Het is mogelijk dat wij een commissie ontvangen over aankopen via links.
De “Foundation”-serie van Apple TV ging in seizoen 3 in een nieuwe versnelling. Zelfs nu showrunner David S. Goyer weg was, het komende seizoen 4 zal spannend zijn als de verhalen van de Eerste en Tweede Foundation zich officieel terugtrekken uit de smeulende ruïnes van het leiderloze Galactische Rijk en beginnen hun eigen lot in een veel groter sterrenstelsel in kaart te brengen. Het is wild om te denken, drie seizoenen later, dat deze show begon met een enkele zin. En toch is dat volgens Goyer wat er gebeurde (hoewel het eerlijk gezegd een beetje een ironische opmerking is). Hier is hoe het brein achter dit briljante stukje sciencefiction het ontstaan van de show uitlegde in een interview met De Hollywood-verslaggever:
“Apple vroeg me of ik het in één zin kon pitchen (…) Ze vroegen het min of meer lachend.”
Hier was zijn antwoord:
“Het is een duizend jaar durend schaakspel tussen Hari Seldon en het rijk, en alle personages daartussen zijn de pionnen, maar sommige pionnen worden in de loop van deze saga uiteindelijk koningen en koninginnen.”
Ja. Dat vat het geheel wel zo’n beetje samen. Natuurlijk, er staan enkele belangrijke aanvullende details in, zoals de wiskundige voorspelling van massaal menselijk gedrag door middel van psychogeschiedenis En de Jedi-achtige kracht van de mentaliteitmaar over het algemeen is het hele verhaal één gigantisch schaakspel. Gemakkelijke pitch. Het probleem waarmee Goyer werd geconfronteerd (en talloze anderen vóór hem die erover nadachten om dit klassieke sciencefictionverhaal aan te passen) was de uitvoering.
De uitdaging van het aanpassen van Foundation
“Foundation” ziet er leuk uit als een voltooide bewerking, maar de waarheid is dat Goyer en zijn team achter de schermen buitengewone magie moesten gebruiken om dit ding tot stand te brengen. De uitdaging komt voort uit de manier waarop Asimov zijn zeven Foundation-boeken heeft gemaakt (vijf hoofdboeken en twee prequels).
De eerste drie boeken bevatten enorme tijdsprongen die bedoeld zijn om een periode van 1000 jaar van de menselijke geschiedenis over te slaan, 20.000 jaar in de toekomst (de auteur kwam uiteindelijk ongeveer de helft van die tijd door in de serie). Verdere complicaties vloeien voort uit de anthologische aard van die eerste drie boeken. Personages veranderen voortdurend, en pas in boek vier en vijf nestelen we ons in een consistente cast. Nog een andere uitdaging is het gebrek aan karakterdiepte. Goyer heeft dit aangeroerd (opnieuw via THR), zeggende:
“Ze zijn niet bijzonder emotioneel; het zijn boeken over ideeën, over concepten. Veel van de actie gebeurt dus buiten het scherm. In de boeken valt het Empire, dat zich op 10.000 werelden bevindt, letterlijk buiten het scherm – het gebeurt bijvoorbeeld tussen hoofdstukken in. Dat zou duidelijk niet werken voor een televisieprogramma.”
Als fervent lezer die de hele boekenreeks meer dan eens heeft verslonden, herinner ik me dat ik hetzelfde dacht. Het gebrek aan karakterdiepte en consistentie maakte het moeilijk voor te stellen dat het geheel soepel naar het witte doek zou worden vertaald. Goyers oplossing was briljant:
“Ik heb een manier bedacht om sommige personages hun levensduur te laten verlengen. Ongeveer zes personages zullen van seizoen tot seizoen, van eeuw tot eeuw doorgaan. Op die manier wordt het een half anthologisch, half doorlopend verhaal.”
Knoeit dit met de originele vertelformule van Asimov? Zeker. Maar niemand kan de resultaten betwisten. “Foundation” is een gecertificeerde hit die tot nu toe elk seizoen beter is geworden.
Asimovs oorspronkelijke pitch voor Foundation was net zo interessant
Ik kan niet eindigen zonder op zijn minst Isaac Asimovs eigen reis aan te raken om de ‘Foundation’-verhalen te beginnen. De auteur vertelde het beroemde verhaal meer dan eens. Telkens vallen twee zaken op. Ten eerste kon hij als jonge, 21-jarige beginnende schrijver geen pitch voor zijn uitgever bedenken. Ten tweede wendde hij zich tot de historische en epische neergang en ondergang van het Romeinse Rijk als inspiratiebron. Hier is hoe Asimov het in zijn autobiografie verwoordde: “In herinnering en toch groen“:
Op 1 augustus 1941 nam ik de metro naar het kantoor van (John W.) Campbell nadat de les voorbij was. Op weg naar beneden pijnigde ik mijn hersenen voor een verhaalidee. Toen dat niet lukte, probeerde ik een apparaat dat ik soms gebruikte. Ik opende willekeurig een boek en probeerde vervolgens vrije associatie, te beginnen met wat ik voor het eerst zag. Het boek dat ik bij me had, was een verzameling toneelstukken van Gilbert en Sullivan. Ik opende het voor Iolanthe en zag de foto van de Feeënkoningin die zich aan de voeten van soldaat Willis, de schildwacht, wierp. Toen ik aan schildwachten dacht, dacht ik aan soldaten, aan militaire rijken, aan het Romeinse rijk – aan het Galactische rijk – aha!
Terugkeren naar het verleden om de toekomst op te bouwen. Genie. Vergeet niet dat Asimov een van de weinige auteurs was die de toon zette voor de eeuw van sciencefiction die zou volgen. Denk na: de toekomst van het hele genre kwam neer op een ongeïnspireerde jonge schrijver in een trein die zich tot de klassiekers wendde terwijl hij probeerde een deadline te halen. En tientallen jaren later vereenvoudigde een geïnspireerde showrunner die verhalen tot een pitch van één zin een van de beste tv-programma’s van 2025. Dat is drama op bijna galactisch niveau. Je kunt dit soort dingen gewoon niet verzinnen.
