Verhaal: Een voormalig congreslid wordt door de staat ontvoerd en dwingt zijn vrouw om hun kinderen groot te brengen terwijl ze op zoek is naar antwoorden. Haar stille vastberadenheid wordt de kracht die het gezin bij elkaar houdt.Beoordeling: ‘I’m Still Here’ is het soort film dat je rustig meetrekt en doet nadenken over wat een gezin te verduren krijgt als de geschiedenis zich tegen hen keert. De film speelt zich af tijdens de militaire dictatuur in Brazilië begin jaren zeventig en baseert zich minder op dramatische wendingen en meer op stemming en emotioneel gewicht. Er is vanaf het begin een constant gevoel van spanning, zelfs op momenten die kalm lijken. Ondanks de politieke setting vermijdt de film politieke uitspraken en concentreert hij zich in plaats daarvan op de manier waarop beslissingen het dagelijks leven vormgeven. Aangedreven door een sterke wending Fernanda TorresHet verhaal volgt een comfortabel gezin wiens leven instort nadat de staat zijn aandacht op hen richt. Wat volgt is niet alleen een verhaal van verlies, maar ook een verhaal van stil verzet en emotionele overleving.De film, gebaseerd op een waargebeurd verhaal, speelt zich af in Rio de Janeiro in 1970 en concentreert zich op de familie van voormalig congreslid Rubens Paiva (Selton Mello). Nadat hij tijdens de staatsgreep van 1964 zijn positie verloor, leidt Rubens een vredig leven met zijn vrouw Eunice (Fernanda Torres) en hun vijf kinderen vlakbij het strand. Hun routine wordt verstoord wanneer de Zwitserse ambassadeur in Brazilië wordt ontvoerd, waardoor de spanningen in het hele land toenemen. Kort daarna wordt Rubens’ huis overvallen en wordt hij gearresteerd door het militaire regime. Als Eunice probeert te achterhalen waar hij heen is gebracht, worden zij en haar dochter Eliana (Luiza Kosovski) ook vastgehouden. Dagen later worden ze vrijgelaten, maar de psychologische schade blijft bestaan. Terwijl Eunice haar zoektocht voortzet, ontdekt ze waarheden over het lot van haar man die haar nooit zijn verteld. Een bevriende journalist bevestigt later dat Rubens door het regime is vermoord. Zonder steun verhuist Eunice naar Sao Paolo, gaat aan de slag bij een universiteit en voedt haar kinderen alleen op. Jaren later krijgt ze eindelijk de officiële bevestiging van de dood van haar man.Wat ‘I’m Still Here’ zijn kracht geeft, is de weigering om verdriet als iets eenvoudigs te behandelen. De film begrijpt dat verlies blijft hangen en levens in de loop van de tijd opnieuw vormgeeft. Directeur Walter Salles richt zich op kleine details in plaats van op grote gebeurtenissen. De dagelijkse routines veranderen, gesprekken worden korter en stiltes worden heviger. Het tempo van de film is traag, maar het dient een doel. Het weerspiegelt het wachten en de onzekerheid die het leven van Eunice bepalen nadat haar man is verdwenen. De film heeft niet als doel de kijker te troosten. In plaats daarvan blijft het gegrond en waarheidsgetrouw en laat het zien hoe mensen leren leven met onbeantwoorde vragen.De uitvoeringen dragen in hoge mate bij aan de impact van de film. Fernanda Torres levert een torenhoge prestatie als Eunice. Ze speelt de rol met terughoudendheid en emotionele helderheid, waardoor het personage eerder echt dan dramatisch aanvoelt. Als moeder draagt Eunice haar pijn stilletjes en laat ze nooit toe dat haar gezin daardoor kapot gaat. Een groot deel van haar kracht komt tot uiting in haar uitdrukkingen in plaats van in woorden. Selton Mello brengt Rubens in zijn beperkte schermtijd warmte, waardoor zijn afwezigheid nog pijnlijker aanvoelt. De acteurs die de kinderen spelen zijn even effectief en tonen verwarring en angst zonder te overdrijven. Samen creëert de cast een geloofwaardig gezin wiens strijd eerlijk en oprecht aanvoelt.‘I’m Still Here’ is een oprechte en eerlijke film die de aandacht van het publiek opeist. Het beweegt zich in zijn eigen tempo en vermijdt duidelijke resoluties, die misschien niet iedereen aanspreken. Kijkers die karaktergedreven verhalen waarderen, zullen het de moeite waard vinden. De film slaagt omdat hij de mens centraal stelt en niet de ideologie. Het gaat over geheugen, uithoudingsvermogen en de moeite die het kost om door te gaan als de zekerheid verdwijnt. Wanneer de film eindigt, probeert hij het belang ervan niet te benadrukken. Het blijft gewoon bij je en laat je achter met het gewicht van wat verloren is gegaan en de kracht die nodig was om vooruit te komen.
