Gay Voice: de eerste manier waarop homomannen werd geleerd tot zelfpolitie

Het leeft in de keel. Een specifiek type lilt. De manier waarop je een klinker behandelt, of de verlenging van een ‘s’. Sterker nog, lang voordat je dating-apps met je romp naar voren droeg en je seksualiteit op je spreekwoordelijke mouw droeg (of, in sommige moderne gevallen, via een vlag in je biografie op sociale media), was er voor velen de stem. De homostem was (en is soms nog steeds) de eerste manier waarop veel mannen leerden dat queerness van binnenuit kon worden gecontroleerd, maar was tegelijk een vertoon van het authentieke zelf en een primaire plaats van geïnternaliseerde schaamte.

Een recente Instagram-post van Broadway-ster Cheyenne Jackson bracht het veelbesproken onderwerp weer op de voorgrond. Verkleden voor een optreden van O, Maria!zei hij dat hij een eerdere video had bekeken die hij opnieuw had gepost en dat hij zich introspectief voelde. “De eerste gedachte die ik had was: wauw, ik klink echt homo”, zei hij met zijn natuurlijke, zelfbenoemde ‘gematigde’ homostem. “En toen dacht ik: ik ben homo. Wat is er mis met homo klinken? En dat zette me aan het denken over ‘homostem.'”

De boodschap raakte de mensen niet omdat het een bekentenis was, maar vanwege wie het zei: een leidende man met vierkante kaken die publiekelijk de druk verkondigde om ‘rechttoe rechtaan te klinken’. Maar het gaat veel verder dan Jackson.

“Elk homoseksueel kind heeft wel eens een moment waarop hij zichzelf op een homevideo ziet en denkt: zo klink ik ook?” Jackson schrijft in een e-mail aan Hen. En het begint jong, vaak pijnlijk jong. Lang voordat iemand verlangen of identiteit begrijpt, wordt de stem een ​​strijdtoneel. Thuis kan een ouder iets onschuldigs adviseren: ‘Zeg wat bas in je stem’ of ‘Zeg iets, maar niet zo.’

Op speelplaatsen of in klaslokalen wordt de controle scherper. Ik ben geboren met een lispel, niet dramatisch, maar net uitgesproken genoeg om de aandacht te trekken van de nonnen op mijn basisschool. Vanaf de tweede klas verscheen er twee keer per week een spraakleraar in de deuropening en riep me de klas uit met wat voelde als theatraal volume: “Tijd voor je spraakles!”

De vernedering was onmiddellijk. Terwijl ik opstond, maakten de andere kinderen een sissend, slangachtig geluid, waarmee ik iets nabootste waar ik niets aan kon doen. Tientallen jaren later, als man van een bepaalde leeftijd, ben ik me nog steeds scherp bewust van de overblijfselen van dat lispel, en word ik nog steeds achtervolgd door de oproep van die leraar. De boodschap was toen al onmiskenbaar: je natuurlijke stem is een probleem dat moet worden opgelost, een zachtheid die moet worden weggeschuurd. Jouw stem, jouw homostem, is verkeerd omdat hij vrouwelijk of ongewoon is. Het is niet normaal voor je en het moet veranderen.

Vanwege deze wijdverbreide socialisatie kan de homostem vaak als gaydar fungeren. In de macro wordt a recente studie in de Tijdschrift voor neurolinguïstiek ontdekte dat luisteraars de betekenis van zinnen verschillend verwerken, afhankelijk van de vraag of de stem van de spreker ‘homo klinkt’. Andere onderzoeken hebben een vergelijkbaar resultaat opgeleverd.