Iedereen heeft rond de kerst wel zijn of haar favoriete vakantiefavorieten om naar te kijken, maar tegen de stroom ingaan van de klassiekers kan soms nog leuker blijken te zijn. Ik ben net zo geneigd om weg te kwijnen in de koude angst van “Blast of Silence” of blitz worden met “Adult Swim Yule Log” hoezeer ik ook moet huilen met ‘It’s a Wonderful Life’. Maar dan heb je ook nog vreemde cult-eigenaardigheden in de marge van Tubi, zoals Nicholas Webster’s ‘Santa Claus Conquers the Martians’, een bizarre vakantiekomedie voor kinderen die je eigenlijk moet zien om te geloven. De film uit 1964 behoorde grotendeels tot de lijst van de slechtste films ooit gemaakt, waarbij generaties kijkers van het bestaan ervan vernamen via ‘Mystery Science Theater 3000’. Sommigen hebben er onlangs zelfs via vernomen een grap in de “Guardians of the Galaxy Holiday Special.” Ik denk niet dat de film dat is zo slecht zoals de reputatie doet vermoeden, maar daarover later meer.
“Santa Claus Conquers the Martians” gaat overal over de plot, maar de essentie is dat de kinderen van Mars, Bomar (Chris Month) en Girmar (een heel jonge Pia Zadora), zich moedeloos voelen als ze naar televisieprogramma’s van de aarde kijken. Op Mars wordt informatie rechtstreeks in hun hersenen ingevoerd via machines en computers, waardoor er weinig ruimte overblijft voor autonomie en vrij denken. De Kerstman (John Call) is voor hen een raadsel. In een poging om ze uit hun problemen te krijgen, verzamelt Kimar (Leonard Hicks), een hilarische afkorting van King Martian, een team om Jolly Old Saint Nick te ontvoeren, zodat hij speelgoed voor zijn kinderen kan maken.
Wat volgt is een ongelooflijk gekke sci-fi-vakantiefilm die veel te charmant is om helemaal af te schrijven.
Santa Claus Conquers the Martians is een heerlijk oubollig stukje vakantiekitsch uit de jaren 60
Ik ben niet van plan om “Santa Claus Conquers the Martians” opnieuw te claimen als een soort geheim meesterwerk. Het is een extreem low-budget kinderfilm met dunne decors, twijfelachtige uitvoeringen en een heel los verhaal dat na 81 minuten lang voelt. Maar ik vind veel van de onvolkomenheden ervan vreemd charmant. Het ziet er geweldig uit bij Tubi, maar ik ben de idiootheid pas echt gaan waarderen na het zien van de geremasterde Blu-ray van AFGA. Het is de enige versie van de film waarvan de pauze wordt onderbroken door een PSA van Gene Hackman over het kopen van Christmas Seals om tuberculose te voorkomen. In ‘Santa Claus Conquers the Martians’ wordt veel gelachen, of het nu gaat om de ouders van Mars die een slaapspray op de kinderen gebruiken, de spelfout ‘Custume Designer’ in de aftiteling, of Mevrouw Claus (Doris Rich) reageert ongelooflijk om erachter te komen dat ze op televisie is. Er is ook een leuke grap waarin de marsmannetjes het moeilijk hebben om de echte kerstman te lokaliseren vanwege alle navolgers over de hele wereld.
Het is allemaal ongelooflijk dwaze kerstkitsch waarin een stel acteurs hun rol serieus nemen, vooral wanneer Kimar (Leonard Hicks) met Chochem (Carl Don) spreekt, de 800 jaar oude wijze van Mars, die hem eigenlijk vertelt dat Mars nogal klote is. Om nog maar te zwijgen van het feit dat de sets, hoe bouwvallig ze ook zijn, meer zijn creatief belicht met kleuren en schaduwen dan veel hedendaagse films met gigantische budgetten. Het is behoorlijk gênant. Als je niet van cultsensaties houdt zoals ik, dan zie ik dat “Santa Claus Conquers the Martians” je geduld op de proef stelt, vooral met agressief kinderachtige komische reliëfpersonages als Dropo (Bill McClutcheon) die overal rond floppen. Maar als er één reden is om deze film een kans te geven, dan is het wel de Kerstman.
John Call is een werkelijk geweldige kerstman die echt in de kerstsfeer komt
Centraal in “Santa Claus Conquers the Martians” staat Broadway-artiest John Call als de man zelf. Ik zou het moeilijk hebben om hem boven de groten als Edmund Gwenn (“Miracle on 34th Street”) en Ed Asner (“Elf”) te plaatsen. en zelfs David Harbor (“Violent Night”)maar Call is behoorlijk goed in de rol. Hij is zo’n verrukkelijke aanwezigheid die alle warmte, vriendelijkheid en humor uitstraalt die je van de Kerstman zou verwachten. Wanneer de marsmannetjes zijn werkplaats belegeren, is Call’s kerstman meer geamuseerd dan wat dan ook. Hij is vrijwel nooit boos, afgezien van het idee dat hij op kerstavond geen speelgoed kan bezorgen. Het grappigste aan de titel is die Kerstman technisch verovert geen enkele marsman, maar omhelst ze zelfs. De belangrijkste antagonist van de film is Voldar (Vincent Beck), de rechterhand van Kimar, die niet in deze kerstrommel gelooft en vindt dat de dingen weer moeten worden zoals ze zijn.
Ondanks dat hij is ontvoerd door buitenaardse wezens in dienstbaarheid, neemt de Kerstman alles op de voet. Hij gaat meteen aan het werk in de hoop de kinderen van Mars kerstvreugde te brengen. Ik heb ook een zwak voor het aanstekelijke nummer ‘Hooray for Santa Claus’ dat de film afsluit. Het is afgesneden, en ik wil niets anders horen. Zeg wat je wilt over de goedkope productiewaarde en oubollige effecten, maar “Santa Conquers the Martians” is het soort zoete kerstonregelmatigheid dat alleen begin jaren zestig had kunnen voorkomen. Ik zal elke dag kleurrijke oprechtheid verkiezen boven steriele AI-slop. Hoera voor Sinterklaas inderdaad.
“Santa Claus Conquers the Martians” wordt momenteel gestreamd op Tubi. Zorg ervoor dat je voor de versie kiest die 81 minuten duurt.
