Ethan Slater is nog steeds een theaterman. Mogelijk speelt hij de hoofdrol Slecht: voorgoedmaar voor een zeer select publiek is hij de onthullende ster van Spongebob Squarepants: de musicalde Broadway-aanpassing die niet het recht heeft om zo goed te zijn als hij is. Sinds zijn grote inbraak Slechthij begint meer op het scherm te verschijnen, zoals in zijn slechterik Gen V Seizoen 2maar dat heeft zijn liefde voor het betreden van de planken niet verminderd.
“Ik ga over een paar maanden een toneelstuk doen, dat in februari begint Marcel in de treindat ik samen met Marshall Pailet schreef”, vertelt Slater Omgekeerd. “Ik hou van theater en ik hou van theater maken. Het is iets waarvan ik altijd hoopte dat ik het zoveel mogelijk zou doen, maar ik hou echt van film en het was geweldig om daar meer van te mogen doen.”
Alleen al in 2025 heeft Slater kunnen laten zien hoe gevarieerd zijn schermwerk kan zijn. In Slecht: voorgoedSlater is Boq, de zachtaardige Munchkin-student aan Shiz die later de Tin Woodman wordt. In Gen Vhij is Thomas Godolkin, de nauwelijks levende superschurk die in het geheim de Dean Cipher van Hamish Linklater controleerde.
Wat is het volgende? Hij telt niets mee, ongeacht het medium. “Mensen vragen altijd: ‘Wat voor soort project wil je hierna doen?’ En ik schrijf, dus veel van de dingen die ik wil doen, zijn dingen die ik aan het schrijven ben, maar als het alleen maar gaat om de wereld waarin ik me wil aansluiten, is het moeilijk te weten totdat de kansen zich voordoen. Acteur zijn betekent dienstbaar zijn aan de verhalen van iemand anders, en dat is heel spannend om te doen.”
Omgekeerd sprak met Slater over het laatste hoofdstuk van Boq, zo groot Gen V twist, en de Spongebob-meme die hij eindelijk begrijpt.
Dit gesprek is aangepast voor de duidelijkheid en/of beknoptheid.
Boq’s verhaallijn in Slecht: voorgoed is beslist een stuk donkerder dan in de eerste film. Hoe zou je zijn reis omschrijven?
Wanneer we Boq ontmoeten in het begin van de eerste Slechthij is een soort optimistische man met heldere ogen, borstelige staart en op zoek naar liefde en gemeenschap. En hij denkt dat hij het in deze groep vrienden heeft gevonden en hij denkt dat hij in Nessa een heel goede vriend heeft gevonden, ook al zien ze hun relatie heel anders.
Maar tegen het einde van die film verlaat elk deel hem min of meer. Hij verliest elk deel van deze vriendengroep en aan het begin van Slecht: voorgoedzit hij vast op een plek met een van zijn vrienden die hij niet echt meer herkent. Hij herkent Nessa niet meer. Hij herkent zichzelf niet meer en voelt zich gevangen.
Het spannende aan de reis van Boq is: wat doe je als je het gevoel hebt dat je op de verkeerde plek bent? Je hebt het gevoel dat je helemaal alleen bent, letterlijk of emotioneel. En Boq probeert eruit te komen, hij probeert een manier te bedenken om zich daaruit te bevrijden, maar naarmate de greep steeds nauwer wordt, groeit de wrok, en die isolatie en wrok veranderen in woede. Er is dus een grote transformatie van Boq in deze film, maar zelfs zonder magische spreuken of zoiets denk ik dat de transformatie begint vanaf het moment dat de film begint.
“We zien de verandering niet in onszelf gebeuren, tenzij deze naar ons wordt weerspiegeld.”
Heb je voor deze film andere inspiratie gehaald dan? Slecht?
We hebben het opgenomen als een soort geheel. De ene dag zouden we film één maken en de volgende dag, omdat het regende, zouden we film twee doen. Het was dus een beetje overal, maar dat is juist het plezier van het maken van films. Dingen worden meestal niet in de juiste volgorde gefilmd, tenzij je echt geluk hebt.
Het is dus allemaal één Boq. Ik denk dat er soms meerdere namen worden gebruikt om dit personage te factureren, maar het is eigenlijk allemaal dezelfde man in film één en film twee. Het is gewoon dat de wereld om hem heen aan het veranderen is. Dat was hoe ik het probeerde te spelen: het is niet zo dat Boq zo veel verandert, maar dat de wereld om hem heen verandert en hij reageert daarop. Ik denk dat dat is hoe we ons soms voelen in het leven. We zien de verandering niet in onszelf gebeuren, tenzij deze naar ons wordt weerspiegeld.
Is er nog een musical die je John Chu op het scherm zou willen zien brengen?
Ja, absoluut: van alles en nog wat. Het bijzondere aan John is dat hij uit de wereld van dans komt, dans filmt en op die manier verhalen vertelt. Ik denk dat dat is wat hem als regisseur zo boeiend maakt, omdat hij weet dat lichamen die door de ruimte bewegen het verhaal vertellen.
Het is een visueel medium. Als je iets niet kunt zeggen, zing je het. En als je het niet kunt zingen, dans je. En ik denk dat John een heel, heel verbazingwekkend visueel inzicht heeft in hoe hij deze verhalen moet vertellen op een manier die niet veel mensen doen. Ik zou hem vrijwel elke musical toevertrouwen.
Wat is jouw droommuzikale rol?
