‘Dust Bunny’ recensie: Mads Mikkelsen speelt een behulpzame moordenaar in een duistere fantasie

TV-legende Bryan Fullerbekend van zijn cultklassiekers ‘Pushing Daisies’ en ‘Hannibal’, heeft zojuist een Independent Spirit Award-nominatie verdiend voor zijn eerste speelfilm. Het is op de een of andere manier een verrassing dat de bekende maker zojuist zijn eerste film regisseerde, nadat hij bijna drie decennia op televisie had gewerkt aan series als ‘Dead Like Me’ en ‘American Gods’. Nu wendt hij zich tot de wereld van de indiefilm en wordt hij herenigd met een acteur Mads Mikkelsenzijn Hannibal Lecter, over het duistere sprookje ‘Dust Bunny’.

Fuller heeft een zwak voor idiomen en breidt ze uit tot de meest extreme uiteinden (bijvoorbeeld ‘madeliefjes duwen’), en dus stelt hij zich in ‘Dust Bunny’ voor wat die pluisjes zouden kunnen zijn als onze nachtmerries tot leven zouden komen. Hij poneert ook een bizar idee: wat als een kind een huurmoordenaar inhuurt om het monster onder haar bed te doden?

Aurora (Sophie Sloan) is een fantasierijk jong meisje dat ’s nachts dingen hoort die brullen en schreeuwen. Het stofkonijntje onder haar bed is een vraatzuchtig, monsterlijk wezen. Als haar ouders vermist raken, is ze ervan overtuigd dat ze zijn opgegeten door het monsterkonijn en schakelt ze de hulp in van een ‘intrigerende buurman’ (Mikkelsen, zo wordt hij genoemd) die ze in het steegje buiten draken heeft zien overwinnen. Met een vergoeding die ze van een collecteschaal van de kerk steelt, smeekt ze hem om hulp en hij gaat akkoord, terwijl hij meer te weten komt over de uitdagende jeugd van dit jonge meisje.

In eerste instantie voelt ‘Dust Bunny’ een beetje licht aan, waarbij het verhaal over het dichtbevolkte oppervlak schiet, met heel weinig dialoog in de eerste helft. Maar het groeit en groeit, steeds meer stukjes en beetjes stapelen zich op terwijl Fuller deze vreemde, verhoogde wereld onthult. We ontmoeten de begeleider van Intriguing Neighbor, Laverne (Sigourney Weaver), die de grotere Wickiaanse wereld van moordenaars waarin hij leeft onthult. Weaver kauwt door haar scènes zoals het monsterkonijn door de vloerplanken kauwt – letterlijk, terwijl ze charcuterie, dumplings en ‘speenvarken-theesandwiches’ met verve eet. Sommige monsters grijnzen naar ons vanaf de andere kant van de tafel.

De film is in wezen “Leon: The Professional” ontmoet “Amélie” (een van Fullers favoriete films), maar met zijn uitgesproken humor en flair. Die stijl betekent ook dat “Dust Bunny” behoorlijk kieskeurig en gemanierd is en als je niet ingaat op de humor en de gestileerde wereld van de film, loop je de kans er meteen vanaf te stuiteren. Terwijl Fuller de wereld opent en een sluwe FBI-agent (Sheila Atim) en nog meer slechteriken (David Dastmalchian, Rebecca Henderson) onthult, wordt het plot steeds intrigerender dan de logge kindertrauma-metafoor, maar er is ook niet genoeg op dit tapijt geborduurd. Het voelt oppervlakkig, niet uitgewerkt.

Fuller geeft blijk van een sterke beheersing van zijn visuele domein, maar de allegorie die hij presenteert over de monsters met wie we moeten leren leven voelt een beetje warrig aan. Sloan en Mikkelsen zijn geweldig samen, maar je voelt dat er veel meer is waar ze hun tanden in hadden kunnen zetten, en misschien onthullen de grenzen van het verhaal de grenzen van het budget, zorgvuldig behangen met weelderig productieontwerp – explosies van patronen en kleuren gemaakt door Jeremy Reed, vastgelegd met schimmige maar weelderige cinematografie door Nicole Hirsch Whitaker.

Het is een eerste functie die zo aanvoelt: een beetje een verrassing van iemand met zoveel ervaring. Maar het project heeft de kenmerkende stijl van Fuller, ook al levert het niet veel meer op dan een leuke, op kinderen gerichte hard-R-genre-oefening.

Katie Walsh is filmcriticus van de Tribune News Service.