Door Robert Scucci
| Gepubliceerd
Tijd voor ongefundeerde complottheorieën. 2007 Loop hard: het Dewey Cox-verhaal is niet beschikbaar op streaming omdat het het potentieel heeft om een hele industrie te vernietigen als het voor iedereen beschikbaar zou zijn om te bekijken. Welke branche vraagt u? De muzikale biopic-industrie. Het is zo’n on-the-nose parodie met zijn reducerende en al te simplistische verhaallijnen en beats dat het bekroonde films als Boheemse Rapsodie, Een volkomen onbekendeen, meest recentelijk, het Jeremy Allen White Springsteen-project, Verlos mij uit het niets.
Als muzikant die muzikale biopics absoluut veracht, denk ik dat ik hier een solide en totaal niet bevooroordeeld argument heb. Elke biopic is zonder uitzondering precies hetzelfde, en Loop hard ontmantelt het hele genre door middel van parodie. Iedere gewone kijker die dit bekijkt Judd Apatow en Jake Kasdan-voertuig voordat hij naar een ‘legitieme’ biopic kijkt, zal hij eenvoudigweg besluiten om weg te lopen van het genre. Je kunt geen films maken zoals Het vuil of Loop de lijn serieus na Loop hard laat zien hoe formeel ze werkelijk zijn.
De kracht van effectieve parodie
Ik werkte vroeger met een man die veel te veel van Motley Crue hield, in de zin dat hij op onironische wijze hun hele catalogus vierde. Wanneer 2019 Het vuil op gevallen Netflixhij raasde er een week lang over. Ik was zelf een muzikant die destijds muzikale biopics kon maken of achterlaten, en ik heb ernaar gekeken op zijn aanbeveling. Ik was eindeloos geïrriteerd, niet alleen omdat Het vuil probeert echt weerzinwekkend gedrag te herformuleren als een heldenboog, maar vanwege hoe reductief het vertellen van verhalen was. Het is alsof de band uit het niets is ontstaan en van de ene op de andere dag megasterren is geworden, en alle nuance is weggenomen.
Het lijkt misschien alsof ik dit schrijf Loop hard artikel zodat ik verder kan gaan Het vuilen dat is gedeeltelijk waar. Het probleem met Het vuilen het genre waartoe het behoort, is dat er veel te veel tijdlijn-hopping is die muzikanten probeert te verheerlijken terwijl ze spelen als een aflevering van VH1’s Achter de muziek. Nikki Sixx loopt weg van huis, hurkt met zijn bandleden in een appartement, speelt één optreden en verovert vervolgens de wereld. Er is seks, drugs en rock-‘n-roll. Dan slaat de tragedie toe. De band bereikt een dieptepunt. Ze hebben ruzie. Ze verzoenen zich. Daarna maken ze zich klaar voor het triomfantelijke comebackconcert terwijl echte beelden van de band over de aftiteling worden afgespeeld.
Dit is het probleem met muzikale biopics. Kies een enkele biopic uit een willekeurige line-up en deze zal in dezelfde clichébeats leunen zonder diepe bezuinigingen. Het zijn acteurs die als rocksterren cosplayen en het publiek in minder dan twee uur een Wikipedia-overzicht geven van een decennialange carrière. Het is een biografiebuffet dat zich eenvoudigweg niet leent voor dit formaat als je een diehard fan bent van de artiest. Muzikale biopics zijn filmische koffietafelboeken Loop hard gedijt in deze context.
Het Walk Hard-overzicht
Ter wille van mijn eigen argument ga ik je niet de hele beat voor beat geven Loop hard want als je een persoon bent met ogen en oren, weet je al wat er aan de hand is. Dewey Cox, gespeeld door John C. Reilly, staat op het punt zijn laatste comeback-optreden uit te voeren, dus hij moet natuurlijk nadenken over zijn hele leven voordat hij het podium betreedt. Het is een kopie van Loop de lijn openingsscène, en het is zo opzettelijk betuttelend dat je de film waarop hij parodieert nooit meer met een uitgestreken gezicht zult bekijken.
