Mijn typische ochtend begint rond 3 uur ’s ochtends. Ik krijg meteen Messenger-meldingen van webontwikkelaars in Californië, GitHub-pings uit Florida en een doorlopend document met onderzoekspapers om te lezen, verzonden vanuit Michigan. Om 07.50 uur ga ik naar de les om mijn leven te leiden als 18-jarige middelbare scholier in Seoul.
Dit eenzame ritueel is mijn vreemde normaal geworden nadat ik een AI-onderzoeks- en ontwikkelingsstartup heb opgericht met mensen over de hele wereld, die ik nog nooit persoonlijk heb ontmoet. Mijn ambitie was om de diagnostiek van Alzheimer te verbeteren, maar ik had geen netwerk, dus heb ik er online een gebouwd.
Ik heb Alzheimer altijd als een angstaanjagende ziekte gezien
Toen ik opgroeide, hoorde ik verhalen over verschillende familieleden strijd tegen de ziekte van Alzheimer. Ik beschouwde de ziekte als iets werkelijk angstaanjagends, dat alleen de schil achterlaat van wie iemand ooit was.
Ik was opgegroeid in de wetenschap dat op een dag iemand van wie ik hou zou kunnen verdwijnen terwijl hij nog steeds voor me stond. Op de middelbare school kristalliseerde deze angst zich uit tot iets dat verder ging dan passieve acceptatie.
Ik kwam deze wedstrijd tegen, op zoek naar ideeën die de gezondheid toegankelijker kunnen maken, en besloot me aan te melden.
Ik wist dat ik het werk niet alleen kon doen. Ik moest mensen vinden buiten mijn netwerk met diverse perspectieven en vaardigheden die in staat zijn om samen iets echts op te bouwen.
Ik begon te zoeken naar partners door mijn tijd door te brengen op internetforums en mijn visie te pitchen. Ik plaatste gedetailleerde onderzoeksvoorstellen op Discord-servers en creëerde GitHub-repository’s met voorlopige code.
Na een maand ‘nee’ kreeg ik één ‘ja’ uit Californië. Dan Florida. Dan Michigan. Tot we met z’n zessen waren. We noemden onszelf Reteena (uitgesproken als ‘retina’), een opzettelijke woordspeling die onze missie symboliseert om een nieuwe visie te brengen in de diagnostiek van Alzheimer.
We werden iets wat niemand van ons had verwacht: een team middelbare scholieren van over de hele wereld die oprecht geloofden dat we de ziekte van Alzheimer konden genezen.
Mijn team en ik besloten om de diagnostiek van Alzheimer toegankelijker en betaalbaarder te maken
Het was niet mijn bedoeling om me alleen op middelbare scholieren te richten, maar ik zat op servers die voornamelijk voor studenten bedoeld waren, en dat waren de mensen die reageerden.
We zijn uit eigen middelen gefinancierd en zijn begonnen met het uitvoeren van onderzoek naar het verbeteren van de beeldresolutie van MRI met laag veld, een draagbaar en economisch toegankelijker MRI-apparaat. Wij hebben gesolliciteerd machinaal leren en diepgaande leertechnieken om de kwaliteit van MRI-scans met laag veld te verbeteren.
Ons doel was radicaal: de diagnostiek van Alzheimer toegankelijk en betaalbaar maken voor achtergestelde gemeenschappen door low-field-MRI betrouwbaarder te maken. Toen ik samen onderzoek deed, besefte ik dat mijn abstracte droom werkelijkheid was geworden, maar de werkelijkheid bleek veel veeleisender dan welke droom dan ook.
Ik begon te twijfelen aan mijn leiderschapskwaliteiten
Ik wankelde onder het verpletterende gewicht van de tijd en toewijding die mijn team aan mij besteedde. De tijdzone verschil was voor mij geen excuus om ze op reacties te laten wachten. Toen ik ’s nachts wakker lag, met een knoop in mijn maag van angst over ‘wat moet ik nu doen’, besefte ik dat mijn verkeerde beslissing maanden werk zou kunnen verspillen van mensen die in mij geloofden.
