Ik heb mijn boom nog niet staan. Daar zei ik het.
Een paar weken geleden, toen ik na Thanksgiving-weekend naar huis reed, kon ik niet geloven hoeveel ramen al verlicht waren met de gloed van enorme kerstbomen. Was ik de enige die de hele dag over de I-95 had gereden met een auto vol restjes en mijn ietwat chagrijnige gezin? Ik dacht dat ik nog minstens een week de tijd had om over te schakelen naar de Vrolijke Modus. Ik voelde de eerste pijn van mijn jaarlijkse Decoratieschuldgevoel – en haalde snel adem. Dit jaar nietherinnerde ik me. Wij slaan die traditie over.
Decoreren is niet mijn sterkste punt. Ik ben goed in andere vakantiedingen. Elke december maak ik grote hoeveelheden koekjesdeeg om in de vriezer te bewaren, zodat we elke avond verse kunnen bakken. Ik houd een lijst met cadeau-ideeën bij op mijn telefoon en werk deze het hele jaar door bij. Maar als het om terrashallen gaat, mis ik simpelweg de vaardigheden: mijn kransen vallen naar beneden, mijn boomlichten verwelken en ik loop altijd een paar weken achter op de rest.
Toen ik bij Harry introk – mijn toenmalige vriend, nu echtgenoot – stelde hij voor om de boom helemaal over te slaan. Harry werd geboren in Bulgarije uit het Sovjettijdperk. Hij hield van Kerstmis; hij snapte de ophef over decor gewoon niet. “Zou het niet minder stressvol zijn zonder dat alles?” Ja, dat heb ik hem verteld. En als hij ooit nog eens een boomvrije kerst zou voorstellen, zou ik het huurcontract verbreken en weglopen. We gingen diezelfde dag naar de boomkraam en ik deed mijn gebruikelijke slordige werk: lampen aandoen. De volgende ochtend ontdekte ik dat Harry ze discreet had aangepast, waarbij de strengen gelijkmatig waren verdeeld, zodat ze perfect verdeeld over de takken lagen.
‘Bedankt,’ mompelde ik. Deze man groeide op in een land zonder de Kerstman, en zelfs hij was beter in decoreren.
Ik voelde me altijd schaapachtig over mijn decoratietalent, maar dat heb ik nooit gevoeld schuldig totdat je ouder wordt. Toen onze dochter, Margot, geboren werd, waren de feestdagen niet alleen meer voor de lol; ze gingen over het maken van herinneringen en het vullen van haar jeugd met magie. Toen we dat jaar bomen gingen shoppen, pakte ik de grootste spar die in ons appartement zou passen. Ik heb niet eens naar de prijzen gevraagd voordat ze het inpakten. En dat is het verhaal van hoe ik per ongeluk $ 400 aan een kerstboom heb uitgegeven. Plustip. Voor een pasgeborene.
Ik zou willen zeggen dat dat moment mij een beetje wakker schudde, maar helaas werd de drang tot vrolijkheid alleen maar intenser. Ik leerde prijzen controleren, maar ik voelde me nog steeds gedreven om elk jaar fonkelende dingen te kopen – of, beter nog, er een paar te maken. Vorig jaar bleef ik op een doordeweekse avond tot 01.00 uur op, wachtend tot de sinaasappelschijfjes die ik langzaam in de oven aan het drogen was, voldoende waren uitgedroogd om er een slinger van te rijgen. Uiteindelijk bleken op drie na alle plakjes verbrand of plakkerig of beide. Ik ben Marmee niet, ik ben gewoon mama!
Ik troostte mezelf met de gedachte dat ik goed was in andere dingen. Maar ik vond het nog steeds jammer dat alle versiering die we hadden een kleine (zij het betaalbare) boom was, zonder slinger. Ondertussen maakte Harry, ondanks zijn lauwe gevoelens, een einde aan het magische vakantiefront. Op kerstavond ontwierp hij spontaan een postlabel van de Noordpool en transformeerde Margots cadeautje in een pakketje van de Kerstman.
Kun je die kerel geloven? Met de hand!
Dus toen de herfst dit jaar aanbrak, zette ik me schrap voor een nieuw seizoen van decoratieschuld. Ik had mezelf min of meer neergelegd bij het gevoel dat ik een seizoensmislukking was, toen – geloof het of niet – een Instagram-reel me eruit haalde.
Terwijl ik op een dag aan het scrollen was, kwam ik terecht op deze spoel van Chelsea Fagan – een schrijfster die vooral bekend staat om haar inhoud op het gebied van financiële kennis – over het verschil tussen feest en decoratie. Ik was stomverbaasd; het voelde ineens zo vanzelfsprekend. Het leek op een van die optische illusie-foto’s, waarbij je je hoofd kantelt en het konijn in een eend verandert.
Kransen zijn geen feest. Inpakpapier is geen feest. Twinkelende lichtjes zijn heel mooi, maar ze zorgen niet voor herinneringen. Mensen doe dat – op een miljoen verschillende manieren, om een miljoen verschillende redenen. Voor sommigen gaat Kerstmis over familie en samenzijn, en voor anderen gaat het over geloof en aanbidding, en voor vele anderen is het natuurlijk de feestdag van iemand anders.
Vanaf nu zal ik me concentreren op alle magie die we samen maken, in plaats van mezelf schuldig te maken aan decoratieschuld. Ik denk dat mijn dochter zich zal herinneren dat ze op schoolavonden samen met mij rommelige koekjes maakte. Ze zal zich nog herinneren dat we met ons drieën ronddraaiden op goedkope kerstpopmelodieën en films keken in een gezellig stapeltje op de bank. Weet je wat ze zich zeker niet zal herinneren? Die boom van $400. Maar we zullen ons allemaal het verhaal herinneren.
En ik ben hier niet om te poepen en te versieren, alleen vanwege het schuldgevoel. Decoreren is feest als het in een feestelijke sfeer gebeurt. Een van mijn favoriete herinneringen is het versieren van Margots tweede kerstboom. Ze was net één geworden en beklom alles – zo graag ‘helpen’. Het was chaotisch, hilarisch en rommelig, en ik denk er elke feestdagen aan terug. Maar zij is het die op de trapladder naar mij terugkijkt, met haar babykrullen en ronde wangen, die voor mij de herinnering vormt. Ja, de lampen zijn echt mooi. Maar ze zijn niet het magische deel.
PS 10 vakantierituelenEn het grappigste, eenvoudigste spel om voor het eten te spelen.
