Een 100 jaar oud familiegeheim en de bibliothecaris weigert het te begraven

Deze rapportage is tot stand gekomen in samenwerking met NHPReen non-profit redactiekamer voor openbare media gevestigd in New Hampshire.

Door de jaren heen heeft Moulton vele uren besteed aan het opsporen van gegevens over een carnavalswerker, waarbij hij de levens van 19e-eeuwse vrouwen in kaart bracht wier recepten ze te vinden in kookboeken van de gemeenschapen het doorzoeken van archieven op zoek naar mensen wier verhalen anders misschien niet zouden worden herkend.

Maar er was één puzzel die Moulton nooit had geprobeerd op te lossen: een gerucht over haar overgrootvader van moeders kant, John Dainty.

‘Het gerucht ging dat mijn overgrootvader gevangen zat en de schuld op zich nam voor zijn zoon,’ zei Moulton. “Maar niemand heeft ooit echt veel meer gezegd.”

Er was nog een nog donkerdere versie van het verhaal: dat John Dainty mogelijk zijn eigen dochter, de oudtante van Moulton, had vermoord. Soms kwam het ter sprake tijdens familiereünies, maar geen van de nog levende familieleden van Dainty wist wat er was gebeurd of iets over het meisje – zelfs niet haar naam.

Moulton’s grootvader, Clifford Dainty, was een van de broers van het meisje. Moultons moeder was elf toen hij in 1969 stierf, en zei dat hij alleen maar zou zeggen dat zijn zus een ‘ongeluk’ had gehad. Zijn vrouw, de grootmoeder van Moulton, wist niet veel meer over haar.

“Het was echt een lege plek in de stamboom”, zei Moulton.

In 2020 sloot de COVID-19-pandemie tijdelijk de bibliotheek waar Moulton werkte. In plaats van zuurdesembrood te maken, besloot ze dit gerucht tot op de bodem uit te zoeken.

Toen Moulton eindelijk de waarheid ontdekte, bracht ze een honderd jaar oude tragedie aan het licht, een tragedie die een weerspiegeling was van de huidige strijd om reproductieve rechten. Vervolgens wilde ze ervoor zorgen dat het verhaal van haar familie nooit meer begraven zou worden.

Een schokkende en verschrikkelijke ontdekking

Moulton begon met de basis en typte ‘John ​​Dainty’ in Ancestry.com. Ze vond een volkstelling uit 1930 waarin hij vermeld stond als gevangene in de Wethersfield State Prison in Connecticut.

Nieuwsgierig dook Moulton in de archieven van plaatselijke kranten en ontdekte dat John Dainty en zijn vrouw, Mary, beiden waren opgegroeid met armoede en misbruik in het New England van rond de eeuwwisseling, een cyclus die zich voortzette met hun eigen vijf kinderen; hun jongste zoon was de grootvader van Moulton. Moulton vond documenten waaruit bleek dat de Dainty’s voor de rechtbank waren gedaagd omdat ze hun kinderen niet naar school hadden gestuurd. In een krantenartikel vertelde een buurman aan de politie dat John Dainty ‘zijn 9-jarige zoon had aangevallen’.

Toen deed Moulton een meer schokkende en verschrikkelijke ontdekking: op 22 februari 1925 werd een dokter naar het huis van John en Mary Dainty in New Britain, Connecticut, geroepen om voor de 12-jarige dochter van het echtpaar te zorgen, die ook Mary heette. De dokter getuigde later dat John Dainty en Albert Louis Dainty, de oudere broer van Mary, zich gespannen gedroegen. Haar broer, die toen 18 of 19 was, “schreeuwde het uit zonder duidelijke reden” tijdens de afspraak, volgens een verslag in de New Britain Herald over de getuigenis van de dokter tijdens het proces.

De dokter belde de politie en zei dat Mary’s toestand ernstig was en dat de omstandigheden verdacht leken.

Een rechercheur gaf opdracht om Mary naar het New Britain General Hospital te brengen. Ze was in shock en raakte steeds buiten bewustzijn. Rond middernacht op dezelfde dag dat ze werd opgenomen, stierf Mary.

Maar vóór haar dood had Mary met een arts en een aanklager gesproken die naar haar ziekenhuisbed kwamen, ontdekte Moulton in een krantenartikel. Ze vertelde hen dat ze onlangs seksueel was misbruikt door haar vader, haar broer Albert Louis en een 22-jarige familiekennis genaamd Charles Orvis.

