Vorig jaar, Slecht deed het onmogelijke. Het aanpassen van een van de populairste Broadway-musicals aller tijden – tenminste de eerste helft van de musical – zou genoeg zijn om elke regisseur gek te maken. Maar Jon M. Chu nam de strijd op zich en kwam een belofte na die twintig jaar in de maak was. Meer nog, hij vernieuwde Slecht’s status als fenomeen, met briljante, inclusieve castingkeuzes die dit revisionistische sprookje tot een succes maakten een schokkend moderne coming-of-age verhaal.
Dat Slecht herintroduceert de Heks van het Westen als een verkeerd begrepen zwarte vrouw (ja, ze is groen, maar ze is ook zwart) die haar innerlijke kind geneest, en mij overigens heeft geholpen het mijne te genezen. Ik bevond mij tussen de velen die helemaal in de ban waren Slecht: deel éénmaar ik maakte me nog steeds zorgen of Deel twee zou het nieuwe oorsprongsverhaal van Elphaba kunnen verzoenen met de gebeurtenissen van De Tovenaar van Oz. De prequel wijkt zo radicaal af van het bronmateriaal dat het net zo goed een heel ander verhaal zou kunnen vertellen. Slecht: voorgoed zou meer moeten doen dan deze karakters simpelweg in lijn brengen met hun karakter Tovenaar tegenhangers; het moet ook wat ogenschijnlijk hun ‘ware’ oorsprong is, verzoenen met de personages die we verderop op de Yellow Brick Road tegenkomen.
Toegegeven, Slecht: voorgoed worstelt in zijn rol als prequel. Het is onze plicht om de kloof tussen beide te overbruggen Slecht: deel één En De Tovenaar van Ozen die verantwoordelijkheid is de valse noot in een verder onberispelijke vocale riff (je kent die wel). Waar Deel één nam de tijd, Voor het goede speedruns door zijn finale. Het kan de tekortkomingen van de originele musical niet volledig van zich afschudden, zelfs niet nu Stephen Schwartz en Winnie Holtzman herenigd zijn om hun krachten te versterken Slecht’Het slankere tweede bedrijf. Dat gezegd hebbende, vindt het wel zijn kansen om te stijgen, dankzij de magie tussen zijn twee leiders.
Erivo en Grande zorgen opnieuw voor het kloppend hart van een rommeligere tweede helft.
Universele afbeeldingen
Voor het goede pikt “twaalf tijwendingen” op nadat Elphaba Thropp (Cynthia Erivo) erachter kwam dat de Wonderlijke Tovenaar van Oz (Jeff Goldblum) toch niet zo geweldig was. Ze is een vogelvrije en staatsvijand geworden, de ‘slechte heks’ uit Oz’ nachtmerries. En zij is niet het enige doelwit van de heksenjacht van het land. Eindeloze golven van propaganda, aangespoord door de aardige PR-goeroe van de Tovenaar, Madame Morrible (Michelle Yeoh), hebben Ozians genoeg te vrezen gegeven. De dieren die ooit in harmonie met hen leefden, worden nu gedwongen Oz te ontvluchten, uit angst dat ze gevangen worden gezet en tot slaaf worden gemaakt – een complot dat niet actueler zou kunnen zijn als het werd geprobeerd. Zelfs Munchkins wordt vervolgd, maar dat is meer te wijten aan een verdrietige Nessarose (Melissa Bode), nu gouverneur van Munchkinland, die Boq (Ethan Slater) straft voor zijn eeuwige verliefdheid op Glinda de Goede (Ariana Grande).
Over de Goede Heks van het Noorden gesproken: Glinda is nu het gezicht van de New Oz. Ze is niet veel meer dan een marionet die de scheuren in het oprukkende regime van de Tovenaar moet gladstrijken. Ze doet alles wat Morrible haar zegt te doen. De benoeming is niet zonder voordelen, aangezien Glinda (bijna) alles heeft wat ze ooit wilde: een doel, een schitterend huis in het hart van de Emerald City, en de liefde van de mensen. Ze is zelfs verloofd met de onstuimige prins Fiyero (Jonathan Bailey, nog steeds een belangrijke scene-stealer), omdat Morrible gelooft dat een koninklijk huwelijk precies iets is om af te leiden – eh, verheffen – de massa. Maar wat ze niet heeft, wat voor altijd buiten bereik is, verteert Glinda met de dag. Ze heeft niet alleen Elphaba verloren, haar eerste en enige echte vriend (en ze kan niet alleen zien dat Fiyero actief naar die vriend verlangt), ze is ook geen stap dichter bij het beheersen van enige magie. De bubbel waarin ze rondzweeft is een mechanisme van de tovenaar, zowel een gevangenis als een bewijs van haar eigen leegte.
