Verhaal: Een remake van de Koreaanse cultklassieker Red de groene planeet! door Jang Joon-hwan, Bugonia volgt Teddy (Jesse Plemons), die de hoogvliegende farmaceutische CEO Michelle Fuller ontvoert (Emma Steen), waarbij ze haar ervan beschuldigde een buitenaards wezen te zijn dat was gestuurd om de mensheid te vernietigen.Beoordeling: De termijn Bugonia verwijst naar een oude mythe die ‘de spontane generatie van bijen uit het karkas van een dode os’ beschrijft. Hoe vreemd dat ook klinkt, de plot van deze film is even bizar – en fascinerend.Het verhaal begint met Teddy die het gedrag van bijen uitlegt aan zijn neurodivergerende neef Don (Aidan Delbis), die hij volledig heeft geïndoctrineerd. Samen voeren ze een van de meest gedurfde ontvoeringen uit die je maar kunt bedenken, waarbij ze Michelle Fuller ontvoeren, de meedogenloze CEO van Auxolith, een farmaceutische gigant die radicale en controversiële medicijnen ontwikkelt. Teddy is ervan overtuigd dat Michelle deel uitmaakt van een buitenaardse soort, de ‘Andromedanen’, die de aarde infiltreert. Hij gelooft dat haar moederschip tijdens een aanstaande maansverduistering zal terugkeren – en dat hij eindelijk audiëntie zal krijgen bij de koninklijke keizer. Gedreven door deze waanvoorstelling onderwerpt Teddy Michelle aan psychologische en fysieke kwelling, terwijl hij probeert zijn daden jegens Don te rechtvaardigen.Deze duistere komedies zijn sterk afhankelijk van geweldige uitvoeringen Bugonia levert. Terwijl het scenario van Will Tracy de tijd nodig heeft om momentum op te bouwen, Yorgos Lanthimos haalt meesterlijke optredens uit zijn leads. Emma Stone en Jesse Plemons zijn in topvorm: zij als de koude, bevelende CEO die weigert te breken, en hij als de obsessieve, losgeslagen idealist die balanceert tussen genialiteit en waanzin. Hun dynamiek is elektrisch en ze verheffen zelfs de meest absurde momenten tot aangrijpende, psychologisch geladen uitwisselingen. Aidan Delbis voegt emotionele textuur toe als de beïnvloedbare Don, waardoor de chaos wordt geaard met stille kwetsbaarheid.Ondanks de sterke prestaties, Bugonia soms wankelt onder zijn eigen excentriciteit. Sommige van Michelle’s gevangenschapsscènes slepen, en het langzame tempo maakt de spanning soms dof. De slotact, hoewel bizar poëtisch, komt niet helemaal overeen met de intensiteit van de opbouw. Een diepere duik in de achtergrondverhalen van de personages had het verhaal meer emotioneel gewicht kunnen geven.Toch creëert de regie van Lanthimos – versterkt door de grimmige, ingetogen cinematografie van Robbie Ryan en de beklijvende partituur van Jerskin Fendrix – een verontrustende, theatrale wereld die zowel absurd als hypnotiserend is.Op het einde, Bugonia gaat minder over buitenaardse wezens en meer over ons – een bijtende satire over de hebzucht van bedrijven, blind vertrouwen en de zelfdestructieve absurditeit van de moderne mensheid. Het is raar, wild en niet bedoeld om volledig begrepen te worden – maar het is absoluut moeilijk om ervan weg te kijken.
