Je hebt tegenwoordig een grotere kans om aangenomen te worden op Harvard dan om een baan te vinden.
Dat is de brutale realiteit van de huidige arbeidsmarkt. De ‘no-hiring-no-ontslagen’-omgeving, genaamd de Grote Vriesdrijft werkzoekenden tegen een muur op. En de cijfers schetsen een nog donkerder beeldschrijft Aki Ito van BI.
Op de gemiddelde vacature in het afgelopen kwartaal kwamen 242 sollicitaties binnen, blijkt uit exclusieve gegevens van wervingssoftwareleverancier Greenhouse. Dat betekent dat je 0,4% kans hebt om de gemiddelde baan te krijgen waarvoor je solliciteert. Ondertussen is het acceptatiepercentage daarvoor school in de buurt van Boston: 3,6%.
(Als u zich er beter door voelt, kan het nog erger zijn. NASA nam slechts 10 mensen aan voor de Astronaut Candidate Class 2025 uit meer dan 8.000 kandidaten, wat een acceptatiepercentage van 0,125% oplevert.)
Op papier lijkt dat misschien een droomscenario voor werkgevers. In plaats daarvan voelen ze zich net zo overweldigd als ze nodig hebben om de stroom cv’s te doorzoeken.
Zoals Daniel Chait, CEO van Greenhouse, tegen Aki zei: “Niemand is blij met de huidige situatie.”
Dus wat is de schuld?
Ieders favoriete zondebok, kunstmatige intelligentie, staat hoog op de lijst. De technologie heeft het vermogen van werkzoekenden vergroot om zich op elke baan te richten, waardoor het proces voor iedereen in wezen wordt vertroebeld.
De arbeidsmarkt heeft ertoe geleid dat sommige werknemers het gevoel hebben dat blijven zitten hun enige optie is.
“Baan knuffelen‘ is de uitdrukking van de dag geworden, omdat mensen bang zijn zich aan te sluiten bij de belaagde werkzoekenden die vechten voor restjes. (Oh, hoe ver zijn we verwijderd van De grote berusting.)
Maar wat als je jezelf gewoon niet ziet dat je dingen uitsteekt?
Business Insider heeft een vijfdelige serie persoonlijke essays van mensen die hun baan hebben opgezegd en geen spijt hebben.
De eerste is Jenny Wood, die haar baan als Google-manager heeft opgezegd nadat ze voelde dat haar leven niet langer houdbaar was.
Ik begrijp dat een Big Tech-manager zich financieel en professioneel waarschijnlijk in een veel betere positie bevindt om weg te lopen van zijn optreden vergeleken met de gemiddelde Amerikaan. Maar Wood biedt echt, uitvoerbaar advies voor mensen, ongeacht inkomensniveau of anciënniteit.
In het begin gaat het niet altijd goed. De komende dagen zullen we een verhaal horen van een voormalige Apple-werknemer die ontslag nam en dakloos werd. (Ze zijn nu beter in vorm en hebben er geen spijt van.)
Heb je zelf een verhaal? Neem contact op met mijn collega Jane Zhang.