We leren hoe Dewey per ongeluk zijn broer Nate (Chip Hormess) in tweeën sneed met een kapmes, waardoor we de ‘achtervolgd door zijn verleden’-invalshoek kregen die elke biopic nodig heeft. Dewey, die er nooit overheen is gekomen, wordt er door zijn vader (Raymond J. Barry) aan herinnerd dat “de verkeerde zoon stierf”, elke keer dat ze samen op het scherm verschijnen. Dewey leert zichzelf op één avond bluesgitaar, en zeven jaar later wordt hij afgeschilderd als een 14-jarige, ook al is het duidelijk gewoon John C. Reilly zonder make-up om hem er jonger uit te laten zien.
Net als in een echte biopic blijven de zaken escaleren
Dewey ontmoet joodse platenbaasjes en krijgt zijn grote kans. Hij wordt bijna de opnamecabine uit gelachen, maar besluit zijn nieuwe nummer, ‘Walk Hard’, op te nemen als een weesgegroet-poging tot een hit. De band achter hem heeft het nummer nog nooit gehoord, maar krijgt te horen dat hij zijn voorbeeld moet volgen, wat meteen perfecte harmonieën oplevert omdat iedereen ineens de tekst en akkoordwisselingen kent. Theo (Chris Parnell) gaat wandelen met de baslijn, en Dave (Matt Besser) componeert op gitaar alsof hij die al jaren oefent.
Dewey Cox wordt een begrip, maar zijn drummer Sam (Tim Meadows) geeft hem drugs met waarschuwingen als: “Dit wil je absoluut niet, het is zo goed dat het je leven zal verpesten.” Dewey neemt de drugs, en ze ruïneren zijn leven. Dewey trouwt met zijn tweede vrouw, Darlene (Jenna Fischer), zonder ook maar één gedachte aan zijn eerste vrouw thuis, Edith (Kristen Wiig), met wie hij nog steeds getrouwd is en kinderen heeft. Het gaat zo door. Maar maak je geen zorgen, er komt een triomfantelijk einde, want het is een muzikale biopic.
Zo op de neus dat het biopics verpest
Loop hard: De Dewey Cox Het verhaal vernietigde stilletjes een heel genre bij de release. Hoewel het een kritieke hit was, mislukte het commercieel en verdiende het $ 20 miljoen aan de kassa tegen een gerapporteerd budget van $ 35 miljoen. Het kwaad was echter al geschied. Nu gevierd als cultklassieker, is het gemakkelijk te begrijpen waarom Loop hard heeft de tand des tijds doorstaan. Geen enkele muzikale biopic die sindsdien is uitgebracht, kan serieus worden genomen John C. Reilly kende de opdracht. Hij is de belichaming van de mediavriendelijke, reputatiegestuurde biografische film, en zijn toewijding aan dit stuk ondermijnt direct de impact van elk ‘waargebeurd verhaal’ dat is gemaakt om te spelen als een film met de grootste hits.
Hoewel ik dat op geen enkele manier definitief kan bewijzen Loop hard wordt weggehouden streamen Om studio-investeringen in huidige en komende muzikale biopics te beschermen, ben ik er zeker van dat dit de reden is waarom het verborgen is achter betaalmuren om kijkers ervan te weerhouden geld weg te gooien als ze al geabonneerd zijn op 10 andere streamingplatforms.
Dewey Cox is een gecertificeerde huurmoordenaar, en Freddie Mercury, Bruce Springsteen, Bob Dylan, Bob Marley en Elvis Presley zitten allemaal in zijn vizier. Op het moment dat je dit schrijft, kun je niet streamen Loop hard: het Dewey Cox-verhaal. Als je mijn theorie wilt valideren, kun je deze huren of kopen via Amazon Prime-video, Fandango thuisEn YouTube.
