Door Robert Scucci
| Bijgewerkt
Na enige tijd te hebben doorgebracht met reling Vreemdere dingen Seizoen 5, mijn belangrijkste conclusie was dat Murray van Brett Gelman een van de beste personages in de serie is, omdat hij een solide karakteracteur is die altijd op commando de juiste hoeveelheid snark inbelt. Toegegeven, ik heb buiten zijn werk nog nooit veel van zijn overige werk gezien Vreemdere dingendus besloot ik dat het hoog tijd was om 2017’s te bekijken Kamer te huurwaar hij een leidende, antagonistische rol op zich neemt in plaats van een ondersteunende, behulpzame rol. Gelman is een perfecte komische thriller die gedijt op bekende beats en doet waar hij goed in is door elke scène te beheersen met een aanstekelijk sardonische glimlach, scherp geklets en een dreigend achtergrondverhaal dat langzaam in beeld komt.
Het speelt zich af als een regelrechte komische versie van Parasite uit 2019, Kamer te huur laten we zien hoe een huis wordt geïnfiltreerd, gemanipuleerd en op zijn kop gezet. Het werkt omdat Gelman leunt op de charme van een man die vriendelijk genoeg lijkt, maar toch duidelijk een schroefje los heeft. Hij lijkt een masterplan te hebben, maar niet een plan dat gebaseerd is op geweld. In plaats daarvan gebruikt hij een vooruitstrevende, raspende en toch vreemd opgewekte persoonlijkheid om een gezin van binnenuit te ontmantelen, en het is geweldig om naar te kijken.
Een klassieke Slacker-opstelling
Hoewel ik de laatste twee paragrafen heb gespendeerd over mijn hernieuwde waardering voor Brett Gelman, Kamer te huur introduceert ons eerst aan de hoofdpersoon, Mitch Baldwin (Mark Little). Mitch won op de middelbare school de loterijjackpot ter waarde van 3,5 miljoen dollar. Hij verbrandde het met weelderige vakanties en misplaatste investeringen, waaronder het kopen van dure patentrechten op intellectuele eigendommen waarvan hij dacht dat ze de moeite waard zouden zijn. In plaats daarvan wordt hij blut en verslagen en woont hij op 32-jarige leeftijd bij zijn ouders.
Tot overmaat van ramp werd Mitch’s vader, Warren (Mark McKinney), gedwongen met vervroegd pensioen te gaan bij zijn financiële firma, omdat niemand advies wil van een man wiens zoon in recordtijd miljoenen heeft verspild. Warren besluit het huis te verkopen als onderdeel van zijn bezuinigingsinspanningen, maar Mitch heeft een beter idee: de logeerkamer verhuren en het geld gebruiken om de hypotheek betaald te houden en de lichten aan te houden.
Brett Gelman komt binnen
Op het moment dat Mitch de kamer te huur adverteert, verschijnt Carl Lemay (Brett Gelman) aan de deur met een prop contant geld, klaar om in te trekken. Zonder ook maar één oog te knipperen, pelt hij genoeg rekeningen af om de huur van de eerste en vorige maand, nutsvoorzieningen en bijkomende kosten te dekken. Dit overtuigt Warren er onmiddellijk van dat hij de ideale huurder is. De Baldwins mogen hun huis behouden en kunnen zelfs een beetje extra verdienen dankzij Carl, die zich meteen op zijn gemak voelt, Mitch’s moeder Betty (Stephnie Weir) charmeert en zelfs ongevraagd in het huis helpt.
Mitch, al onzeker en bang dat Carl hem probeert te overtreffen, wordt defensief en gaat op zoek naar redenen om hem uit te zetten, zodat hij zich kan terugtrekken in zijn gebruikelijke, rustige routine van het uitlekken van zijn ouders. Carl, zich volledig bewust van Mitch’s ongemak, brengt hem opnieuw in contact met zijn ex-vriendin Lindsay (Carla Gallo), die nu werkt als evenementenplanner. Carl en Lindsay werken zelfs samen om een pensioenfeestje voor Warren te organiseren, terwijl Mitch wanhopig probeert om Carl, die een beetje te perfect is om te troosten, op te graven.
Carl is zelfs zo perfect dat hij Mitch laat inhuren voor een baan op een laag niveau, uitsluitend met de bedoeling hem te vernederen. Mitch is woedend, maar zijn ouders zijn opgewonden, waardoor Mitch zich alleen maar machtelozer voelt. Terwijl de zaken escaleren, raakt hij geobsedeerd door het blootleggen van Carls geheime verleden en het uitzoeken waarom hun ogenschijnlijk ideale huurder zijn leven probeert te ruïneren.
Een voelbare hoeveelheid chemie
Dankzij de dynamiek tussen Carl en Mitch, Kamer te huur is een duister mysterie dat zich voordoet als een lachwekkende komedie. De onheilspellende partituur, slimme belichting en visuele aanwijzingen geven het een thriller-sfeer, terwijl de hele film leunt op de vijandige chemie tussen de twee centrale personages. Gelman is in zijn element, ook al is dit personage er niet ver vanaf Vreemdere dingen‘ Murray. Hij is eigenwijs, zelfverzekerd, glimlacht altijd en draagt altijd iets verontrustends met zich mee vlak onder de oppervlakte. Je kunt de duisternis onder de charme voelen, zelfs als je niet helemaal kunt voorspellen hoe hij vervolgens zal toeslaan.
Kamer te huur werkt omdat het de dunne grens bewandelt tussen komedie en thriller, en Gelman begreep de opdracht duidelijk. Zijn zelfvertrouwen, gecombineerd met Little’s weergave van een zielig mannelijk kind, zorgt voor een wrijving die de film met gemak in beweging houdt. Alleen al vanwege hun chemie is het de moeite waard om Tubi aan te vallen de volgende keer dat je lekker wilt lachen, verpakt in een langzaam brandend mysterie.
