Jarenlang hebben filosofen en psychologen gedebatteerd over de vraag of dat wel zo is empathie helpt of belemmert de manier waarop mensen beslissen hoe ze anderen willen helpen. Critici van empathie betogen dat het ervoor zorgt dat mensen zich te beperkt bekommeren om individuele verhalen in plaats van op de bredere behoeften van de samenleving, terwijl zorgvuldig redeneren meer onpartijdige, op bewijs gebaseerde keuzes mogelijk maakt.
Ons nieuw onderzoekbinnenkort te verschijnen in het wetenschappelijk tijdschrift PNAS-nexuseen vlaggenschip-peer-reviewed tijdschrift van de National Academy of Sciences, suggereert dat dit ‘hart versus hoofd’-argument te simpel is. Empathie en redenering zijn geen rivalen; ze werken samen. Ieder op zichzelf voorspelt genereuzere, verreikende hulpdaden. En als ze naast elkaar opereren, hebben mensen de neiging om op de eerlijkste manieren te helpen – zonder sommigen boven anderen te bevoordelen – en op manieren die de meeste levens raken.
We bestudeerden twee groepen die regelmatig anderen helpen tegen persoonlijke kosten. Eén bestond uit levende orgaandonoren die nieren aan vreemden gaven. De andere omvatte “effectieve altruïsten”, die bewijs en logica gebruiken om substantiële delen van hun inkomen of carrière te besteden aan doelen die de meeste levens per dollar redden, zoals het bestrijden van extreme armoede of vermijdbare ziekten.
Alle deelnemers vulden een enquête in over empathie – in essentie: hoeveel ze geven om en ontroerd zijn door het lijden van anderen. Ze voltooiden ook een enquête over redeneren. Deze beoordelen hoe vaak mensen vertragen, nadenken en nadenken voordat ze beslissen wat ze moeten doen.
We onderzochten ook hoe deze vermogens verband hielden met een reeks altruïstische oordelen en gedragingen, van hypothetische keuzes – zoals de beslissing om een goede vriend of een verre vreemdeling te helpen – tot donaties uit de echte wereld.
Gemiddeld scoorden orgaandonoren hoger op empathie, en effectieve altruïsten scoorden hoger op reflectief redeneren – vertragen en nadenken. Maar bij alle deelnemers waren beide eigenschappen gekoppeld aan bredere, meer naar buiten gerichte hulp. Mensen met een verhoogd hart of hoofd, en vooral degenen met beide, hadden, vergeleken met gemiddelde volwassenen, de neiging om verre anderen te steunen en zich te concentreren op het helpen van zoveel mogelijk mensen.
Zelfs onder orgaandonoren, wier empathisch vermogen ver boven dat van gemiddelde volwassenen ligt, zorgde empathie er niet voor dat ze bevooroordeeld waren ten opzichte van degenen die dichtbij of bekend waren. Toen we hun altruïstische oordelen en donaties uit de echte wereld maten, waren ze net zo waarschijnlijk als gemiddelde volwassenen, en soms zelfs waarschijnlijker, om goede doelen te steunen die het grootste aantal levens redden.
Deze patronen daag de veronderstelling uit dat empathie de morele bezorgdheid kan beperken. In de praktijk ontdekten we dat empathie deze kan verbreden.
Waarom het ertoe doet
Veel van de meest urgente problemen van vandaag – armoede, klimaatverandering, mondiale gezondheidszorg – zijn afhankelijk van het motiveren van mensen om voor vreemden te zorgen en om de beperkte middelen effectief te gebruiken.
Alleen al een beroep op empathie kan tot geven inspireren, maar is niet noodzakelijkerwijs het meest effectieve geven. Een beroep op de rede alleen kan mensen onberoerd laten, omdat feiten en cijfers vaak niemand ertoe aanzetten zich er druk over te maken. Onze bevindingen suggereren dat de krachtigste aanpak wellicht bestaat uit het koppelen van de motivatie van empathie aan de richting van het redeneren.
Empathie zorgt voor de emotionele vonk – een herinnering dat het lijden van anderen ertoe doet. Redeneren helpt die motivatie te sturen naar waar hulp de grootste impact zal hebben. Samen moedigen ze hulp aan die zowel meelevend als consequent is.
Wat is het volgende
Toekomstig onderzoek moet bepalen hoe empathie en redenering kunnen worden versterkt in de dagelijkse besluitvorming. Kunnen emotionele verhalen, gecombineerd met duidelijk bewijsmateriaal over wat het beste werkt, mensen helpen bij het kiezen van acties die het meeste goed doen?
We weten ook nog niet of mensen die hun donaties richten buiten de grenzen van hun directe sociale kringen, zoals effectieve altruïsten, hiervoor de sociale kosten betalen – misschien door onbedoeld een teken van minder investeringen in naaste anderen. Veelbelovend, vroeg bewijs van orgaandonoren blijkt dat degenen die vreemden helpen vaak sterke, stabiele relaties onderhouden met hun beste vrienden en familieleden.
Misschien wel het allerbelangrijkste is dat onderzoekers moeten heroverwegen hoe altruïsme wordt begrepen. Psychologie Het ontbreekt aan een duidelijk raamwerk om uit te leggen hoe empathie en redenering samenwerken, voor wie ze het beste werken, en in welke situaties ze uiteenlopen.
Het ontwikkelen van een dergelijk model zou de manier waarop we over helpen denken veranderen – wanneer hulp zich uitbreidt, wanneer het vastloopt, en waarom. Hoewel dergelijke kernvragen blijven bestaan, bieden de huidige bevindingen reden voor optimisme.
De Onderzoekskorting is een korte kijk op interessant academisch werk.
Kyle Fiore-wet is een postdoctoraal onderzoeker op het gebied van duurzaamheid bij Staatsuniversiteit van Arizona.
Brendan Bo O’Connor is universitair hoofddocent psychologie aan de Universiteit van Amsterdam Universiteit van Albany, Staatsuniversiteit van New York.
Stylianos Syropoulos is assistent-professor psychologie bij Staatsuniversiteit van Arizona.
Dit artikel is opnieuw gepubliceerd van Het gesprek onder een Creative Commons-licentie. Lees de origineel artikel.
