Dit artikel bevat spoilers voor “Wicked: voorgoed.”
“Wicked: For Good” zou altijd veel op zijn bord hebben. De beslissing om de Broadway-sensatie uit 2003 van Stephen Schwartz en Winnie Holzman in twee films op te splitsen, werd aanvankelijk gemengd onthaald, aangezien het toneelstuk ongeveer drie uur duurt, inclusief pauze. De eerste film in Jon M. Chu’s ‘Wicked’-duologie balanceert precies op het randje met een speelduur van 2 uur en 45 minuten, maar het voelde goed voor deze aanpassing. De uitbreiding van het eerste bedrijf gebruikte de extra tijd om verder te bouwen op de relatie tussen Elphaba (Cynthia Erivo) en Glinda (Ariana Grande-Butera). Het maakte de aanzwellende high van “Defying Gravity” tot een welverdiende plek om te stoppen, omdat je het gevoel kreeg dat je een hele film had gekeken in plaats van de helft van één. Je zou denken dat dit “For Good” nog meer genade zou geven om de tijd te nemen om act twee aan te passen, toch speelt de film vreemd genoeg als een gehaaste tweede helft in plaats van zijn eigen film.
/Film’s BJ Colangelo was een stuk hoger op “For Good” dan ik was in haar recensie, waarin ze de fouten van de film erkende, maar zich aan het einde nog steeds ontroerd voelde. Bovenop het gebrek aan memorabele liedjes en duistere cinematografie, Ik kon het niet helpen dat ik werd afgeleid door de rommelige plot die op gespannen voet stond met wat de eerste “Wicked” had bereikt. Er is hier genoeg om over te praten, maar ik was misschien wel het meest verbijsterd door het gebruik van Dorothy Gale, het meisje uit Kansas dat wordt meegesleurd in een avontuur om de tovenaar (Jeff Goldblum) te ontmoeten. Je kunt je de hoofdpijn van Chu en zijn gezelschap al voorstellen als ze de rol van Judy Garland in de klassieker van Victor Fleming uit 1939 moeten opvolgen. Maar wat ze hier bedenken, verergert het probleem meer dan wat dan ook.
Het verduisteren van Dorothy blijkt een nog grotere afleiding te zijn
Het is ongeveer halverwege “For Good” wanneer Madam Morrible (Michelle Yeoh) de huistornado tovert die de tirannieke Nessarose (Marissa Bode) verplettert als een middel om Elphaba eruit te halen. Als je ooit iets ‘Oz’-gerelateerd hebt gezien, weet je dat daarin een zeer verwarde Dorothy schuilt. Maar tegen de tijd dat Elphaba in Munchkinland arriveert, heeft Glinda de zilveren pantoffels al weggegeven aan Dorothy, die over de Yellow Brick Road marcheert. De volgende keer dat we haar zien, spreekt ze al met de mechanische façade van de Tovenaar naast de Tin Man, Laffe Leeuw en de Vogelverschrikker. Na een tijdje lijkt het erop dat “For Good” niet van plan is Dorothy van voren te laten zien, noch haar tekst te geven, ondanks dat ze wordt gespeeld door de Britse actrice Bethany Weaver. Ze is niet eens een personage, maar eerder een verhalende verplichting.
De Broadway-show beperkt ook Dorothy’s aanwezigheid tot een minimum, maar dat heeft meer te maken met het condenseren van een groot deel van Gregory Maguire’s roman uit 1995 in een drie uur durende toneelproductie. Ze bevindt zich grotendeels buiten beeld, met haar meest prominente verschijning in silhouet wanneer ze de emmer water op Elphaba gooit. Maar films zijn heel andere beesten dan toneelproducties. Het probleem dat ik heb is niet zozeer dat Dorothy geen uitgebreid personage is, ook al is ze dat wel technisch een belangrijke drijvende factor van het verhaal en hoe deze personages samenkomen. Het is het feit dat elke poging om Weaver’s gezicht en stemgeluid te verhullen zelfs oproept meer aandacht voor haar spookachtige uiterlijk.
De beslissing speelt alsof Chu haar gezicht wil verbergen voor een openbaring die nooit komt. Dorothy is een enigma in ‘For Good’, wat vreemd is, omdat haar minimale toevoeging de film het gevoel geeft dat er een heleboel ontbreekt.
Wicked: For Good bewijst dat wat op het podium werkt, niet altijd werkt op het scherm
“For Good” voelt vaak alsof iemand op de knop voor het overslaan van hoofdstukken op de afstandsbediening drukt elke keer dat het plotseling flitst tussen deze grote gaten in de tijd waarin een heleboel dingen zijn gebeurd. Voordat Dorothy het huis neerhaalt, doet Elphaba haar best om een bedrieglijke spreuk die Nessarose tegen Boq (Ethan Slater) heeft uitgesproken, te corrigeren, wat er uiteindelijk toe leidt dat hij in de Tin Man wordt veranderd. We ontvangen nog een oorsprongsverhaal voor een van de beroemde groepsleden van “Wizard of Oz”, terwijl Elphaba de Grimmerie gebruikt om de gemartelde Fiyero (Jonathan Bailey) in de Vogelverschrikker te veranderen. Chu besteedt zoveel tijd aan het opbouwen van de gruwelijke transformaties van deze twee personages, maar toch zijn beide afleidend afwezig in de meeste grote ontwikkelingen in het derde bedrijf van de film.
We zien nooit hoe Boq en Fiyero naast Dorothy omgaan in deze alternatieve geschiedenis van ‘The Wizard of Oz’, vooral niet in de grote reeks waarin ze Elphaba met water overgieten in het Kiamo Ko-kasteel. Het is een poging om de zaken grotendeels gericht te houden op het perspectief van Elphaba en Glinda. Door echter niet in te gaan op de woede van Boq, noch op de tegenstrijdige gevoelens van Fiyero, zorgt het beschermen van Dorothy tegen een echt personage ervoor dat hun bogen onbevredigend aanvoelen binnen de grenzen van het feit dat ze een ensemblefoto zijn. Wat op het podium heeft gewerkt, vertaalt zich niet altijd goed op het scherm, vooral omdat bewezen is dat het uitbreiden van het verhaal de eerste keer voor Chu werkte. In “For Good” informeert Dorothy alles en niets tegelijk.
“Wicked: For Good” speelt nu in theaters door het hele land.