“Het was woedend en verontrustend”, zei Moulton. ‘Ik had echt het gevoel dat ik moest blijven graven om te zien of ik Mary nog een beetje meer kon vinden… Ik wilde zien of ze überhaupt voor de rechter werden gebracht voor hun misdaden.’

Moulton kreeg een kopie van Mary’s overlijdensakte. Hoewel de arts bloedvergiftiging als secundaire doodsoorzaak noemde, vermoedde hij dat de bloedvergiftiging voornamelijk het gevolg was van een abortus, die in de jaren twintig van de vorige eeuw illegaal was in Connecticut.

Als Moulton of haar moeder e-mails naar familieleden stuurden waarin ze vertelden wat ze leerde, aarzelden sommigen om ze te lezen.

‘Ik hou van geschiedenis, maar als het zo dichtbij komt, wil je het soms niet weten’, zei Moultons oom Jim Dainty, wiens vrouw hem aanmoedigde om te lezen wat zijn nichtje had gevonden. Hij zegt dat hij blij is dat hij nu zijn familiegeschiedenis kent.

Maar de grootmoeder van Moulton, de vrouw van Clifford Dainty die in 2024 stierf, besloot dat niet te doen.

‘Ik denk niet dat ze erover wilde nadenken,’ zei Moulton. “Ze zei dat ze op een avond de hele nacht wakker was gebleven en zich zorgen maakte over Mary, en ik zei … ‘We hoeven er niet nog een keer over te praten.’”

Moulton was nog steeds bezig met onderzoek naar wat er in 2022 met haar oudtante gebeurde toen het Amerikaanse Hooggerechtshof Roe v. Wade vernietigde, waarmee een einde kwam aan het grondwettelijk beschermde recht op abortus in het hele land. Toen ze hoorde van de uitspraak, zei Moulton dat ze dacht aan Mary en andere kinderen die mogelijk zwanger zouden kunnen worden door seksueel misbruik.

Meer dan 7 miljoen adolescente meisjes tussen de 13 en 17 jaar leven nu in staten waar abortus verboden is, strikte zwangerschapsgrenzen gelden of waar de betrokkenheid van de ouders vereist is voordat zij een abortus kunnen ondergaan. Studie van april 2025 van de Rutgers School of Public Health; acht van de 18 staten met verboden of limieten uitzonderingen hebben wegens verkrachting en incest.

“Het gewicht van de macht tegen hen is zo oneerlijk vanwege hun gebrek aan middelen, vanwege hun gebrek aan kennis, vanwege hun gebrek aan vermogen om te communiceren wat er aan de hand is”, zei Moulton. “Ik kan niet geloven dat we een systeem zouden willen creëren waarin zij nog minder macht hebben.”

Moulton hoorde dat Mary’s vermeende misbruikers allemaal in 1925 werden gearresteerd, maar alleen Mary’s vader bekende schuldig te zijn aan aanranding van de eerbaarheid. John Dainty werd veroordeeld tot vier tot tien jaar gevangenisstraf, en de staat liet de aanklacht tegen Mary’s oudere broer en de familiekennis intrekken.

“Dus hij krijgt vier jaar gevangenisstraf. Zij krijgen er geen”, zei Moulton. ‘En ik was op dat moment eigenlijk gewoon woedend omdat ze natuurlijk dood was.’

De omstandigheden rond de dood van haar oudtante hielden Moulton ’s nachts wakker. Ze stelde zich Mary voor tijdens haar laatste momenten op het ziekenhuisbed, hoe bang en alleen ze misschien was geweest.

‘Ik weet dat het weer zal gebeuren,’ zei Moulton. “Hetzelfde soort scenario.”

‘Geheimen die niet bewaard mogen blijven’

Kinderen die jong sterven, hebben korte papieren routes, maar Moulton slaagde er wel in enkele details over het leven van haar oudtante te achterhalen.

Het autopsierapport bood een schets van hoe Mary eruit zag: zwart kortgeknipt haar, bruine wenkbrauwen en blauwgrijze ogen – vergelijkbare kenmerken als Moultons neef.

In een krant uit 1924 in New Britain stond dat Mary een padvinder was geweest, dus Moulton zocht de uniformen op die ze zou hebben gedragen, de knopen die ze zou hebben weten te knopen, de belofte die ze zou hebben geleerd.

Toch zou ze willen dat ze meer kon vinden.

