Een van de eerste dingen die Silvana Estrada opviel aan Las Vegas was het gebrek aan natuurlijk licht.
De Mexicaanse singer-songwriter heeft de smerige, kunstmatig verlichte interieurs van de casino’s van de stad altijd een beetje verontrustend gevonden. Dus voorafgaand aan de Latin Grammy’s in november – waar haar folkballad ‘Como un Pájaro’ werd genomineerd voor het beste singer-songwriternummer – koos Estrada ervoor om in een hotel te verblijven dat niet het gevoel had dat het ‘underground’ was.
“Mijn eerste gedachte (toen ik het hotel binnenliep) was: ‘Godzijdank is er zonlicht'”, zei Estrada, die tegenover mij zat in een drukke koffieshop in het Encore-resort in Las Vegas. Haar gezicht werd verlicht door kostbare zonnestralen die door het raam straalden. “Ik krijg zonlicht, ik kan groene bomen zien – en er is een kleine fontein met vissen.”
Estrada heeft geleerd van de kleine dingen te genieten tijdens een zwaar en ijverig jaar. Na de release op 17 oktober van haar tweede album, ‘Vendrán Suaves Lluvias’, of ‘There Will Come Gentle Rains’, trad de 28-jarige op in NPR’s Tiny Desk-serie; begonnen aan een Europese tournee; startte vervolgens in november een Noord-Amerikaanse tournee, die zal doorgaan tot in 2026, met stops in de VS en Mexico.
Vrijdag landt ze in Los Angeles, waar ze headliner zal zijn op een concert in de Belasco in Downtown LA
“Ik ben een groot voorstander van het druk hebben”, zegt Estrada. “Ik heb het gevoel dat ik de hele tijd iets moet doen om waarde te hebben. Maar ik wil me niet schuldig voelen als ik rust… Het is geweldig om altijd een passie te hebben, maar het is een beetje schadelijk om dingen te doen vanuit de noodzaak om functioneel te zijn.”
Volgens Estrada was dit hernieuwde begrip van productiviteit een bijproduct van het zware werk dat ze in ‘Vendrán Suaves Lluvias’ stak, een album met tien nummers vol suggestieve, orkestrale reflecties op verlies. In de drie jaar die ze ‘een beetje chaotisch’ noemde, besteedde ze het laatste jaar in de studio aan het leren produceren van haar eigen muziek. Ze beschreef dit specifieke creatieve proces als ‘vernederend’, maar toch lonend.
“Ik was betrokken bij elk proces (van het album)”, zei Estrada. “Dus het vervaagde allemaal tot het einde. Volledige controle hebben over je muziek, dat is iets wat je niet kunt weggeven als je het eenmaal voelt. Je kunt het niet loslaten.”
Als vervolg op haar solodebuut uit 2022, ‘Marchita’, waarin de gevolgen van haar allereerste romance gedetailleerd werden beschreven, slaat haar tweede plaat een soortgelijke treurige toon aan; maar deze keer zingt ze over een ander soort liefdesverdriet. Een groot deel van het album gaat over het diepe verdriet dat ze ervoer nadat haar beste vriend en zijn broer in Mexico werden ontvoerd en vermoord.
“Als vrouw in Mexico ben je altijd bang”, zegt Estrada, die in Mexico-Stad woont. “Je bent bang om verkracht of vermoord te worden of allebei. Maar tegelijkertijd ben ik opgegroeid in een heel liefdevolle omgeving – dus in mijn verhaal zelf is er wat licht in de duisternis.”
Estrada werd geboren in een klein bergstadje genaamd Coatepec in Veracruz, Mexico, een plaats die bekend staat om zijn zoon-jarocho-muziek. Haar ouders waren zelf gitaarbouwers en orkestmuzikanten; Hoewel ze zei dat ze was opgegroeid in een liefdevol huishouden, maakte haar geboorteplaats een intense periode van geweld door toen ze volwassen werd. Terwijl ze in angst voor anderen leefde, vond Estrada troost in de natuurlijke flora en fauna van haar omgeving.
“Ik heb altijd van de natuur gehouden. Ik ben opgegroeid aan de rand van een rivier in de koffieplantages van mijn thuisland, dus de natuur is altijd heel nauw aan mijn hart geweest. Maar naarmate ik ouder word, beschouw ik het niet als vanzelfsprekend”, aldus Estrada.
In de langzaam opbouwende symfonie van ‘Un Rayo De Luz’ bottelde Estrada het verfrissende gevoel van zonlicht na een strenge winter, terwijl ze de dood frontaal confronteerde – met het zingen van ‘Cómo será de hermosa la muerte / Que nadie ha vuelto de allá.’ Terwijl er op nummers als “Dime” en “Flores” duidelijke orkestrale pieken zijn, waarin subtiele percussie plaats maakt voor grootse, meer louterende releases.
“Er zijn een aantal liedjes die ik (schreef) terwijl ik naar de bomen keek en toen ik diep in de natuur was. Het kalmeert mijn ego”, zei Estrada. “Als ik omringd ben door de natuur, probeer ik niemand iets te bewijzen. Je begint je te herinneren dat je deel uitmaakt van een groter ecosysteem, en dat je gewoon jezelf moet zijn.”
Maar zelfs in de sombere verzen over velden waar geen bloemen groeien, of een storm die nooit ophoudt, blijft haar vermogen om de positieve kant van de dingen te zien doordringen in elk doordringend gefluit en delicate gitaartokkel.
‘Ik ben net een mug,’ zei Estrada. “Ik volg van nature het licht. Natuurlijk heb ik duisternis in mij. Maar als ik verdrietig ben of pijn heb, is er een moment waarop ik naar het licht moet gaan.
“Ik ben omringd door geweld en vaak wil ik het geen macht geven”, voegde ze eraan toe. “Dus ik probeer altijd in alles iets moois en lichts te vinden – alleen maar om geweld zwak te maken.”
Wanneer ze deze nummers live zingt, maakt ze gebruik van het verdriet op een manier die niet schadelijk is, maar in plaats daarvan een manier is om dieper contact te maken met zichzelf en haar fans.
“Soms als ik zing, open ik bepaalde deuren. In de ene kamer is mijn verdriet en in een andere kamer mijn pijn, maar het openen van deze deuren doet me geen pijn. Ik weet wat daar is. Maar zingen is wat mij met al deze plaatsen verbindt”, zei Estrada.
“Het mooie (op tournee) is dat ik de mensen waarmee ik op dat moment contact heb ook echt zie. Dat is voor mij de magie van de voorstelling.”
Terwijl ze specifiek terugkeek op het Amerikaanse deel van de tour, zei ze dat het belangrijker is dan ooit om haar fans te helpen zich gezien te voelen.
“Het is een heel vreemd, gewelddadig moment voor alleen Latino-mensen hier in de VS”, zei Estrada, verwijzend naar de toenemende aanvallen op immigrantengemeenschappen door het hele land. “Ik ben opgewonden om Latijns-Amerikaanse muziek en erfgoed te vieren. Ik wil gewoon een klein moment creëren waarin mensen zich welkom en geliefd kunnen voelen. Ze verdienen het om goed te leven en gelukkig te zijn. Ik wil gewoon het leven vieren tijdens deze concerten.”
