Eén briljante Koreaanse thriller vat op brute en hilarische wijze alles vreselijks over 2025 samen

Dit bericht bevat spoilers voor “Geen andere keuze.”

Park Chan-wook opent “No Other Choice” met een idyllische momentopname van het kerngezin. De welgestelde salarisman Man-su (Lee Byung-hun) woont met zijn vrouw en twee kinderen in een prachtig landhuis, vol met een weelderige kas en een prachtige voortuin. “Ik heb het allemaal”, mijmert Man-su, oprecht dankbaar dat hij alles heeft waar de meesten alleen maar van kunnen dromen. Maar deze gezellige levensstijl wordt op brute wijze van Man-su weggenomen nadat hij het slachtoffer is geworden van de inkrimping van het bedrijfsleven, waarbij geen van zijn prestaties (en tientallen jaren van hard werken) er toe doen in het licht van de eindeloze ratrace van het kapitalisme. Gegeven Het vermogen van Park Chan-wook om intens, opzwepend drama te creëren (zoek niet verder dan zijn “Oldboy” of “Decision to Leave”), het is normaal om een ​​soortgelijke toon te verwachten in “No Other Choice.” Deze Zuid-Koreaanse thriller zit vol tragische pathos, maar is ook morbide grappig en diep absurd bij elke bocht.

Het is verleidelijk om Man-su als de gewone man te beschouwen, maar zijn sociaal-economische status (hogere middenklasse) wordt de kern van zijn steeds extremere motivaties. Natuurlijk is hij een man die onrecht is aangedaan door een gebroken systeem, dat zonder enige geldige reden harteloos aan de kant wordt gezet. Maar de zorgen van Man-su hebben weinig te maken met zijn onvermogen om voedsel op tafel te zetten; zijn voornaamste zorg is dat zijn werkloosheid hem blootstelt aan sociale verontwaardiging. Dit is de reden waarom het verhaal zo’n drastische escalatie vereist: zodra Man-su onhandig plannen maakt om andere veelbelovende kandidaten te elimineren zodat hij een nieuwe baan kan veiligstellen, vertaalt Park Chan-wook deze wanhoop door verbazingwekkende match-cuts, overgangen en zoomlenzen. Elk reflecterend oppervlak wordt een spiegel in iemands ziel, en dit behendige visuele meesterschap gaat hand in hand met de kluchtige uitersten van Man-su’s gewelddadig chaotische reis.

Maar hoe bereikt ‘No Other Choice’ zo’n zorgvuldig gechoreografeerde chaos?

Een baan is nooit zomaar een baan in een hyperkapitalistische samenleving. Het is een bron van inkomsten die een aanzienlijk deel van onze tijd in beslag neemt, en daarom is het verbonden met ons gevoel van waardigheid en persoonlijke prestaties. Een dergelijk economisch systeem beschouwt werkloosheid als een persoonlijk falen, maar creëert ook een banencrisis door de productiemiddelen te controleren. We zien dit gebeuren wanneer Man-su er maandenlang niet in slaagt een andere baan te vinden (ondanks zijn kwalificaties) en de papierproductie plotseling een niche-, zwaar geautomatiseerde industrie wordt.

In plaats van deze verontrustende status quo ter discussie te stellen, vindt Man-su groteske manieren om hierop in te spelen. Hij heeft zijn identiteit gebouwd op een systeem dat is ontworpen om zich tegen werknemers zoals hij te keren (ongeacht hun economische ambities). Zijn rechtvaardiging is dat hij “geen andere keuze” heeft. In zijn ogen is het vermoorden van andere werknemers die hij als een bedreiging beschouwt, ongetwijfeld de enige manier om zijn waardigheid terug te winnen. Park Chan-wook gebruikt deze ethische absurditeit om ons een antiheld voor te stellen die elke misdaad verandert in Looney Tunes-achtige shenanigans, waarbij Man-su op onhandige wijze zijn slachtoffers achtervolgt en zijn seriemoorden improviseert. Een bijzonder briljante (en brutale) reeks waarbij een dronken tand wordt getrokken, brengt dit sentiment tot het uiterste.

Deze voorbeelden van overdreven fysieke komedie zijn hilarisch, dankzij een strak script en de ingewikkeld gelaagde uitvoering van Lee Byung-hun. Het is nooit de bedoeling dat we voor hem pleiten, maar er is, ahem, geen andere keuze dan te sympathiseren met iemand die zo vreselijk gestoord is door zijn onvermogen om een ​​levensstijl terug te winnen waaraan hij gewend is. De resultaten zijn wankel, omdat Man-su zijn menselijkheid (en fatsoen) moet opgeven om weer aan de slag te kunnen. Deze scherpe satire voelt substantieel door de indrukwekkende beeldtaal van de film, die ons net zo verbijstert als het escalerende morele bankroet van Man-su.

In ‘Decision to Leave’ gebruikt Park Chan-wook snelle overgangen/overgangen om tussen verschillende gezichtspunten te wisselendie worden gebruikt om de centrale relatie van de film vorm te geven. Sms-overlays worden ook met veel succes gebruikt, naast de micro-expressies van mensen die betrokken zijn bij digitale gesprekken. Op dezelfde manier gebruikt “No Other Choice” tablets, telefoonschermen en badkamerspiegels om de motivatie van karakters te peilen, die met elke minuut duivelse uitersten bereiken.

We zien bijvoorbeeld het morele point of no return van Man-su wanneer een doos met daarin het pistool van zijn vader wordt geplaatst tegenover zijn wanhopige, door angst doordrenkte houding. Ook ontvouwt zich op een gegeven moment een moordonderzoek, waarbij het reflecterende oppervlak van een laptop wordt gebruikt om van perspectief te wisselen en het onuitgesproken denkproces van elk personage over te brengen. Dergelijk visueel meesterschap voelt misschien als onbelemmerde improvisatie, maar het is het resultaat van nauwgezette vaardigheid en precisie.

Deze beeldtaal draagt ​​bij aan de dichte (zij het niet-subtiele) symboliek van de film. Tegen het einde voedt Man-su onbedoeld zijn geliefde appelboom met lijken, wat aangeeft dat zijn nu bloeiende carrière en herstelde sociale status gruwelijke kosten met zich meebrengen. Dit is het moment waarop de tragikomische aard van Man-su’s verhaal bijzonder bitter aanvoelt, omdat de film het idee laat bungelen dat het kapitalisme in een laat stadium het ons gemakkelijk maakt een oogje dicht te knijpen voor de wreedheden die onze realiteit vormgeven. Man-su weet dat zijn daden verkeerd zijn, maar het is gemakkelijk om schuldgevoelens of wroeging terzijde te schuiven als geroosterde paling weer op het menu staat. Dit is ook de reden waarom zijn vrouw, Lee Mi-ri (Son Ye-jin), stilletjes medeplichtig blijft, omdat ze beseft dat de enige manier om een ​​vervalst spel te winnen is door morele compromissen als onvermijdelijk te accepteren.

“No Other Choice” is momenteel in beperkte oplage verkrijgbaar.