De Avatar-video spel is beter dan de films.
Ik zeg dit als iemand die al heel lang stomverbaasd is over de Avatar-films van James Cameron. De originele film uit 2009 was mijn allereerste middernachtpremière, die ik bijwoonde samen met een vriend die zonder shirt in het theater zat met zijn hele lichaam blauw geverfd. Ik kan die ervaring niet vergeten, of de bijna drie uur durende bioluminescente reis die volgde, en de serie heeft me sindsdien verslaafd gehouden.
Mensen praten veel over Avatar. Ze vinden de plots van de films afgeleid, de personages vergeetbaar en de speelduur bijna onmenselijk lang. (De derde film, Avatar: Vuur en As, is nu uit en klokt in op maar liefst 3 uur en 15 minuten, exclusief previews.)
Die kritiek is terecht. Klopt, zelfs. Maar de echte Avatar-sickos (hallo) zouden zich kunnen afvragen: wat als die ervaring eigenlijk nog langer zou kunnen duren? Wat als je zelfs maar zou kunnen uitgeven meer tijdwandeling door de uitgestrekte, gloeiende bossen van een groene buitenaardse maan? Als dat aantrekkelijk klinkt, jongen, zul je dan enthousiast zijn om te horen over het concept van videogames?
Avatar: Grenzen van Pandoraeen game ontwikkeld door Massive Entertainment en uitgegeven door Ubisoft in 2023, laat je rondrennen in de vorm van een 3 meter hoge Na’vi, de stamsoort die op de buitenaardse maan Pandora leeft.
Terwijl de Avatar-films blockbusters zijn die dat wel hebben smolt de kassawerd de game uitgebracht met weinig tamtam en middelmatige recensies, hoewel het uitgroeide tot een slaperhit. Het heeft sindsdien genoeg fans verzameld dat het in de twee jaar sinds zijn debuut aanzienlijke updates heeft ontvangen, waaronder uitbreidingen van downloadbare content en een gratis modus die de first-person-weergave van de game omschakelt naar een third-person-weergave, waardoor spelers kunnen genieten van al de grote blauwheid van hun personage. Een nieuw DLC-verhaal, getiteld Van de Aswerd vandaag uitgebracht, dezelfde dag als de derde film uit de serie.
De game is misschien wel het beste wat de Avatar-serie ooit is overkomen. Waar de films hun eigen verhalen te vertellen hebben (familie, liefde, dat soort dingen), speelt de game heel anders met je eigen aangepaste Na’vi.
Het is een rechtvaardige ecoterrorisme-simulator, verpakt in de mooiste botanische tuin die ik ooit heb gezien. Je gigantische blauwe boomknuffelaar rent rond in een wereld waar alle mooie planten je willen vermoorden. Jouw taak is om nietige menselijke kolonisten te spietsen met je speren ter grootte van een blok hout. Door de slechteriken uit te roeien en hun kampen te slopen die vervuiling in de lucht en het water veroorzaken, kun je het gebladerte van de wereld op zijn plaats terug laten groeien. (Heb geen medelijden met de mensen. Het zijn verdrietige, boze wezens, en ik zal er duizenden doden als het mooie bos er zelfs maar een beetje mooier uitziet.) Breng dan al je vrije tijd door met rondhangen in het groene paradijs van Pandora, stuiterend over neon leliebladen en er doorheen rennend. spiraalvormige planten dat gaan THOOOMP en krimpen in de grond als je ze aanraakt.
