Ik wist nooit wat voor soort pizza ik lekker vond. Een klein maar vreemd veelzeggend detail over mijn leven.
Ik was altijd de volwassene die voor mij en mijn vier zoons bestelde – meestal een extra grote kaas, misschien pepperoni als ik me wild voelde. Voordelige publiekstrekkers. Perfect voor ons gezin, en voor een alleenstaande moeder die geen tijd had om na te denken over haar eigen voorkeuren.
Misschien is dat een deel van de reden waarom ik alleen naar Europa verhuisde nadat mijn jongste naar de universiteit was vertrokken. Ik wilde erachter komen wat ik lekker vond op mijn pizza.
Natuurlijk was het meer dan dat. Ik had geromantiseerd lange trajecten in Europa jarenlang. Ik droomde over Italië en Frankrijk toen ik diep in de loopgraven van het moederschap zat, toen een uitstapje naar de supermarkt voelde als een expeditie en de parkeerplaats van de school zo ver was als ik ooit kon komen.
Europa voelde zich onmogelijk ver verwijderd van ons kleine stadje. Op dat punt in mijn leven voelde het zelfs te ver om naar het vliegveld te gaan.
Maar toen de tijd daar was, was ik, hoe bang ik ook was om te gaan, nog banger om te blijven zitten – om te wachten mijn kinderen op bezoek zodat ik me weer mens kon voelen.
Op de vlucht voor het nest dat ik had gebouwd
Vastbesloten om me niet door angst te laten tegenhouden, boekte ik mijn eerste vlucht naar Rome met mijn belastingaangifte. Ik pakte mijn laptop in zodat ik op afstand kon werken, een zegen die betekende dat ik een eigen plek kon huren.
Eerst een kleine studio in de oude binnenstad van Tivolinet buiten Rome. Daarna een maand in Avignon in het zuiden van Frankrijk. Vervolgens Belfast in Noord-Ierland. Mijn keuzes waren bijna volledig gebaseerd op de aanbevelingen van vrienden en de goedkoopste maandelijkse Airbnbs Ik kon vinden. Ik wist zo weinig over de wereld buiten ons huis in Canada. Ik wilde gewoon gaan kijken.
De volgende zes maanden leerde ik hoe ik een persoon in de wereld kon zijn zonder mijn ‘moeder’-kwalificatie. Ik heb geleerd hoe maak zelf vrienden – geen moedervrienden of werkvrienden, maar echte vrienden.
In Italië sloot ik me aan bij een lokale wandelgroep en ontmoette een vrouw die mijn beste Italiaanse vriendin werd. Elke dag liepen en vertaalden we voor elkaar totdat mijn Italiaans verbeterde. Nog een schok: het leren van een nieuwe taal op middelbare leeftijd.
Ik voelde me dwaas en tegelijkertijd meer mezelf.
Het wordt uitgebreider en expressiever
Ik liep overal naartoe. Ik leerde hoe ik binnen stil moest zijn: in de trein rijden, uit de ramen staren, door musea dwalen en wijn drinken.
’s Ochtends nam ik mijn koffie mee naar de plaatselijke binnenplaats om te kijken hoe kinderen voetbalden, vrouwen water vulden bij de fontein en mannen jeu de boules speelden. Ik omarmde elk cliché zonder een zweem van schaamte.
I heb mijn kinderen gemistgenoeg dat ik overwoog minstens een dozijn keer naar huis te vliegen. Maar ze missen op een nieuwe plek voelde gemakkelijker dan ze missen in ons kleine stadje. Thuis voelde ik mij in de steek gelaten. Het vertrek naar mijn eigen avontuur gaf mij het gevoel dat ik weer voor mezelf koos.
In Italië genoot McGuire van haar ochtendkoffie op de plaatselijke binnenplaats. Geleverd door Jennifer McGuire
Toen ik Italië verliet en naar Avignon ging, werd er iets verzacht. Ik sprak al een beetje Frans, wat hielp, en de stad zelf was gemakkelijk te navigeren. Elk café en kleine winkeltje voelde als een zachte uitnodiging.
Ik ontmoette moeders met een leeg nest overal – vrouwen die op weg naar de lunch hun armen vasthielden en erop stonden dat ik meeging. Ze bouwden nieuwe levens op terwijl ze hun kinderen in het middelpunt van hun aandacht hielden. Ik herkende mezelf in hen.
Dat is wat ik in die zes maanden heb geleerd: ik kon het een nieuw leven opbouwen, keer terug naar een oude versie van mezelf, en draag nog steeds mijn moederschap met me mee. Ik zou al die mensen tegelijk kunnen zijn. Ik kon nog groeien.
In Belfast schreef ik. Ik wandelde Cave Hill met nieuwe vrienden en vaak alleen. Ik nam de bus naar de Giant’s Causeway en at vissoep aan zee.
Elke dag koos ik iets nieuws en iets vertrouwds: yogalessen in het Cathedral Quarter, muziekavonden in de Sunflower Pub, een boek bij het vuur in White’s Tavern op zondagmiddag.
En ik schreef en schreef en schreef – een heel boek – omdat ik eindelijk de tijd en de rust had om er een te schrijven. Omdat ik het gevoel had dat ik voor het eerst sinds lange tijd mijn eigen leven binnenstapte.
Aan het einde van mijn reis heb ik mijn zoons overgevlogen voor een bezoek van twee weken. We gingen terug naar Rome en ik liet ze alles zien: de Trevifontein, de Spaanse Trappen, alle voor de hand liggende hoogtepunten. Maar meer nog, ik stelde ze voor aan de vrouw die ik geworden was. Een moeder, ja, maar ook een vriendin, een wandelaar, een schrijver.
En een liefhebber van allerlei soorten pizza.
Heeft u een verhaal over het nemen van een tussenjaar dat u wilt delen? Neem contact op met de redacteur: akarplus@businessinsider.com.