Tijdens die verstikkende momenten, toen twijfel een fysieke pijn in mijn borst was, twijfelde ik aan alles: mijn capaciteiten, onze richting en of ik het vertrouwen waard was dat mijn team in mij stelde.
Geleidelijk, mijn leiderschap is verbeterd, en de twijfels vervaagden toen ik onze verschillen niet langer als obstakels zag, maar als sterke punten. Ik heb een ‘follow-the-sun’-workflow gemaakt waarin ik taken voltooide voordat de mensen in de Verenigde Staten wakker werden, met gedetailleerde overdrachtsdocumenten in gedeelde Notion-werkruimten. We waren asynchroon, maar op de een of andere manier meer verbonden.
Toen we gepubliceerd werden, was dat de geruststelling die ik nodig had om door te gaan
Toen ons eerste onderzoek werd gepubliceerd tijdens de IEEE BigData 2024 Conference, een prestigieuze jaarlijkse conferentie voor onderzoek naar kunstmatige intelligentie, voelde ik me opgetogen. Het was het bewijs dat we iets op het spoor waren en een rechtvaardiging voor elke late avond. Toch was het nog maar het begin.
We zijn van een groepschat voor zes personen uitgegroeid tot een onconventionele startup met twaalf leden. In de daaropvolgende negen maanden voerden we aanvullend onderzoek naar de ziekte van Alzheimer uit en presenteerden we onze bevindingen over hoe veranderingen in spraakpatronen en genetische markers zouden kunnen helpen bij het eerder opsporen van de ziekte dan met traditionele methoden.
Als mensen die elkaar op internet hebben ontmoet, hebben we onze groei ook transparant gemaakt op internet. deel onze reis op LinkedIn. Door ons productontwikkelingstraject te posten en de authentieke grondgedachte achter ons onderzoek en onze producten te delen, kwamen we in contact met mentoren die geloofden in wat we deden: de oprichters van Y Combinator, Pear VC-partnersen onderzoekers die ons ondanks onze leeftijd serieus namen.
We begonnen zelfs berichten te ontvangen van studenten uit verschillende landen die om advies vroegen over het starten van hun eigen gezondheidstechnologieprojecten.
We hebben ons eerste product gelanceerd
Meest recentelijk hebben we ons eerste consumentenproduct gelanceerd, Remembrance, een AI-therapeutische dienst om te proberen te helpen Alzheimerpatiënten opnieuw verbinden met hun verleden. Het werkt door vriendelijke vragen te stellen die zijn ontworpen om oude herinneringen op te roepen door middel van reminiscentietherapie.
Elke opgeroepen herinnering wordt automatisch georganiseerd in kennisgrafiekendatabases, waardoor het gemakkelijk wordt om een persoonlijke geheugenopslagplaats opnieuw te bezoeken en op te bouwen. Na verloop van tijd kan het op verzoek verwante herinneringen voorstellen, waardoor een gepersonaliseerd geheugenarchief wordt opgebouwd.
De zorgmarkt is in veel opzichten ondoordringbaar. Toen we probeerden een plaatselijk ziekenhuis te benaderen om ons product te testen met behulp van daadwerkelijke patiëntgegevens, werden we onmiddellijk tegengehouden door nalevingsvereisten en institutionele beoordelingsraden.
Ik ben dankbaar dat ik dit allemaal op de middelbare school heb geleerd, toen de inzet lager was
We hebben twee jaar lang ontdekt dat iets opbouwen in de gezondheidszorg moeilijker is dan we dachten. Maar ik zou het niet veranderen, omdat we dat op 17- en 18-jarige leeftijd hebben geleerd, niet op 25-jarige leeftijd, wanneer de inzet hoger voelt en de angst zwaarder aanvoelt.
Reteena eindigt misschien niet zoals we ons hadden voorgesteld, maar dat is oké. Het punt was nooit de bestemming; het ging over leren bouwen, begrijpen dat authentieke problemen belangrijker zijn dan viraal succes, en beseffen dat je mensen kunt inspireren door simpelweg te proberen.
Dat is het echte experiment. En het is elke slapeloze nacht waard.
