Eén sleutelmoment in Pluribus aflevering 5 zou een diepere betekenis kunnen hebben voor het breken van slechte fans

Waarschuwing: dit artikel bevat spoilers voor aflevering 5 van “Meer.”

Als er één ding is dat we tot nu toe van Pluribus hebben geleerd, is het dat je nooit precies weet wat je te wachten staat tijdens een bepaalde aflevering – of het nu gaat om een ​​plezierzoekende levensgenieter die zijn eigen harem opzet tijdens het einde van de wereld, een leuke cameo van de feitelijke burgemeester van Albuquerqueof een bijzonder koppige roedel coyotes (lang beschouwd als het onofficiële staatsdier van New Mexico) dat iets veel diepers zou kunnen symboliseren dan je denkt. Het uitgangspunt van de Apple TV-serie zorgt voor eindeloos veel beklijvende beelden en beelden, ongehinderd door iets anders dan de grenzen van onze verbeelding (of, beter gezegd, die van schepper en schrijver/regisseur Vince Gilligan). Als je te maken hebt met een verhaal dat uitbeeldt wat net zo goed de ondergang van het menselijk ras zou kunnen zijn, ligt het immers voor de hand dat de regie onverwachte of zelfs verontrustende gevoelens zou oproepen.

Maar in een tijd waarin zelfs ‘Pluribus’ is ten prooi gevallen aan al te letterlijk denken en misschien aan een afnemende aandachtsspanneer is iets bewonderenswaardigs aan de show waarbij bepaalde aspecten onuitgesproken blijven of op zijn minst als subtekst worden achtergelaten. Neem bijvoorbeeld de terugkerende verschijningen van die coyotes in aflevering 5, getiteld ‘Got Milk’. Oppervlakkig gezien hebben ze een vrij eenvoudige plotfunctie: om de eenzaamheid en paranoia van Carol Sturka (Rhea Seehorn) verder te benadrukken in de nasleep van het abrupte vertrek van de Hive Mind (ze hadden ‘een beetje ruimte’ nodig, is alles) en haar indirect naar de cliffhanger aan het einde van de aflevering te leiden over wat de Hive Mind is. Echt tot ver van nieuwsgierige blikken. Daaronder krijgen we echter het gevoel dat er iets veel betekenisvollers aan de hand is – en het sluit mooi aan bij een van de meest verdeeldheid zaaiende afleveringen in heel ‘Breaking Bad’.

Ja, wij weten het, niet alles in “Pluribus” is analoog aan “Breaking Bad” of “Better Call Saul” … maar loop toch met ons mee. Nadat Carol op een nacht wakker wordt met het geluid van iets dat buiten ophef veroorzaakt, doet de onthulling dat het ‘slechts’ coyotes zijn die haar vuilnisbakken plunderen weinig om de verontrustende sfeer te verzachten in de nasleep van het feit dat ze de enige persoon is geworden die momenteel in Albuquerque, New Mexico, woont. Wanneer de roedel terugkeert en zijn blik richt op het geïmproviseerde graf van Carol’s zakenpartner en minnaar Helen (Miriam Shor), verandert Carol, de enige overlevende, abrupt in Carol, de engel van de wraak. Wanneer de rook is opgetrokken (je weet wel, door een hele politieauto door het hek van haar achtertuin te rijden), verspreiden de coyotes zich en laten ze een echt graf bouwen – maar wat als we die vervelende hoektanden buiten de nominale waarde zouden nemen?

Dit kan niet anders dan een opvallende gelijkenis vertonen met ‘Breaking Bad’, waarin Walter White (Bryan Cranston) wordt gekweld door een ander, irritanter lid van het dierenrijk. “Fly” is een van de meer onderschatte afleveringen van de vorige serie van Vince Gilligan, maar het echte genie komt voort uit het behandelen van dat vervelende insect als iets meer. Op dat punt in Walts verhaal wordt hij eindelijk gedwongen rekening te houden met de volledige reikwijdte van zijn daden: de dood van Jane (Krysten Ritter), de daaropvolgende vliegtuigcrash en de gevolgen die dit nog steeds heeft voor Jesse (Aaron Paul). In een wending die rechtstreeks uit de klassieke Griekse tragedie komt, is de vlieg niet zomaar een vlieg, maar een fysieke manifestatie van zijn oneindig diepe reservoirs van schuld en woede.

Kijk dieper naar Carols emotionele toestand en kijkers zullen een aantal fascinerende parallellen zien.

Hoewel niet zo bot weergegeven als in ‘Breaking Bad’, hanteert ‘Pluribus’ een even overtuigende benadering om de kijkers in Carol’s hoofdruimte te laten vallen in ‘Got Milk’. De sciencefictionserie heeft de extra afleiding van het omgaan met het belangrijkste mysterie achter het doorlopende plot van de show, maar er blijft één enorm belangrijke karaktereigenschap op de achtergrond van vrijwel elke aflevering sudderen: Carol’s onverwerkte en onopgeloste verdriet na de dood van Helen. Het is geen toeval dat de serie steeds weer naar deze bron terugkeert, hetzij via flashbacks (zoals hun ongemakkelijke excursie naar het ijskoudste hotel ter wereld in aflevering 3) of via eenvoudigere middelen, zoals hier wordt getoond.

Dus, wanneer zijn coyotes dat niet zojuist coyotes? Wanneer ze fungeren als wegwijzers die Carol naar de oorzaak van al haar uitbarstingen, woede en eenzaamheid leiden. Daarom is de aflevering (geregisseerd door “Breaking Bad”-veteraan Gordon Smith en geschreven door ‘Better Call Saul’-schrijver Ariel Levine) besteedt evenveel tijd als zij aan haar zoektocht om al die stenen platen terug naar haar achtertuin te slepen en Helen een behoorlijke begrafenis te geven. Het is natuurlijk niet de hoofdprioriteit van dit uur – die eer gaat naar Carol die koppig de vragen ontrafelt die de kern van de bijenkorfgeest vormen en welke openbaring ze ook op de laatste momenten naar adem doet snakken. Maar voor een show die gemakkelijk het potentieel van het uitgangspunt alleen had kunnen benutten, is het bemoedigend dat Vince Gilligan en zijn schrijfteam weten dat al het mysterie-box-verhaal in de wereld niets oplevert zonder een complexe protagonist die genoeg emotionele bagage met zich meedraagt ​​om een ​​hele bijenkorfgeest in zijn sporen te stoppen. Er waren maar een paar bemoeizuchtige coyotes nodig om die boodschap over te brengen.

Elke vrijdag worden er nieuwe afleveringen van “Pluribus” gestreamd op Apple TV.