Hoe verrassend het ook mag zijn, een van de emotioneel meest impactvolle games van 2025 gaat over voetbal. Geen sportspel in de traditionele zin van het woord, Despelote in plaats daarvan volgt hij een jonge jongen wiens obsessie met voetbal zijn leven bepaalt, vooral het jaar waarin zijn thuisland Ecuador zich voor de eerste keer heeft gekwalificeerd voor het WK. Voor het eerst uitgebracht op pc, PlayStation en Xbox in mei. Despelote heeft Game Awards-nominaties verdiend voor Best Debut Indie Game en Games for Impact, en vlak voor de prijsuitreiking krijgen Nintendo Switch-bezitters ook de kans om te spelen.
Despelote zal vanaf 11 december beschikbaar zijn op de Nintendo Switch, dezelfde dag zullen we zien of er een trofee van de Game Awards mee naar huis gaat. Gebaseerd op ontwikkelaar Julián Cordero’s In zijn eigen jeugd volgt het spel de achtjarige Julián terwijl hij kijkt, speelt en dagdroomt over voetbal in de aanloop naar Ecuador’s eerste optreden op het WK. Maar terwijl voetbal betekent de wereld voor de fictieve Julián, Despelote is ook een verhaal over de politieke onrust die Quito, Ecuador in 2001 omhulde, terwijl de ster van het spel en zijn vrienden zich op niets anders konden concentreren dan de volgende wedstrijd.
De veelgeprezen Despelote komt in december naar de Nintendo Switch.
Ook al is het een spel over voetbal, Despelote is ook een spel over geheugen. Het vertelt zijn verhaal in een reeks vignetten, die vaak midden in een scène beginnen als een half herinnerde droom. Zelfs de kunststijl versterkt het idee dat je naar een reeks vage herinneringen kijkt, met behulp van knapperige, lo-fi versies van echte plaatsen weergegeven in zwart-wit, alsof de details vlak voor je ogen vervagen. In plaats van te doen alsof een perfect geheugen mogelijk is, Despelote geeft een nieuwe vorm aan de gebeurtenissen die de nevel doorbreken en legt aangrijpende verbindingen tussen de staat Ecuador begin jaren 2000 en de kindertijd van de echte Julián. Wat levendig blijft zijn flarden van afgeluisterde gesprekken, beelden van Juliáns jeugdvrienden en vooral de tijd die ze allemaal doorbrachten met voetballen in de buurt.
Terwijl het WK een kader is voor DespeloteIn het verhaal van het spel zijn het de kinderachtige spelletjes in de achtertuin en de pure sensatie van het rondtrappen van een voetbal die het grootste deel van de korte speelduur van twee uur uitmaken. Gespeeld in first-person perspectief, Despelote Als je Julián bestuurt met één joystick en de bal richt en trapt, dribbelt hij bijna altijd tussen zijn voeten met de andere. Het effect plaatst je precies in zijn schoenen, en het is een van de meest boeiende besturingsschema’s waarmee ik ooit in een sportgame heb gespeeld. Beschouw het als een teken van hoe goed Despelote is dat ik, ondanks dat de daaruit voortvloeiende wankele camera me bewegingsziek maakte toen hij op de bal aan de voeten van Julián richtte, toch in een handvol korte uitbarstingen terug bleef komen naar het spel totdat ik het daadwerkelijk kon afmaken.
Despelote gebruikt voetbal om een groter verhaal over geheugen en obsessie te vertellen.
Paniek
Als je geen voetbalfan bent, is het gemakkelijk om dit te negeren Despelote Het is geen spel voor jou, maar als je dat wel doet, doe je de kracht van het verhaal te kort. Despelote legt een specifiek moment in de tijd vast voor de maker, maar net zo behendig legt het een universeler kindergevoel vast. Juliáns gedachten dwalen af als hij gedwongen wordt naar school te gaan of een bruiloft bij te wonen in plaats van te voetballen. Hij ziet de mogelijkheden van de wereld als geïmproviseerde doelpalen en velden waar je doorheen kunt rennen. En hoewel het vaak een idyllisch visioen is, Despelote richt zich ook op de verveling en vervreemding die deel uitmaken van de kindertijd, terwijl flarden van volwassen gesprekken doorbreken, waardoor de serieuzere problemen van de volwassenenwereld Juliáns zorgeloze middagen doorprikken.
Tegen het einde van Despelotedraait de camera van een gedenkwaardig jaar om na te denken over het proces van opgroeien, en uiteindelijk, van het omzetten van jeugdherinneringen en -hoop in het spel zelf. Hoe gemakkelijk het ook is om verstrikt te raken in nostalgie, Despelote worstelt vakkundig met teleurstelling en zelfbedrog, eerder dan dat het het verleden tot iets perfects maakt om naar te verlangen. Wat het resultaat van de Game Awards-nominatie ook is, Despelote is ongetwijfeld een van de beste games van het jaarde moeite waard om nu te bekijken als je het de eerste keer hebt gemist.
