Door Robert Scucci
| Gepubliceerd
Mijn favoriete onderdeel van overvalthrillers uit de jaren 90 is hoe laag de inzet is. 1999 Terugverdientijdmet Mel Gibson in de hoofdrol, vraagt een modern publiek om het ongeloof op te schorten, niet vanwege de overdreven, wraakzuchtige razernij, maar omdat de razernij zelf voortkomt uit het feit dat iemand $ 70.000 van onze hoofdpersoon heeft gestolen. Ik ben in 2010 afgestudeerd met een schuld van $80.000, dus als ik voor een vergelijkbaar bedrag bedrogen en voor dood achtergelaten zou worden, kan ik ook niet zeggen dat ik stilletjes zou gaan. In 2025 is dat echter het soort geld dat in de meeste grootstedelijke gebieden nauwelijks de huur en de basiskosten van levensonderhoud zou kunnen dekken voor iemand met drie huisgenoten.
Wat is het meest interessante aan Terugverdientijd is hoe verschillend de theatrale versie is van de regisseursversie. Regisseur Brian Helgeland werd verwijderd (maar nog steeds gecrediteerd) na creatieve meningsverschillen met Mel Gibson en de producers. Ik kan niet met zekerheid zeggen welke versie ik verkies; ze zijn allebei solide, maar stilistisch voelen ze als totaal verschillende films.
Ik raad aan om beide als een dubbele speelfilm te bekijken. Ze gebruiken gedeeld beeldmateriaal om soortgelijke verhalen te vertellen, maar je voorkeur hangt volledig af van je humeur.
De theatrale snit
Beide versies van Terugverdientijd volg hetzelfde kale plot met enorm verschillende uitvoeringen. De theatrale versie, waar ik meer van hou, heeft veel meer lichtzinnigheid dankzij de overdubde vertelling van Gibson, waardoor het meer een hardgekookt, neo-noir gevoel krijgt. De amusementswaarde is enorm omdat we verondersteld worden een slechterik te steunen, en de vertelling helpt zijn gedrag te rechtvaardigen. Het contrast tussen wat er wordt gezegd en wat er op het scherm wordt gezien, voegt een extra laag toe donkere komedie en campy charme die de director’s cut mist.
Hier is de opstelling: Porter (Mel Gibson) wordt neergeschoten en voor dood achtergelaten nadat hij is bedrogen door zijn partner in crime, Val Resnick (Gregg Henry). Nadat ze $ 140.000 hebben gescoord van een lokale Chinese bende, komen de twee overeen het geld te verdelen. Maar Val, die een schuld heeft bij het misdaadsyndicaat waarvoor hij werkt, The Outfit, laat Porters vrouw, Lynn (Deborah Kara Unger), hem in de rug schieten zodat hij met de rest van het geld kan ontsnappen. Na een brutaal herstel is Porter klaar voor wraak. Val is hem $70.000 schuldig, en Porter is vastbesloten de wereld plat te branden om het terug te krijgen.
In samenwerking met voormalig callgirl Rosie (Maria Bello), die verbonden is met The Outfit en voor bescherming op Porter vertrouwde, doorkruist hij een rij corrupte agenten, drugsdealers en maffiabazen die niet begrijpen waarom deze man zo geobsedeerd is door het verzamelen van wat zij als een grote verandering beschouwen.
Heropnames voor deze versie omvatten een compleet ander derde bedrijf met Bronson (Kris Kristofferson), het ongrijpbare hoofd van The Outfit. Hij is nooit te zien in de director’s cut en is alleen via de telefoon te horen als een vrouw, ingesproken door Sally Kellerman, dus deze toevoeging geeft de climax van het verhaal volledig opnieuw vorm.
De Director’s Cut mist charme, maar biedt pit
De director’s cut-off Terugverdientijd heeft een meer rechtlijnige aanpak en speelt meer als een gruizige wraakthriller dan als een duistere komedie. Het heeft nog steeds een gevoel voor humor, net teruggebeld. We duimen nog steeds voor Porter, maar zonder verhaal voelt de film kouder en meer gegrond aan. De theatrale versie was duidelijk ontworpen als een mainstream publiekstrekker, het soort misdaadfilm dat comfortabel naast films als Dodelijk wapen. Helgeland had iets donkerder en minder gepolijst in gedachten voor zijn regiedebuut, en het is duidelijk dat de studio iets anders wilde.
De Bronson-boog is veel leuker in de theatrale versie omdat deze leidt tot een definitiever, studiovriendelijker einde. ‘Gelukkig’ is misschien niet het juiste woord, maar je begrijpt het wel. De director’s cut is echter sneller, slanker en dubbelzinniger. In tegenstelling tot de RoboCop director’s cut, die ongeveer een minuut aan beeldmateriaal toevoegt, is de versie van Helgeland eigenlijk 10 minuten korter. De theatrale versie nam ongeveer 30 procent van de film opnieuw op en herschikte scènes om een meer traditioneel verhaal te vertellen.
Streaming van beide versies van Payback
Beide versies van Terugverdientijd zijn waardevolle inzendingen in het neo-noir-misdaadgenre. Het is maar net wat voor soort ervaring je wilt. Als je in de stemming bent voor een wraakfilm met een groot budget, druipend van charme en charisma, dan is de theatrale versie de juiste keuze. Als je liever een uitgeklede, serieuzere versie ziet die in zijn karakter leunt, ga dan voor de Helgeland-snit. Persoonlijk denk ik dat beide bezuinigingen gelijkwaardig zijn, maar om verschillende redenen.
Je kunt beide versies van streamen Terugverdientijd gratis op Tubi en bepaal zelf welk wraakverhaal je voorkeur heeft.
