Verhaal: In de nasleep van de Tweede Wereldoorlog organiseerden de geallieerden de beroemde processen van Neurenberg om nazi-oorlogsmisdadigers ter verantwoording te roepen. Centraal staat psychiater Douglas Kelley (Rami Malek), belast met het beoordelen of hooggeplaatste nazi’s zoals Hermann Göring (Russel Crowe) geschikt zijn om terecht te staan. Terwijl Göring heen en weer beweegt tussen bravoure en kwetsbaarheid, navigeert Kelley met banden, verraad en een rechtszaaldrama dat ernaar streeft de verantwoordelijkheid voor het onuitsprekelijke te definiëren.Beoordeling: De film opent op de laatste dag van de Tweede Wereldoorlog met een beklijvende zin op het scherm: “Voor degenen die het hebben meegemaakt, en degenen die dat niet hebben gedaan.” Van daaruit verliest het nooit zijn doel uit het oog. Het bruist van relevantie in de hedendaagse geopolitieke brandhaarden waar oorlogen woeden, de macht ongecontroleerd blijft en gerechtigheid een ongrijpbaar ideaal blijft. Door het gordijn op te houden voor wat de nazi’s omschrijven als de “Endlösung” (van het Joodse vraagstuk), weigert het verhaal te aarzelen.In plaats van zich te fixeren op de alomtegenwoordige naam Adolf Hitler, verschuift de schijnwerpers scherpzinnig naar Hermann Göring (Russell Crowe), de onderbevelhebber wiens zelfvoldane narcisme, opioïdenverslaving (naar verluidt 40 pillen per dag) en dikbuikige bravoure een huiveringwekkende morele leegte verbergen. Göring voelt zich verontrustend op zijn gemak bij het idee van dood en berechting; zijn branie verbergt de afgrond eronder. Crowe bezit elk frame en levert een prestatie van huiveringwekkend magnetisme. Zijn vertolking blijft een masterclass in hoe een slechterik kan betoveren.Tegenover hem zorgt Douglas Kelley, het personage van Rami Malek, voor het anker. De vreemde bonhomie die tussen de twee mannen ontstaat, wordt de hartslag van de film. Ze spelen een kat-en-muisspel met zielen, reputaties en rauwe psychologie. De ondersteunende cast – Michaël Shannon als de onverzettelijke Robert H. Jackson, Leo Woodall als sergeant Howie Triest en Richard E. Grant als Sir David Maxwell Fyfe. Gezamenlijk dragen ze allemaal bij aan lagen van spanning en introspectie.Visueel en technisch is de film rijk: van de gevangenissets die beklemmend en echt aanvoelen, tot de nauwgezette kostuums en texturen die een door oorlog verscheurd Duitsland weerspiegelen: het tijdperk zelf wordt een personage. Het neemt je volledig mee, waar architectuur, uniformen en kapsels boekdelen spreken. De scènes die de nasleep van wreedheden uitbeelden, worden met terughoudendheid behandeld. Ze hebben impact, maar zijn nooit toegeeflijk.Je vraagt je af wat deze mannen ertoe bracht zulke gruwelijke daden te begaan, en de film biedt voldoende psychologisch inzicht om die vraag levend te houden. Toch is de film, ondanks al zijn ambities, niet zonder gebreken. Het proces, waarvan je hoopt dat het het verhaal zal domineren, voelt bijna plichtmatig aan. Het is kort in een tweede bedrijf dat zoveel belofte opbouwt en zich vervolgens terugtrekt. Het tempo sleept op sommige plaatsen, waardoor de grip losser wordt.Toch, ondanks al zijn duisternis, Neurenberg blijft een film van zeldzame ernst. Regisseur en schrijver James Vanderbilt maakt een meeslepend stukje cinema dat intelligent, meeslepend en ongemakkelijk reflecterend is. Het mag dan het rechtszaaldrama niet opnieuw uitvinden, maar het herinnert ons eraan waarom het verhaal ertoe doet – niet alleen historisch gezien, maar ook in onze tijd. Crowe, Malek en zijn bedrijf leveren met overtuiging, het ontwerp duikt mee en de boodschap resoneert. Door naar dit proces te kijken, zijn we niet alleen getuige van de geschiedenis, maar worden we ook geconfronteerd met ons eigen vermogen tot kwaad en de broze steigers van gerechtigheid.
