Dit bericht bevat spoilers voor ‘De rennende man’.
“The Running Man” is eindelijk hier, met Edgar Wright die het gelijknamige boek van de veelgeprezen schrijver Stephen King heeft aangepast, geschreven onder zijn pseudoniem Richard Bachman. De film speelt zich af in een dystopische wereld die wordt geregeerd door bedrijven, en is een afbraak van kapitalisme en reality-competitieshows. Het concentreert zich op Ben Richards (Glen Powell), een hardwerkende arbeider die wordt gedwongen deel te nemen aan de titulaire tv-show ‘The Running Man’, een competitieserie waarin deelnemers 30 dagen proberen te overleven terwijl ze op de nationale televisie worden opgejaagd door moordenaars.
Hoewel het niet de beste Stephen King-bewerking van 2025 of de beste Richard Bachman-bewerking van het jaar was (die onderscheiding gaat naar ‘The Long Walk’), doet de film wel interessante dingen met het bronmateriaal waardoor hij fris en onderscheidend blijft van de film van Paul Michael Glaser uit 1987 met Arnold Schwarzenegger in de hoofdrol. De grootste aanpassing is natuurlijk dat Wright’s film verandert het einde van het verhaalwaarbij het einde van de roman en de film uit 1987 werden gecombineerd om iets nieuws te creëren.
Deze veranderingen zorgen voor een veel leuker einde dan de sombere conclusie van de roman, maar zelfs als sommige van de beste filmsterren denken De versie van Edgar Wright verprutst de boodschap van het bronmateriaalis er één element waarbij de film een grootse toevoeging aan de tekst is. Dat komt omdat het beste idee in de film volledig origineel is en nergens in het boek te vinden is.
Ik heb het over Lee Pace’s hoofdjager-personage, Evan McCone, die feitelijk een voormalige Running Man-deelnemer is die een deal heeft gesloten om voor het netwerk te werken door nieuwe deelnemers te vermoorden.
Edgar Wrights Running Man zorgt voor een wrede wending van het lot
In de film is McCone niet zomaar een meedogenloze, sadistische moordenaar, maar een artiest die er plezier in heeft een show op te voeren. Zoals gespeeld door Pace, is hij praktisch een ‘Metal Gear Solid’-schurk – niet alleen vanwege zijn masker en outfit, maar omdat hij zijn wapens letterlijk een naam geeft. De man heeft zelfs een slogan.
Tegen het einde van de film krijgt Ben de indruk dat de jagers de spelregels hebben overtreden en zijn familie hebben vermoord. Verblind door verdriet en woede gaat Ben op moorddadige wijze en schakelt de jagers uit, maar wanneer hij tegenover McCone staat, onthult de jager dat hij ooit een deelnemer was aan ‘The Running Man’ – en niet zomaar een deelnemer, maar degene uit het eerste seizoen van de show die het langst had overleefd. Net als Ben kreeg hij de keuze om een contract te nemen om voor het netwerk te werken, jager te worden met zijn eigen bemanning en een comfortabel leven te leiden.
Deze onthulling is een wrede wending van het lot, die inspeelt op het centrale idee dat niemand ooit ‘The Running Man’ kan winnen, omdat dat te veel hoop zou geven aan degenen die gedesillusioneerd zijn door het netwerk. Deelnemers kunnen lang overleven en zelfs tijdelijke beroemdheden worden, maar het autoritaire regime kan een symbool van hoop niet lang genoeg laten leven om het vuur van de rebellie aan te wakkeren. Bovendien, zoals McCone onthult, wordt zijn familie, zelfs als ‘vrij’ man, nog steeds bij hem weggehouden, in wezen gijzelaars van het netwerk, zodat hij nooit vergeet voor wie hij werkt.
Verrassend genoeg stond dit niet in de roman “The Running Man”, dus ondanks al het gepraat erover hoe de film dingen veranderthet beste idee in de bewerking van Edgar Wright is volledig origineel, maar voelt toch perfect passend bij dit verhaal.
