Kort nadat mijn zoon eerder dit jaar werd geboren, begonnen mijn man en ik ons voor te bereiden op een mogelijk ongemakkelijk gesprek met dierbaren. Ouders, broers en zussen en vrienden waren gekomen om onze eerste baby te ontmoeten, en natuurlijk hebben ze veel foto’s gemaakt. En hoewel we wisten dat ze graag wilden opscheppen over hun nieuwe kleinzoon, neef of neef, hadden we besloten dat we zijn gezicht op sociale media.
Toegegeven, het is soms een uitdaging geweest, zowel voor ons als voor onze dierbaren. Toch zijn we ervan overtuigd dat de voordelen groter zijn dan de eventuele nadelen.
Het komt vooral neer op toestemming, maar er zijn ook andere overwegingen
We vinden dat onze zoon inspraak moet hebben in zijn digitale voetafdruk, en in deze fase van zijn leven kunnen we hem niet vragen of hij het goed vindt om online aanwezig te zijn. Totdat hij ons kan laten weten wat hij vindt van privé zijn momenten gedeeld op sociale mediawe voelen ons niet op ons gemak om die keuze voor hem te maken. We zullen het idee om foto’s van hem te plaatsen opnieuw bekijken zodra hij er mondeling mee kan instemmen.
In haar boek Sharenthood: waarom we moeten nadenken voordat we online over onze kinderen praten, Lea A. Plunkett – een faculteitslid van de Harvard Law School die gespecialiseerd is in technologierecht, digitale privacy en kinder- en familierecht – legde uit hoe foto’s van uw kinderen plaatsen online brengt hen het risico van identiteitsdiefstal, pesten en intimidatie met zich mee. Het begint ook een verhaal over hen op te bouwen, wat afbreuk doet aan hun vermogen om hun eigen verhaal te vertellen.
De auteur en haar man delen alleen foto’s van hun zoon als hij niet identificeerbaar is. Fotocredit: Johanna Beltre
Uiteindelijk hebben we een compromis gevonden, maar soms zijn er vergissingen
Het voelde onrealistisch om te verwachten dat iedereen in het leven van onze zoon zou afzien van het plaatsen van foto’s waarop hij staat. Mijn man heeft tenslotte een zeer grote familie – wat betekent dat er veel groepsbijeenkomsten zijn waarbij talloze foto’s worden gemaakt. We wilden niet dat mensen het gevoel kregen dat ze een vreugdevol levensmoment niet konden delen alleen maar omdat onze zoon toevallig op de foto stond.
Daarom hebben we besloten om alleen geen foto’s te plaatsen waarop zijn gezicht – of iets anders dat hem zou kunnen identificeren – zichtbaar is. (Dat betekent dat we meestal foto’s delen waarop zijn rug naar de camera is gekeerd, of dat we ervoor zorgen dat er een emoji over zijn gezicht is aangebracht.)
Toch zijn er af en toe vergissingen. Na een gezin appelplukexcursieuploadde een familielid per ongeluk een groepsfoto met het gezicht van onze zoon erop naar Instagram. We hebben er niet te veel nadruk op gelegd en onze geliefde niet meteen in het bijzijn van de groep berispt; we wisten immers dat ze het niet kwaad bedoelden. We hebben ze gewoon privé benaderd om hen zachtjes aan ons beleid te herinneren.
Ze voelden zich slecht en haalden de foto weg. Deze fouten zijn een paar keer gebeurd sinds mijn zoon vier maanden geleden werd geboren, en ik ben er zeker van dat dit de komende jaren zal blijven gebeuren. We kunnen niet van iedereen in ons leven verwachten dat hij onze regel onthoudt elke keer dat hij of zij iets wil posten.
We veroordelen andere mensen niet omdat ze hun kinderen delen op sociale media
Voor alle duidelijkheid: we bekritiseren of bekritiseren niemand anders die foto’s van hun kinderen online plaatst. Het is niet meer dan normaal dat u de drang voelt om die schattige foto te delen waarop uw kleintje iets nieuws leert of… een mijlpaal bereiken. Geloof me, ik snap het.
Sterker nog, ik ben niet immuun voor die drang. Toen we een paar weken na de geboorte van onze zoon een professionele fotoshoot bij ons thuis deden, voelde ik spijt dat ik bepaalde foto’s ook niet online kon delen.
Als ik de neiging voel om recente foto’s en video’s van mijn zoon te delen, wend ik me tot onze familie en sms’jes van vriendengroepen in plaats van sociale media. Dat zijn sowieso de mensen die het meest enthousiast zijn om op de hoogte te blijven van zijn leven. Bovendien vinden we het leuk om hun reacties via sms te ontvangen.
Telkens wanneer ik twijfel aan mijn beslissing, plaats ik mezelf in de schoenen van mijn zoon.
Eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik me zou voelen als ik opgroeide en ontdekte dat er honderden foto’s en video’s uit mijn kindertijd op internet stonden. Wat als ik me schaam voor iets dat mijn vader of moeder deelde? Gelukkig hebben mijn ouders die beslissing nooit hoeven nemen, omdat deze apps in mijn jeugd nog niet bestonden.
Elke keer als ik me begin af te vragen of mijn man en ik de juiste keuze maken – bijvoorbeeld als een familielid teleurgesteld lijkt dat hij geen schattige selfie met onze zoon kan posten – denk ik erover na hoe onze kleine man zich over tien, vijftien of twintig jaar zou voelen. Is hij waarschijnlijk van streek omdat we niet meer hebben gedeeld, of is hij opgelucht en dankbaar? Ik heb er alle vertrouwen in dat dit het laatste is, maar de tijd zal het leren.
