Het volgende bericht bevat spoilers voor de “One Piece” manga tot hoofdstuk 1165.
Auteur Eiichiro Oda is een van de beste fictieschrijvers en kunstenaars van dit moment. Wanneer je je meer gefrustreerd wilt voelen over het schijnbaar gebrek aan vooruitgang bij de volgende ‘A Song of Ice and Fire’, bedenk dan dat Oda sinds 1997 vrijwel onafgebroken nieuwe hoofdstukken van ‘One Piece’ heeft gepubliceerd, op enkele uitzonderingen na en nooit langer dan een maand aan een stuk. Dit maakt deel uit van wat “One Piece” zo’n legendarische manga maakt, een van de best verkochte boeken aller tijden, en een even legendarische anime. Natuurlijk kan het hoge aantal hoofdstukken/afleveringen ontmoedigend zijn, maar het maakt dit verhaal gewoon af een waar epos dat de moeite waard is om aan te beginnen omdat het met de jaren alleen maar beter wordt.
In die tijd heeft Oda de kunst van het terugbellen en het terugbetalen onder de knie gekregen, door kleine zaadjes te planten die jaren en soms tientallen jaren nodig hebben om vruchten af te werpen – zoals bijvoorbeeld: een stomme Marco Polo-grap. Nu ‘One Piece’ na bijna 30 jaar zijn einde nadert, beginnen we een aantal behoorlijk spectaculaire resultaten te zien, van de uiteindelijke introductie van Elbaph 26 jaar nadat het voor het eerst werd genoemd, tot het onthullen van het oorsprongsverhaal van Shanks en nog veel meer. Het grootste wapenfeit van de huidige Elbaph-verhaallijnflashback is ongetwijfeld hoe het na 28 jaar misschien wel het beste personage introduceerde en hem in slechts een handvol hoofdstukken onvergetelijk maakte.
We hebben het natuurlijk over Rocks D. Xebec, de kapitein van de sterkste en meest beruchte piratenbemanning in de geschiedenis, een man die zo bang was dat zijn naam vrijwel uit de geschiedenis werd gewist, en hij is ook de coolste piraat in heel ‘One Piece’.
Een legendarische piraat genaamd Rocks
Lezers van ‘One Piece’ hoorden de naam Rocks voor het eerst in hoofdstuk 907 (gepubliceerd in 2018) toen Marine Rear Admiral Hina de Rocks Pirates noemde in gesprek met Monkey D. Luffy’s opa, Garp, als een oude groep die decennia vóór het begin van het verhaal actief was. Iets later in hoofdstuk 957 instrueert voormalig vlootadmiraal Sengoku enkele rekruten in de geschiedenis van legendarische piraten en legt uit wie de Rocks Pirates waren, en beschrijft hen als een ongelooflijk sterke groep legendarische individuen, van wie sommigen later keizers van de zee werden: Big Mom, Whitebeard en Kaido. Sengoku beschreef hun kapitein, Rocks, als iemand die bang genoeg was om die machtige piraten onder controle te houden, en zei dat de groep zo gewelddadig was dat ze elkaar vaak tot de dood bevochten op hun eigen schip.
Destijds wisten we alleen dat Rocks zo gevreesd en zo sterk was, dat alleen de gecombineerde krachten van Garp en de toekomstige koning van de piraten, Gol D. Roger, genoeg waren om hem te verslaan. Rocks werd als zo sterk en zo legendarisch beschouwd dat we hem waarschijnlijk niet goed zouden ontmoeten, en dat deden we pas zeven volle jaren nadat zijn naam voor het eerst werd geïntroduceerd.
Toen we Rocks voor het eerst ontmoetten, was hij nog steeds een antagonistische figuur, iemand die als klein kind werd vereerd door de gigantische prins Loki (die vervolgens Rocks in elkaar sloeg in een gevecht toen de jonge reus vroeg om zich bij de bemanning van Rocks aan te sluiten). Maar Oda schakelde snel over en veranderde Rocks in een gecompliceerde figuur, een figuur die veel meer gemeen had met mensen als Luffy dan de lezers hadden verwacht, te beginnen met het nieuws dat Rocks ooit een marine-admiraal had gedood, een prestatie die we nog niemand eerder hebben horen bereiken in “One Piece”.
Rocks is een tragische figuur
Zeker, Rocks was nog steeds een gewelddadige en meedogenloze piraat die hele koninkrijken en eilanden veroverde en vernietigde, maar hij was ook een man met het specifieke doel om de ultieme slechterik van ‘One Piece’ – de wereldregering – omver te werpen. Niet alleen dat, maar Rocks bleek ook de enige persoon te zijn die we kennen die de confrontatie aanging met de mysterieuze en overweldigde leider van de regering en het verhaal nog kon navertellen.
Als Blackbeard ooit werd beschouwd als de meest echte piraat in ‘One Piece’, niet alleen omdat hij het archetypische uiterlijk van een piraat het dichtst benadert (minus het ooglapje dat het verhaal blijft ontgaan), maar vanwege de chaos die hij ontketende, is Rocks (die toevallig zijn vader is) nog meer de ultieme piraat – of in ieder geval het idee ervan. Rocks vocht niet alleen tegen het gezag, in een poging de wereld op zijn kop te zetten, maar ook iemand die leuk genoeg was om letterlijk een bemanning bijeen te roepen door het domste spel in ‘One Piece’ te spelen, de Davy Back Fight, waarin piratenbemanningen domme spelletjes spelen, waarvan de winnaar een bemanningslid van het verliezende team krijgt. Hij plunderde en plunderde, maar hij had ook plezier bij het bevaren van de zeeën, het sluiten van vriendschap met reuzen en het creëren van een letterlijke piratenrepubliek zoals Nassau.
Dat is wat de ondergang van Rocks zo tragisch maakt, dat we wisten dat het eraan zat te komen, maar niet de context ervoor. We wisten dat Rocks de twee andere sterkste mannen ter wereld nodig had om hem neer te halen, maar toen de tijd aanbrak om te laten zien dat Rocks zijn rivalen letterlijk smeekte om hem te vermoorden nadat hij bezeten was door een demonische entiteit, veranderde Rocks van de ultieme slechterik in een van de meest tragische figuren in ‘One Piece’, wat veel zegt.
