Het is al meer dan tien jaar een cliché dat er geen echte fans zijn van de Avatar-franchise van James Cameron. Ondanks dat beide films het uitzonderlijk goed doen aan de kassa, lijkt de serie altijd net buiten de algemene tijdsgeest te vallen, tot het moment dat deze terugkeert in de bioscoop.
Bij een onverwachte wending lijkt de derde keer voor mij de charme. Weken vóór de aankomende film ben ik opgewonden om terug te keren naar Camerons sci-fi-universum, grotendeels dankzij Massive Entertainment’s Avatar: Grenzen van Pandora. Hoewel de recente (en substantiële) update van het spel mij ertoe aanzette dit ondergewaardeerde actiespel opnieuw te proberen, ben ik totaal in de ban van het verrassend oprechte verhaal van iemands reis om opnieuw verbinding te maken met de eigen cultuur.
Grenzen van Pandora vloog onder de radar toen de film voor het eerst werd uitgebracht in 2023. De release kwam niet alleen relatief laat in een jaar dat al vol zat met geweldige games aller tijden, het kwam ook een jaar nadat de tweede film box office-records brak. Ik weet nog dat ik er destijds veel positieve dingen over te zeggen had. De weelderige open wereld, de nauwgezette naleving van het bronmateriaal en de fatsoenlijke gevechten lieten zien hoeveel liefde en zorg er in het maken van het definitieve Avatar-spel is gestoken. Maar het uitbrengen slechts enkele dagen voordat een aantal nieuwe games werden aangekondigd tijdens de jaarlijkse prijsuitreiking van Geoff Keighley, deed het geen goed.
Avatar: Grenzen van Pandora onlangs toegevoegd New Game Plus en een derde persoonsoptie als gratis update.
Twee jaar vooruit, en de gewoonte van Massive Entertainment zijn games aanzienlijk verbeteren lang na de lancering was ik nieuwsgierig genoeg om weer terug te komen. Vorige week, slechts enkele weken vóór de aanstaande Avatar: Vuur en As tie-in-uitbreiding heeft de ontwikkelaar de belangrijkste update van de game tot nu toe uitgebracht. Het voegt zowel een New Game+-modus toe voor terugkerende spelers, als de optie om in een derde persoonsperspectief te spelen. Het zijn allebei leuke extraatjes, vooral dat laatste, omdat het de aantrekkingskracht van het spel voor nog meer spelers vergroot.
Door een nieuw opslagbestand te starten tijdens een veel rustiger jaar, kon ik alles wat het doet onmiddellijk beter waarderen. Grenzen van Pandora volgt zeker de gepatenteerde Ubisoft-formule om de speler in een verbluffend grote open wereld te plaatsen die mede wordt bewoond door slechteriken in zwaarbeveiligde buitenposten. Maar het begrijpt ook hoe dingen net genoeg kunnen worden veranderd om er een duidelijke Avatar van te maken.
Er is verrassend veel downtime Grenzen van Pandora. Na de introductie van een uur waarin spelers kennis maken met hoe de Na’vi navigeren en overleven op deze naturalistische planeet, maak je kennis met de vele facties waarmee je samenwerkt in de eeuwige strijd tegen de gemene Resources Development Administration (RDA).
Je betaalt als een Na’vi die als peuter uit hun huis werd weggerukt en nu vele jaren later opnieuw verbinding maakt met hun cultuur.
Enorm entertainment
Hier besef je dat je voor deze strijd niet alleen maar geweld hoeft te gebruiken. Je zult werken aan het ongedaan maken van de milieuschade die de RDA aan de wereld heeft toegebracht. Je bevrijdt gevangen dieren. Je herstelt de verbindingen met bevriende onderzoeksposten. Je bent aan het foerageren en jagen. Je leert hoe je maaltijden kunt bereiden die verschillende gezondheidsvoordelen bieden. Zelfs de simpele handeling van van punt A naar punt B rennen is in het begin enorm leuk, dankzij het diepgaande parkour-systeem van de game dat je ogen openhoudt voor flora die snelheidsboosts biedt en klautermogelijkheden biedt in bossen, toendra’s en moerassen waar je doorheen galoppeert. Het voegt allemaal een passende variatie toe aan de vele nevenactiviteiten en speurtochten van het spel.
Een van mijn favoriete side-quests tot nu toe had niets te maken met het centrale verzet tegen de RDA. In het kamp van een naburige Na’vi Hometree vroeg een lieve, oudere kok mij om diep het wild in te gaan op zoek naar twee zeldzame ingrediënten die in specifieke biomen in onze regio worden geteeld. Op zijn verzoek ging ik op zoek naar paddenstoelen en fruit en leerde ik over nieuwe vegetatie en flora. De ontdekkingen van de spelers worden gedocumenteerd in de robuuste in-game woordenlijst, die Star Wars-niveaus van context, betekenis en achtergrond toevoegt aan de planeet waar deze saga zich afspeelt. Grenzen van Pandora heeft me een nieuwe waardering gegeven voor hoe goed doordacht deze wereld is op een manier die films simpelweg niet kunnen.
