Verhaal: Todd verhuist met zijn hond Indy naar het oude huis van zijn grootvader voor een rustig leven, maar griezelige gebeurtenissen laten al snel zien dat daar nog steeds iets duisters blijft hangen.Beoordeling: Sommige films proberen je bang te maken met geluid. ‘Good Boy’ doet het tegenovergestelde. Geregisseerd door Ben Leonberghet is een rustig, griezelig verhaal dat bijna volledig vanuit het standpunt van een hond wordt verteld. Dat idee alleen al klinkt vreemd, maar het werkt omdat de film de hond niet als truc maar als getuige behandelt. Het is deels een spookverhaal, deels emotioneel drama, en het besluipt je op een manier die de meeste horrorfilms niet doen. Wat begint als een eenvoudig verhaal over een man en zijn huisdier, verandert langzaam in iets diepers: een film over angst, herinnering en het soort loyaliteit dat geen woorden nodig heeft.Het verhaal volgt Todd (Shane Jensen), die met zijn hond Indy verhuist naar het oude huis van zijn grootvader op het platteland. Hij wil een rustige plek, een plek om te genezen en opnieuw te beginnen. Maar het huis heeft zijn eigen geschiedenis, en er zit iets vreselijk mis in het huis. Indy voelt het eerder dan Todd: een schaduw in de hoek, een geluid dat er niet zou moeten zijn, de ongemakkelijke stilte die dieren rusteloos maakt. Het verhaal beweegt zich langzaam voort en laat zien hoe de hond dingen ziet en hoort die zijn baasje niet kan. Er zijn geen plotselinge schokken of grote wendingen. Het gaat meer om de kleine momenten – een deur die krakend opengaat, een blik in Indy’s ogen – waardoor je naar voren leunt in plaats van achteruit springt.Wat ‘Good Boy’ zo ongewoon maakt, is het geduld. Leonberg haast zich niet. Hij laat de stilte het werk doen. De camera blijft vaak laag, dichtbij de grond, zodat we zien wat Indy ziet; niet alles is duidelijk, maar dat is nu juist het punt. De film vertrouwt erop dat jij de lege plekken invult en het mysterie oplost. Het is prachtig gefilmd, met zacht licht en lange opnames die je meeslepen in de wereld van de hond. Het is echter niet alleen maar een horrorverhaal. Onder de oppervlakte gaat het over verbinding en verdriet – hoe mensen en dieren een band delen die verder gaat dan woorden. Sommige scènes blijven iets te lang hangen, maar het trage tempo geeft ruimte aan de gevoelens die het verhaal met zich meedraagt. Het is verdrietig, vreemd en op een vreemde manier geruststellend tegelijk.Indy, de hond, is de ziel van de film. Hij gedraagt zich niet op de gebruikelijke manier; hij is gewoon zo. Zijn ogen, zijn pauzes, de manier waarop hij door het huis beweegt – ze zeggen allemaal meer dan een dialoog zou kunnen. Het voelt echt omdat het echt is, en er is geen sprake van doen alsof. Shane Jensen geeft, in de rol van Todd, een rustige, geaarde uitvoering die past bij de toon van de film. Hij reageert zoals een normaal mens zou reageren: soms verward, soms bang, soms gewoon moe. Ariëlle Friedman terwijl Vera warmte toevoegt in haar kleine rol, en Larry Fessenden geeft gewicht aan het verhaal als de grootvader. Maar het is Indy die bij jou blijft. Zijn aanwezigheid zorgt ervoor dat de angst eerlijk aanvoelt en het verdriet menselijk.‘Good Boy’ is niet het soort horrorfilm dat je laat schreeuwen; het is het soort dat na afloop in je hoofd blijft hangen. Het herinnert je eraan hoe dieren vaak aanvoelen wat wij niet kunnen, en hoe liefde, in de eenvoudigste vorm, zelfs op de donkerste plekken kan bestaan. De film duurt ongeveer 70 minuten en is op een rustige manier zowel zachtaardig als beklijvend. Sommige mensen vinden het misschien te langzaam, maar anderen zullen iets echts voelen in de stilte. Ben Leonbergs debuut laat zien dat horror niet luid hoeft te zijn om krachtig te zijn; soms heb je alleen een trouwe hond nodig en een verhaal dat met hart en ziel wordt verteld.
