze. Elke acteur, van Jamie Lee Curtis als koperige tante Helen tot Spike Fearn als Ella’s broer en Ayo Edebiri als Spike’s ex-vriendin, krijgt zo’n gestileerde dialoog te horen dat ze niet anders kunnen dan tientallen jaren van Method-stijl acteren ongedaan maken. Het is even wennen, maar ik vond het uiteindelijk een verrukkelijke, hilarische boog.
Ella McCay lijkt op de serieuzere films uit het verleden
Het is gemakkelijk om veel ‘feel good Oscar bait movie’-materiaal te zien in ‘Ella McCay’, en in één oogopslag zou je kunnen aannemen dat Brooks op dit subgenre teruggrijpt. Naast dat de personages en uitvoeringen zo archaïsch zijn, zijn er genoeg soap-opera-shenanigans, waarvan de meeste draaien om Ella’s moeilijke relatie met middelbare schoolliefde Ryan (Jack Lowden), evenals haar problemen met haar flirtende vader Eddie (Woody Harrelson). Het is niet zo dat Brooks die vergelijkingen niet heeft verdiend; zijn tweede speelfilm was tenslotte ‘Terms of Endearment’ uit 1983. Nog net zoals die film meer is dan zijn oppervlakkige drama“Ella McCay” is niet alleen Brooks op de automatische piloot. De film klinkt op papier misschien als een Lifetime original, maar Brooks heeft niemand minder dan Robert Elswit als cameraman aangesteld. Elswit geeft de film een winterse uitstraling die past bij een aantal steden aan de oostkust. Het is ideaal voor Brooks’ sprookjesdoelen met het verhaal, omdat het script specifiek niet vermeldt van welke staat Ella de gouverneur wordt.
Ondanks Brooks’ filmografie komt ‘Ella McCay’ qua toon het dichtst in de buurt van de ernst van Frank Capra. Gezien de politieke thema’s zijn ‘Mr. Smith Goes to Washington’ en ‘Mr. Deeds Goes to Town’ de meest passende vergelijkingen, omdat ‘Ella’ in zijn aard net zo oprecht aanvoelt. genegenheid voor het idealistische titelkarakter zoals die films dat doen. Er zit ook een licht sardonische draad in de weergave van het leven in een kleine stad, waardoor het lijkt op iets als Robert Bentons ‘Nobody’s Fool’, een andere winterse film over een buitenbeentje die hun mening uitspreekt. Nogmaals, dit soort films zijn tegenwoordig grotendeels uit de mode, maar Brooks weet dat niet, of kan het niets schelen.
De meest interessante kwaliteit voor Ella McCay is de subtekst
Zeker, er is een goede mogelijkheid dat alle eigenaardigheden die ik als een pluspunt beschouw in “Ella McCay” incidenteel zijn. Misschien maakt Brooks gewoon een film op de enige manier waarop hij weet hoe. Of misschien maakt hij vastberaden zijn soort film, iets dat lijkt op de manier waarop ze ze vroeger maakten. Toch lijken Brooks’ sprookjesachtige attributen en de fabel van de film over een vrouw die alles probeert te hebben (en aan wie niets ervan mag worden ontzegd, afgezien van de trieste bureaucratieën en glazen plafonds van onze wereld) een scherper beeld te schetsen dan dat. Misschien klaagt Brooks over het verlies van de serieuzere, meer openlijk gestileerde vorm van filmmaken waar ‘Ella McCay’ zich over lijkt te verheugen, maar het lijkt waarschijnlijker dat hij klaagt over een periode waarin zovelen van ons voor het laatst hoop hadden in ons land.
Natuurlijk zou Brooks daar nooit het type voor zijn kom voor Amerika’s keel a la Scorseseen dat is hij ook niet een subversieve historicus als Zemeckis. Toch is er iets bitterzoet te zien in ‘Ella McCay’, omdat de film zich openlijk afvraagt of de hoop in ons politieke systeem net zo achterhaald is als al het andere. Dit thema kan volledig opzettelijk of toevallig zijn, maar in beide gevallen voelt het oprecht. Natuurlijk praten of gedragen de personages in de film niet veel als echte mensen, maar voor het grootste deel gedragen ze zich op een verhoogde manier waarvan ik soms zou willen dat we dat konden. Misschien denken sommigen dat deze aanpak vandaag de dag weinig waarde heeft, maar ‘Ella McCay’ is serieus genoeg om er een hartstochtelijk argument voor te geven. Er bestaat geen twijfel over dat het verleden voorbij is, maar misschien moet niet alles waar het voor stond daarmee gepaard gaan.
/Filmbeoordeling: 7 uit 10
“Ella McCay” is vanaf 12 december 2025 overal in de bioscoop te zien.
