Door Robert Scucci
| Bijgewerkt
Als muzikant ben ik trots op mijn bereidheid om te bezwijken voor de verveling van de dagelijkse praktijk. De helft van de tijd dat ik films kijk om te recenseren voor deze site, voer ik een soort vingeroefening uit, zodat ik het spiergeheugen heb voor mijn volgende optreden. Lemmy van Phil Ward uit 1988 Hellbentkiest echter voor een meer Faustiaanse benadering in zijn zoektocht naar muzikaal meesterschap en geeft zijn ziel over aan de Duivel. Zijn poging om het moeilijke deel over te slaan, leidt hem naar hard rock, harde gewoonten en ontberingen, allemaal door zijn eigen handen terwijl de duivel hem uitlacht, wachtend op zijn ondergang en opeisen wat rechtmatig en contractueel van hem is.
Dat kan ik niet met zekerheid zeggen Jac Zwart en Kyle Gass ooit had gezien Hellbentmaar het speelt als een protopunkrockversie van hun cultklassieker uit 2006, Tenacious D in The Pick of Destiny. Het enige verschil is dat de humor op de een of andere manier grover is en dat de inzet hoger is. Het enigszins eerlijk spelen, maar met een ziek gevoel voor humor dat het bij elkaar houdt, Hellbent is een van die films waar je misschien nog nooit van hebt gehoord, maar die je zult waarderen als je van powerchords, feedback en misschien net iets te veel hoestsiroop houdt voor recreatieve doeleinden.
Fame is een wispelturige minnares
Hellbent richt zich op Lemmy (Phil Ward) en zijn inwonende vriendin Angel (Lyn Levand), twee worstelende punkrockmuzikanten die naam proberen te maken. Wanneer zij en de rest van hun band erachter komen dat ze geen toegang meer hebben tot hun repetitieruimte omdat ze geen huur meer hebben, lopen ze het risico hun sessies te verliezen aan de eigenaren, die van plan zijn de voorraadband waarop ze hun muziek hebben opgenomen opnieuw te gebruiken. Als een uurwerk benadert meneer Tanas (David Marciano), de eigenaar van Bar Sinister, Lemmy met een deal die hij niet kan weigeren. In ruil voor zijn ziel krijgt hij een platencontract en de kans om zijn band naar een hoger niveau te tillen.
Zoals elke wanhopige muzikant (en geloof me, ik heb er genoeg ontmoet), accepteert Lemmy het aanbod van meneer Tanas, en het begint er goed uit te zien voor zijn band. De huwelijksreisfase eindigt snel wanneer Lemmy verdwaalt in de saus terwijl zijn ego volledig grip krijgt. Hoewel zijn succes niet door hemzelf is veroorzaakt, maar het resultaat is van een duistere achterdeurdeal met de duivel, kiest hij er nog steeds voor om de ego-gedreven rock-‘n-roll-levensstijl te leven, waarbij hij een nare hoestsiroop-gewoonte ontwikkelt die verrassend genoeg zijn vocale prestaties op geen enkele manier ten goede komt.
Een punkrockvariant op een klassiek verhaal
Hoewel we allemaal talloze variaties hebben gehoord waarin Faust een deal sloot met de duivel voor roem en fortuin, Hellbent scoort serieuze punten voor zijn benadering van cinematografie. Het is een fictiescript, maar schrijver en regisseur Richard Casey filmt het als een rockumentary die een punkband volgt. Hellbent’s verhaalbeats zijn voorspelbaar, maar twee dingen maken het de moeite waard om te kijken voor fans van punkmuziek en cynische komedie.
Ten eerste is Lemmy de gepersonifieerde chaos. Zijn succes stijgt hem rechtstreeks naar het hoofd en zijn tragische ondergang is gehuld in duistere humor waardoor je voor hem wilt pleiten, terwijl je hem ook een klap wilt geven omdat hij zich zo dwaas gedraagt. Wat nog belangrijker is, is dat de beelden van de film rauw en levendig zijn, waardoor de film een junkachtige, bijna cartoonachtige esthetiek krijgt die het uitgangspunt verkoopt.
Als je ooit in de badkamer van een punklocatie bent geweest nadat je na je optreden te veel gratis drankkaartjes had verzilverd, weet je precies wat ik bedoel. Elke levendige uitstraling wordt intenser door de manier waarop de kleuren van het scherm springen Hellbent verrassend meeslepend voor een film die rechtstreeks op video wordt uitgebracht.
De dubbele features die rockers verdienen
De beste manier om te kijken Hellbent is als een dubbele functie met Vasthoudend D in De keuze van het lot. Beide films behandelen hetzelfde onderwerp, maar hanteren een totaal verschillende benadering van het vertellen van verhalen. Hellbent speelt de zaken misschien iets rechtlijniger dan The D, maar de humor zal je niet ontgaan als je een muzikant bent of op zijn minst muzikale komedies waardeert die niet in het gebruikelijke biopic-formulepatroon vallen.
Op het moment van schrijven kun je beide streamen Hellbent En De keuze van het lot gratis op Tubi.