Waar Deel één diende als een onorthodoxe heldenreis voor Erivo’s Elphaba, Voor het goede behoort meer tot Grande en Glinda’s gewetenscrisis. Haar hele bestaan is een kunstgreep, en hoewel dat haar voorheen nooit hinderde, is ze sindsdien veranderd door Elphaba en haar principes en passie voor gerechtigheid. Terwijl de Boze Heks zich afvraagt of iemand haar pogingen om Oz te redden überhaupt zal waarderen, wordt Glinda eindelijk wijs over de wreedheid achter zelfgenoegzaamheid. Wat betekent het om echt goed zijn? Is het te laat om opnieuw te beginnen, om voor de underdog te vechten in plaats van de kop in het zand te steken? Hoe lang kan iemand vechten voor datgene waarin hij gelooft, voordat hij besluit dat hij door het verhaal gedoemd is? Voor het goede houdt zich bezig met al deze vragen en meer, met interne, metafysische gevechten die zich manifesteren in de wijdere wereld van Oz.
Voor het goede richt de schijnwerpers op Glinda, waardoor Grande haar dramatische bewegingen kan maken.
Universele afbeeldingen
Deel één was min of meer beperkt tot Shiz, maar Voor het goede loopt wild uit met enorme, tactiele sets die rechtstreeks uit verhalenboeken zijn gescheurd. De respectievelijke crises van Elphaba en Glinda spelen zich af in afbrokkelende kastelen en spiegelkamers waar geen einde aan lijkt te komen, manifestaties van hun eigen uiteenvallende identiteit. Het voegt het juiste drama toe aan de nummers die in Act Two worden verspreid, en die niet altijd even krachtig zijn als de sequenties in Act One.
Wanneer de muziek is schietend op alle cilinders, maakt het de overgang tussen Slecht En Tovenaar zoveel soepeler. Het is gemakkelijker om te geloven dat Elphaba is veranderd in iemand die nog kwaadaardiger is – of in ieder geval minder bezorgd is over bijkomende schade – waarbij Erivo elke twijfel en angst vertelt met een gekwelde, volmaakte overgave. Terwijl dit verhaal zich een weg baant in de overlevering van De Tovenaar van Ozis het duidelijk dat dit niet alleen een oorsprongsverhaal is voor haar of Glinda, maar voor personages als de Tin Man en de Scarecrow. De laffe leeuw, als welp geïntroduceerd Deel één, keert ook terug Voor het goedevolwassen en ingesproken door Colman Domingo. Elphaba speelt een rol bij de creatie van elk personage – en elke twist voegt bevredigende lagen toe aan haar eigen kruistocht.
Minder bevredigend zijn de methoden Voor het goede duurt voordat andere personages in deze puzzel van een prequel passen. Dorothy neemt zelf een vreemde ruimte in Slecht: ze duikt hier en daar op wanneer de film de gebeurtenissen van De Tovenaar van OzMaar Slecht doet er alles aan om haar aanwezigheid in dit verhaal te bagatelliseren. Dat resulteert in hoogdravende reproducties van sleutelscènes, ontdaan van al hun impact. Welke fantastische hoogten dan ook Voor het goede reikt naar, zijn plicht om De Tovenaar van Oz zorgt ervoor dat het niet in beslag wordt genomen. Wat belangrijke momenten zouden kunnen zijn, worden weergegeven met de diepte van een diorama, terwijl de cast, ooit radicale herscheppingen, op dezelfde manier afgevlakt is.
Ondanks al zijn schittering, Voor het goede kan niet helemaal ontsnappen aan het prequel-vagevuur.
Universele afbeeldingen
Hoe frustrerend deze tekortkomingen ook zijn, ze zijn gemakkelijk te vergeven, aangezien de meeste zijn geërfd van de toneelmusical. Slecht’De centrale uitvoeringen maken het des te eenvoudiger. Voor het goede verliest wat magie waardoor de focus wordt afgeleid van Erivo, wiens rauwe toewijding ervoor zorgde dat deel één pijnlijk echt aanvoelde. Deel twee is meer een ensemblestuk. Iedereen krijgt een eerlijker deel, maar vooral Grande maakt er een maaltijd van en onderzoekt Glinda’s behoefte om op te treden, alsof ze door een pretspiegel staart. Een nieuw nummer, gemaakt voor de film, ‘The Girl in the Bubble’, stelt haar in staat haar dramatische vaardigheden te gebruiken en Chu – samen met cameraman Alice Brooks – om terug te klappen naar iedereen die dat beweert. Slecht speelde dingen te veilig.
De liedjes binnen Voor het goede zijn niet de schuurbranders die fans daarna verwachtten Deel éénmaar deze cast weet op een andere manier nog steeds onze harten te veroveren. De liefdesdriehoek tussen Elphaba, Fiyero en Glinda is zo feel-bad als maar kan, maar er speelt hier een ander, veel belangrijker liefdesverhaal: dat tussen Slecht’Er zijn twee heksen. De belangrijkste reden dat deze finale zo goed werkt, is omdat Erivo en Grande dat willen. Hun optredens zijn twee kloppende harten die elkaars ritme vinden; hun stemmen in een onmiskenbare en onstuitbare harmonie. Er valt niet veel hoger te gaan als je de zwaartekracht eenmaal hebt getrotseerd, maar Erivo, Grande en Chu geven de personages en deze wereld in ieder geval een zachte landing.