Dat brengt me bij mijn grootste afhaalmogelijkheid tijdens deze tweede playthrough. Grenzen van Pandora vertelt een geheel origineel verhaal dat mij diep raakt. Je speelt als een Na’vi die is opgegroeid binnen een door de RDA gefinancierd programma genaamd TAP. Het is een publiek geheim dat de RDA jou en je collega’s van je inheemse stammen heeft ontvoerd toen je nog maar een baby was. Het is de oorzaak van een permanente kloof tussen je cohort en de RDA gedurende je tienerjaren, vooral omdat de militaristische machten voortdurend je inheemse cultuur en tradities onderdrukken in de leringen van het programma.
Er is verrassend veel downtime Grenzen van Pandora dat is niet gericht op het bestrijden van de slechteriken.
Enorm entertainment
Terwijl de gebeurtenissen uit de eerste film zich afspelen, beëindigt de RDA het TAP-programma en geeft opdracht tot de executie van de jonge deelnemers eraan. Maar dankzij de tussenkomst van de menselijke leraren die jullie hebben helpen opvoeden, slagen jullie er allemaal in om met jullie leven uit de faciliteit te ontsnappen en uiteindelijk aansluiten bij het voortdurende verzet dat filmhoofdpersoon Jake Sully halverwege de planeet heeft aangewakkerd.
Deze opzet is meer dan een verhalend excuus om van je gecreëerde personage een vreemde op zijn thuisplaneet te maken. Het vormt het hoofdthema van het hele spel. Je ontdekt dat de Na’vi-clan waartoe je behoorde, is weggevaagd in de 19 jaar dat je in gevangenschap zat, waardoor je de laatste in je soort bent.
Het verhaal van Grenzen van Pandora is er een die ik zeer herkenbaar vond. De eerste acht jaar van mijn jeugd bracht ik regelmatig een bezoek aan het geboorteland van mijn moeder, Trinidad en Tobago. Deze reizen waren van cruciaal belang om een band te behouden, niet alleen met mijn familie die daar woonde, maar ook om in contact te blijven met een groot deel van mijn culturele identiteit. Om welke reden dan ook stopten mijn jaarlijkse bezoeken in 2001. Dus na verloop van tijd vervaagde die verbinding.
Toen ik in 2016 eindelijk tijd vrijmaakte om het land te bezoeken, schaamde ik me voor de ontkoppeling die ik had gecultiveerd door mijn bezoek zo lang uit te stellen. Ik had familie die ik al jaren niet meer had gezien. Er was zoveel veranderd bij hen en in het land. Welke geloofwaardigheid ik ook had met mijn eigen cultuur, het voelde alsof deze was verdampt in de lange periode dat ik er niet meer was.
Het einde van de zoektocht ‘Een maaltijd en een herinnering’ was een verrassing
Zo ook de hoofdpersonages in Grenzen van Pandora merken dat ze opnieuw contact maken met hun eigen mensen. Je kunt hun schuld bijna voelen voor alles wat er is gebeurd terwijl ze weg waren, en hoe weinig ze weten van hun eigen cultuur. Maar net zoals mijn ervaring met het terugkeren naar mijn familie in het buitenland na vijftien jaar, zijn er verschillende Na’vi-dorpen nodig om de verloren zonen en dochters van TAP eraan te herinneren dat het nooit te laat is om te omarmen wie ze zijn.
Die side-quest waarbij ik ingrediënten moest verzamelen, culmineerde in het bereiden van een traditioneel Na’vi-gerecht waar mijn karakter niet bekend mee was. Terwijl mijn personage beschrijft hoe verrukkelijk en vreemd vertrouwd dit gerecht is, deelt de oudere kok een teder moment met de speler en herinnert hem eraan dat hun band met de Na’vi-mensen verder gaat dan de jaren die ze hebben gemist. Hij onthult ook dat dit recept een recept is dat hij lang geleden heeft geleerd van iemand die tot onze nu uitgestorven stam behoorde.
Het is een oprecht moment dat ik niet had verwacht van een gelicentieerde filmgame, en een voorbeeld van hoe Grenzen van Pandora de verwachtingen bij elke beurt waarmaken.
Nu de volgende Avatar-film voor de deur staat, is dit een goed moment als altijd om dit twee jaar oude actiespel opnieuw te bekijken. Het heeft me niet alleen geliefd gemaakt bij deze grotendeels generieke sciencefictionwereld op een manier waarvan ik niet dacht dat het mogelijk was, maar het heeft me ook een aantal emotionele en aangrijpende momenten opgeleverd die diep ingaan op de persoonlijke ervaringen die ik (en ik weet zeker dat vele anderen) heb gehad. Als je op zoek bent naar een grote open-wereldgame om jezelf onder te dompelen in deze feestdagen, slaap dan niet verder Grenzen van Pandora. Er zit verrassend veel hart en ziel in dit vaak over het hoofd geziene avontuur, dat zeker de moeite waard is om zelf te beleven.