Ik heb er een paar die ik altijd heb gezegd. Toen ik op de middelbare school zat, was ik een junior op de middelbare school, dat deed ik De producenten met mijn goede vriend en collega-acteur Noah Robbins, en ik heb dat altijd al opnieuw willen doen. Ik zal zeggen dat het andere grote ding dat ik altijd al heb willen doen, Tevye is Fiddler op het dakmaar hoor me: ik wil Tevye spelen voordat ik 40 word, want het is het oude land. De oudste dochter is 18 jaar oud. Ik denk dat hij waarschijnlijk echt 38 is. Topol was volgens mij eind dertig, maar ze hebben hem ouder gemaakt. Dus dat is mijn zeepkist. Ik vind dat Tevye jong moet zijn en ik wil het doen.
“Als je iets niet kunt zeggen, zing je het. En als je het niet kunt zingen, dans je.”
Ben je teleurgesteld dat je Thomas Godolkin niet kunt spelen? De jongens‘laatste seizoen?
Ik zou graag zoveel mogelijk Thomas Godolkin spelen. Hij is zo leuk. Ik bedoel, hij is duidelijk behoorlijk verschrikkelijk, maar ik vond het echt geweldig om Godolkin te spelen en het zou leuk geweest zijn. Dat zou leuk zijn geweest.
Er komt een prequel-serie aan, zou je er niet zijn?
God, hoe zou ik dat niet kunnen zijn? Ik zou het een eer vinden. Ik weet dat ze het maken en ik heb van Eric (Kripke) en dat hele team gehoord dat het best geweldig lijkt, dus ik zal er met veel plezier naar kijken.
Heb je je optreden met Hamish Linklater besproken, gezien de manier waarop Godolkin Cipher controleerde?
Ik heb het helemaal niet met hem besproken, maar ik heb wel een aantal van zijn scènes bekeken en zijn werk dat eraan voorafging. Blijkbaar heeft hij zijn haar op dezelfde manier gedaan als ik mijn haar draag. Dat is wat hij mij vertelde. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk de essentie te achterhalen van enkele van de manieren waarop hij zichzelf vasthoudt. Godolkin als hij Dean Cipher controleert, is het anders. Er is daar een andere energie.
Ik denk dat dit voor een groot deel komt doordat Godolkin, zodra hij vrij is van dit geval van controle over Cipher, het gevoel heeft dat hij al een hoger niveau heeft bereikt en vrij is om zichzelf te zijn. Ik denk dat hij op dat moment een deel van de pretentie heeft laten varen, maar tegelijkertijd heeft hij een beetje hetzelfde spraakpatroon. Het was erg leuk om een balans te vinden tussen het schrijven dat ze de personages gaven en de manieren waarop het veranderde, en om het ook te doordrenken met een beetje Hamish.
Wanneer ontdekte je de wending dat Godolkin Cipher controleerde? Was het tijdens het lezen van het script of hebben ze het je van tevoren verteld?
Het was tijdens het lezen van de scripts. Toen ik auditie deed, deed ik auditie met nepkanten. Ik had geen idee wat het verhaal van het seizoen was. Vervolgens stuurden ze mij de scripts en planden ze een telefoontje in om er vooraf over te praten. Ja, het was best grappig. Dus ik had het al een beetje goed.
Wat was jouw reactie?
Ik had zoiets van: “Dit is zo cool. Holy sh*t. Dit is verdomd geweldig. Kun je me alsjeblieft wat van Hamish naar de scènes sturen?” En ze zeggen: “Daarom doen we dit telefoontje. We wilden het naar je sturen, zodat je het kunt zien.” Omdat ik sommige dingen heb gefotografeerd, maar het meeste nog niet. We waren al begonnen met filmen. Hij had al een paar afleveringen gemaakt. Ik had er één gedaan, maar ik wist niet echt wat er gebeurde.
Heb je het nieuwe nummer “Big Guy” van Ice Spice gehoord voor de komende film De SpongeBob-film: zoeken naar SquarePants?
Dat heb ik niet. Het spijt me zo. Maar zodra je het zei, dacht ik: ik denk dat ik memes heb gezien die nu logischer zijn.
Waar heb je de laatste tijd naar gekeken en genoten? Wat heeft jou vreugde gegeven?
Ik bedoel, ik heb een aantal hele goede films gezien. De afgelopen twee dagen heb ik het gezien Het spijt me, schatde film van Eva Victor. Ik weet niet of ik zou zeggen dat het mij gaf vreugdemaar het gaf me in sommige opzichten zeker een echte dankbaarheid voor het leven en was een zeer levensbevestigende in het licht van trauma en iets heel vreselijks. Er zit veel schoonheid in.
En ik keek Jay Kellywat ik geweldig en ook hartverscheurend vond. Het is een film over filmmakers en acteurs en managers en de teams en de mensen en onze dierbaren en hoe we prioriteit kunnen geven aan het leven.
Kijk, ik ben geen filmster, ook al zeg ik in mijn hoofd: ja, ik hoop hetmaar nee, ik maak maar een grapje. Ik ben geen filmster, dus ik heb niet precies dezelfde ervaring. Maar iedereen op elk gebied heeft de ervaring: “Geef ik prioriteit aan mijn werk of geef ik prioriteit aan mijn dierbaren?” En we proberen allemaal beide te doen. Ik denk dat iedereen zijn best doet. Ik vond het gewoon heel levensbevestigend en beide films maakten me echt aan het huilen. En ik heb ze de afgelopen dagen bekeken. Ze staan dus echt bovenaan mijn gedachten.
En dan Het Stoelenbedrijf. Dat brengt mij vreugde. Het Stoelenbedrijf Ik ben verdomd lief geweest. Hij is zo raar en hij is zo briljant. Mijn God.
Dat is wat we nodig hebben om je binnen te krijgen, een soort Tim Robinson-gedoe.
Denk niet dat ik het niet meer volg en opnieuw volg, in de hoop dat hij het merkt.