“Ik wou dat ik wist of ze van bepaalde games, hobby’s of soorten muziek hield. Ik wil weten of ze goede vrienden of positieve ervaringen in haar leven had, of iemand die echt betrouwbaar was”, zei ze. ‘Ik wou dat ik al die dingen wist.’

Maar Moulton vond wel veel informatie over haar overgrootvader, John Dainty. Ze kreeg een kopie van zijn gevangenendossier van een archivaris uit Connecticut.

Toen het per post arriveerde, was het eerste wat Moulton in het dossier vond haar verbijsterd en van streek: de foto van de gevangene van John Dainty. Het toont een man van middelbare leeftijd die zonder glimlach recht in de camera staart. De rechterkant van zijn gezicht hangt iets meer naar beneden dan de linkerkant.

“Ik heb dezelfde structuur aan de rechterkant van mijn gezicht”, zei Moulton. “En ik wil op geen enkele manier, vorm of vorm zoals hij zijn.”

Uit gegevens blijkt dat John Dainty in 1931 uit de gevangenis kwam, maar ongeveer een jaar later terugkeerde wegens schending van de voorwaardelijke vrijlating. In een brief aan de gevangenisdirecteur schreef de reclasseringsambtenaar dat de vrouw en kinderen van John Dainty meldden dat hij “ondraaglijk misbruik” had gemaakt, en dat er aanwijzingen waren dat hij waarschijnlijk zijn andere dochter, de 10-jarige Clara, seksueel had misbruikt.

Nadat John Dainty weer naar de gevangenis was gegaan, schreef Clara een brief aan zijn reclasseringsambtenaar vanuit het nieuwe huis van de familie in Waterbury, Connecticut.

Clara schreef in brede, lusvormige cursieve letters: ‘Pas op voor hem, want als hij vrijkomt, zal hij naar Waterbury komen, uitzoeken waar we wonen, en hierheen komen en ons allemaal vermoorden.’

Dit briefje was het laatste document in het gevangenendossier van John Dainty. Moulton controleerde de volkstellingen en ontdekte dat John Dainty was teruggegaan naar Waterbury toen zijn gevangenisstraf in 1933 voorbij was. Clara woonde bij haar ouders tot John Dainty in 1948 stierf.

“Het was absoluut alsof ze nooit aan elkaar ontsnapten tot aan de dood”, zei Moulton.

Moulton deed nog een belangrijke ontdekking: ze ontdekte waar Mary begraven lag, onder een stukje gras op een begraafplaats in New Britain in een ongemarkeerd graf. In 2023 zamelden Moulton en haar familie geld in om daar een grafsteen te plaatsen.

‘Ik hoop dat ze weet dat het iemand iets kon schelen,’ zei Moulton met tranen in haar ogen, ‘ook al was het honderd jaar te laat.’

In september keerden Moulton en haar familieleden terug naar New Britain om het graf van Mary te verzorgen. Daar was haar moeder, Mary Dainty Moulton, de dochter van Mary Dainty’s jongste broer, Clifford, de grafsteen met een zachte borstel aan het wassen.

Als katholiek kreeg ze te horen dat ze naar de Maagd Maria was vernoemd, maar Mary Dainty Moulton was ook ontroerd toen ze hoorde dat zij en haar tante een naam delen.

“Ik was op een bepaalde manier opgelucht – op een vreemde, zieke manier – dat er informatie en geschiedenis was die we konden weten in plaats van te raden,” zei ze. “En dit zijn, zoals we nu weten, geheimen die niet bewaard mogen worden.”

Terwijl ze met haar moeder en andere familieleden naast haar rond de grafsteen stond, bedankte Moulton haar levende Dainty-familieleden voor hun uithoudingsvermogen door cycli van armoede en misbruik – ‘omdat ze niet op dezelfde manier afliepen’, zei ze.

Toen stapte haar moeder naar voren, met een zwarte familiebijbel in haar hand, met uitstaande lipjes om elk boek te markeren.

“(Mary) gaf haar leven en was geen erkend persoon, en door haar te erkennen, denk ik dat we veel hebben gewonnen”, zei Mary Dainty Moulton. ‘En hopelijk hebben we haar, door haar te herkennen, vrijgelaten.’

De familie boog hun hoofd en zei samen het Onze Vader.
Op de grafsteen voor hen staat: “Mary E. Dainty, 5 augustus 1912 – 22 februari 1925.” Het embleem van de Girl Scout staat bovenaan en onderaan had de familie een boodschap gegraveerd: “We houden van je, en liefde brengt je thuis.”