Eén werkelijk vreselijke beslissing zorgde ervoor dat vijf nachten bij Freddy’s 2 vanaf het begin gedoemd waren

Dit artikel bevat spoilers voor “Vijf nachten bij Freddy’s 2.”

Ik heb altijd geloofd dat de makers van ‘South Park’, Trey Parker en Matt Stone, gelijk hadden met het geld hun beroemde schrijfadvies om ‘en dan’ te vervangen bij het verbinden van verhaalbeats met ‘maar’ of ‘daarom’. Dit betekent dat elke scène een doel heeft of bijdraagt ​​aan het grotere verhaal, waardoor het veel moeilijker wordt om losse verhaallijnen te laten ontstaan. Helaas is ‘Five Nights at Freddy’s 2′, geschreven door Scott Cawthon, de maker van de videogamefranchise, niets anders dan een extra grote kaaspizza met daarop ‘en dan’. Voor wie er ook maar enigszins bekend mee is, zal dit geen verrassing zijn de uitgebreide en ingewikkelde overlevering van de spellenmaar na twee deelnames aan de reeks filmische aanpassingen blijkt Cawthons creatieve controle een nadeel te zijn.

Het op het grote scherm brengen van ‘Five Nights at Freddy’s’ duurde veel langer dan fans hadden verwacht, waarbij Chris Columbus (‘Gremlins’, ‘Goonies’, ‘Home Alone’) op een gegeven moment gehecht was aan regisseren, maar zich terugtrok vanwege creatieve meningsverschillen. Cawthon gaf beroemd toe dat hij zorgde ervoor dat de schrijvers van de eerste film helemaal opnieuw begonnen helemaal opnieuw, en in een interview met Botser In 2021 benadrukte Blumhouse-hoofd Jason Blum dat een deel van de reden waarom het zo lang duurde voordat de film uitkwam, het sussen van Cawthon was.

“Ik heb niet het recht om iets te doen wat Scott niet leuk vindt”, zei Blum. “Kortom, Scott heeft zoiets als het equivalent van ‘final cut’, en het heeft langer geduurd dan ik had gehoopt om het juiste verhaal te krijgen.” Ik kan alleen maar speculeren dat het geven van zoveel creatieve controle deel uitmaakte van de deal om de rechten op zijn games en personages te krijgen, maar zijn zwakte als scenarioschrijver blijkt een vergif te zijn voor zijn eigen franchise.

In de eerste film deelde Cawthon de credits voor scenarioschrijven met regisseur Emma Tammi en schrijver Seth Cuddeback, maar deze keer krijgt hij de enige eer… en dat is te zien. Het is zijn taak om de basis die in de eerste film is gelegd goed te maken, maar hij heeft het te druk met het dichtslaan van de film met zoveel mogelijk paaseieren, momenten van fanservice, willekeurige cameo’s en verwijzingen naar spel theorieënom enig idee te hebben wat te doen met Mike Schmidt (Josh Hutcherson) en zijn jongere zus Abby (Piper Rubio) uit de film, of de onthulling dat Vanessa (Elizabeth Lail) de dochter is van de animatronics die de seriekindermoordenaar uitvindt, William Afton (Matthew Lillard).

In plaats daarvan voelt het alsof Cawthon probeert wat werkt in een vijf uur durend YouTube-video-essay, opgenomen door iemand die vanuit zijn gamerstoel tegen een camera praat, in een gat in de vorm van een ‘franchisefoto van meerdere miljoenen dollars’ te rammen.

Erger nog, er hangt een sfeer van onzekerheid die over de hele film hangt, alsof Cawthon zich inspant om elke kritiek die op Reddit tegen hem kan (en zal) worden geuit, te ondermijnen. De games onthullen uiteindelijk dat Mike Schmidt de zoon is van William Afton, maar dat kan uiteraard niet bestaan ​​in de canon die door de film is gecreëerd, dus in plaats daarvan wordt een verschillend Michael Afton (Freddy Carter) komt opdagen om rond te sluipen in een bewakersuniform, maar wanneer wordt onthuld dat hij de broer van Vanessa is, heeft daar absoluut geen gewicht aan tenzij je al weet dat dit een belangrijk personage is. “Five Nights at Freddy’s” heeft op de een of andere manier een manier gevonden om de chaos van Cawthon te ontwarren tot een bevredigend verhaal dat zowel FNaF-experts als nieuwelingen zou kunnen aanspreken, waardoor “Five Nights at Freddy’s 2” als een nog grotere stap terug voelt.

Als klap op de vuurpijl ruikt “Five Nights at Freddy’s 2” het volledig in het derde bedrijf, wat genereus is gezien het feit dat het minder een derde bedrijf is en meer een teaser voor een potentiële derde film. De film stapelt zich op met kennis, onthulling na onthulling, zonder enige tijd om te ademen, en komt dan abrupt terecht in een einde dat nergens op slaat op basis van de regels die de film stelt, en dat ook niet in overeenstemming is met het gedrag van de personages.

Deze momenten zouden kunnen werken als wegwerpbare achtergrondverhalen voor de point-and-click-horrorspellen en prima kunnen dienen als gespreksvoer op online forums, maar deze aanpak is volledig uit de pas met de manier waarop een film spanning moet opbouwen of oplossen. Het voelt voortdurend alsof het script uitsluitend is gemaakt uit “Zou het niet cool zijn als dit zou gebeuren?” momenten, zonder enige zorg te rechtvaardigen hoe ze met elkaar verbonden zijn. Er is nog nooit een beter voorbeeld geweest van een scenario dat zijn lievelingen moest vermoorden.

En toch, omdat ik een dwaas ben, ben ik dat ook nog steeds opgewonden bij het vooruitzicht van “Five Nights at Freddy’s 3”, omdat ik van deze franchise houd en er het beste voor wil. Maar op dit moment is het het beste dat Cawthon accepteert dat hij een aantal hele coole personages heeft gecreëerd waar mensen heel veel van houden, maar scenarioschrijven is gewoon niet zijn taak. Hij moet erop vertrouwen dat er professionele schrijvers en filmmakers zijn die zijn visie zien en willen helpen deze op het grote scherm tot leven te brengen, en dat betekent dat hij de macht moet opgeven.

“Five Nights at Freddy’s 2” is overal in de bioscoop te zien.