Het geheime wapen van Pluribus Episode 3 komt rechtstreeks uit de Breaking Bad Days

Waarschuwing: dit artikel bevat grote spoilers voor aflevering 3 van “Meer.”

Kunnen we, met het risico van overdrijving, het er allemaal over eens zijn dat het hele medium televisie simpelweg beter af is als Vince Gilligan zijn ding doet? De maker van “Breaking Bad” en “Better Call Saul” heeft zijn grote terugkeer naar het kleine scherm gemaakt ‘Pluribus’, de serie met Rhea Seehorn in de hoofdrol die zowel critici als publiek stormenderhand veroverten het lijkt erop dat hij geen enkele stap heeft gemist. Hoewel shows als ‘Succession’ of ‘The White Lotus’ of ‘Severance’ hebben bijgedragen aan de overgang van de ‘Prestige TV’-periode naar een modernere, op streaming gerichte draai aan waterkoelere evenementen, blijft er iets vreemds geruststellends over het enorme verschil in stijl en aanpak hier. Het zijn niet alleen de merkbaar geduldige en doelbewuste verhalen die worden getoond, die resulteerde in het gooien van een aantal tweede-vertoningskijkers voor een lus. Het blijkt dat aflevering 3 van ‘Pluribus’ een briljante casestudy is van een bepaalde verloren kunst – en zijn wortels heeft in Gilligans ‘Breaking Bad’-tijdperk.

Denk terug aan de hoogtijdagen van zowel ‘Breaking Bad’ als ‘Better Call Saul’. Elke aflevering had net zo goed een praktische les kunnen zijn die rechtstreeks uit de filmschool kwam, waarbij bijna alle beschikbare hulpmiddelen werden ingezet om enkele van de meest genuanceerde en complexe thema’s visueel op papier over te brengen. Ongebruikelijke camerahoeken, eigenzinnige blokkering en enscenering, en zelfs dat gedenkwaardige schot waardoor Jimmy McGill op een blobvis leek waren niet voor niets opzichtig. Voor de oplettende kijker voegden ze nog een subtiele betekenislaag toe aan enkele van de dichtste en meest complexe bogen uit de recente geschiedenis. Gelukkig voor ons allemaal haalt “Pluribus” een pagina rechtstreeks uit hetzelfde draaiboek.

Er is geen diploma vrije kunsten voor nodig of veel te veel tijd besteed aan online internalisering die “One Perfect Shot”-methode voor filmanalyse om verder te gaan met wat Vince Gilligan en zijn creatieve team in ‘Pluribus’ neerleggen. De Apple TV-serie ziet er uiterlijk misschien niet zo opzichtig uit als sommige van zijn tijdgenoten, maar laat je niet voor de gek houden door te denken dat er onder de oppervlakte niets gebeurt. In afleveringen 1 en 2 nam Gilligan zowel het schrijven als het regisseren op zich. Voor dit laatste uur droeg hij echter de teugels over aan een vertrouwde collega. Als schrijversassistent bij “Breaking Bad” en uiteindelijk als regisseur bij “Better Call Saul” (beroemd als de op Nacho Vargas gerichte aflevering “Rock and Hard Place” uit seizoen 6), Gordon Smith genoot van de beste spoedcursus voor het vertellen van verhalen die er is en heeft deze vaardigheden enorm gebruikt in de ‘Pluribus’ van deze week.

Ogenschijnlijk gaat aflevering 3 over Carol die in het reine komt met de vrolijke bijenkorfgeest en hun onvermogen (onwil?) om te begrijpen wat haar zo van streek maakt in deze dystopische wereld. Maar in plaats van ons dat eenvoudigweg in dialoog uit te leggen, deden Smith en fotografiedirecteur Paul Donachie (een andere “Better Call Saul”-veteraan) hun uiterste best om dit verhaal door de lens te communiceren. Gilligan-fans zullen waarschijnlijk een aantal bekende beelden opmerken, zoals het bevestigen van de camera naast het stuur van een rijdende auto in een vroege scène wanneer Zosia (Karolina Wydra) Carol terugrijdt van het vliegveld of Carol’s kromgetrokken spiegelbeeld in een cloche (de mooie naam voor die koepelvormige serveerschalen en deksels die butlers gebruiken) wanneer Zosia de volgende dag een luxe ontbijt bezorgt. Toch is het wat daarna komt dat “Pluribus” op een geheel ander niveau plaatst.

Voor een show die zo existentieel angstaanjagend is als ‘Pluribus’, is er eigenlijk iets vreemd geruststellends aan de manier waarop schrijver/regisseur Gordon Smith de gevestigde visuele stijl van Vince Gilligan gebruikt en vormgeeft voor de doeleinden van deze serie. erg ander verhaal. Er is de angstaanjagende – maar esthetisch aantrekkelijke – precisie van hoe de bijenkorfgeest zelfs de meest ondergeschikte taken uitvoert, zoals wanneer Carol vraagt ​​of ze haar favoriete supermarkt wil aanvullen en de meest nauwgezet gechoreografeerde en gesynchroniseerde routine begint die je ooit zult zien. (Dit fungeert ook als een frisse kijk op de meest klassieke van “Breaking Bad”https://www.slashfilm.com/”Better Call Saul”-verrukkingen: de uitgebreide montagereeks.) Het is echter passend dat aflevering 3 zijn beste bloei bewaart voor de meest kleinschalige scènes.

Wanneer Zosia Carol een bezoek brengt in haar huis in Albuquerque, plichtsgetrouw de handgranaat in de hand waar onze hoofdpersoon sarcastisch om vroeg, beginnen Gordon Smith en Paul Donachie eindelijk alles uit de kast te halen. Het eerste opmerkelijke moment komt wanneer de camera vanuit een extreem laag gezichtspunt kijkt, waarbij zowel Carol als de granaat volledig scherp zijn. Als filmredacteur, cameraman en een must-follow social media-persoonlijkheid Vashi Nedomansky heeft eerder op X gepostis de gesplitste dioptrie-opname in “Breaking Bad” en “Better Call Saul” met ongelooflijk effect gebruikt. Hier vestigt het de aandacht op de granaat van Chekov en maakt zijn uiteindelijke, ah, invloed voel je des te onvermijdelijker als het eenmaal afgaat. En als dat het geval is, volgt de schokkende overgang van een Steadicam-opname naar een handheld-opname (compleet met getrokken frames, een andere slimme keuze die onlangs door Nedomansky werd benadrukt) helpt de chaos te benadrukken als Carol beseft dat Zosia mogelijk dodelijk gewond is.

🚨 SPLIT DIOPTRIES WAARSCHUWING! 🚨

BETER BEL SAUL – S04 E03
de enige 2 gesplitste dioptrieschoten
in alle 4 seizoenen van de show

Ten eerste: een zeldzame horizontale versie
Ten tweede: een klassiek gebruik…

Regie: Daniel Sackheim
cinematografie: Marshall Adams pic.twitter.com/a2CBSQVopP

— Vashi Nedomansky, ACE (@vashikoo) 20 oktober 2019