Er was één hap van de enorme gebraden kippenpoot van Jonas Koh’s eetstalletje nodig om te weten dat hij het goed doet.
Het been — de grootste die ik ooit heb gezien in de jaren dat ik Singapore’s Hawker-tarief heb gegeten – was knapperig van buiten, sappig en zacht van binnen, en bedekt met kruiden zonder overweldigend te zijn. De sambalpasta met ui en chili ernaast, Koh’s trots en vreugde, voegde pit en zoetheid toe aan het gerecht.
“Onze chili is wat ons onderscheidt van de rest”, zei Koh, 30, tegen mij toen ik de kraam in november bezocht. “We krijgen veel klanten die terugkomen en letterlijk alleen maar chili bij ons kopen.”
Koh’s Nasi Lemak had de grootste kippoot die ik ooit had gezien. Aditi Bharde
Koh startte in september 2024 The Kumpong Boys, een kraampje in de noordelijke wijk Ang Mo Kio in Singapore. Hij is gespecialiseerd in vette rijsteen gerecht afkomstig uit Maleisië dat bestaat uit van geurige rijst, sambal, gebakken kip, een ei, ansjovis en komkommers.
Hoewel hij stelde zijn ouders gerust Door op de universiteit een bedrijfsdiploma te behalen, droomde Koh er altijd van om zijn eigen eetcafé te beginnen. Vanaf zijn zeventiende sneed hij zijn tanden in de voedings- en drankenindustrie, werkte als ober en daarna in keukens en bars.
Terwijl hij dat graag doet zijn eigen baas zijnKoh zei dat hij één grote spijt heeft: het opzetten van een winkel in een wijk vol oudere mensen die centen knijpen.
Het openen en runnen van The Kumpong Boys
Koh en zijn medewerkers koken in een kleine keuken achter de toonbank. Aditi Bharde
Koh startte de kraam met de hulp van een mentor die hij ontmoette tijdens zijn werk bij OverEasy, een Amerikaans restaurant in Singapore. Samen hebben ze het recept voor nasi lemak geperfectioneerd.
Vervolgens gaf hij ongeveer 7.000 Singaporese dollars, of ongeveer $ 5.400, van zijn spaargeld uit om kookgerei te kopen en de kraam op te zetten.
Nu arriveert hij om 9.00 uur bij de kraam en bereidt samen met zijn enige medewerker rijst, eieren en kipcurry voordat de winkel om 10.00 uur opengaat.
Hij sluit de winkel om 20.00 uur nadat hij het etende publiek heeft gevoed, een routine die hij zeven dagen per week herhaalt.
De lange uren en de hitte van het Hawker-centrum zijn hem op het lijf geschreven.
“Ik heb nog nooit in een zakelijke baan gewerkt: de 9-5-sleur en een berisping van je baas”, zei hij. “Mijn vrienden vragen me of het vermoeiend is om straatventer te zijn, maar ik denk dat passie voor het werk mij op de been houdt.”
Jonge klanten zijn een zeldzame verschijning in deze buurt
Koh’s kraam staat in een wijk die wordt bevolkt door oudere Singaporezen. Aditi Bharde
Maar er is één probleem – en het is een groot probleem.
Koh’s primaire overweging bij het kiezen van de locatie van zijn kraam werd huur gevraagd. In de slaperige woonwijk van Ang Mo Kio vond hij een kraam met een maandelijkse huur van SG$3.700, inclusief gas, elektriciteit en water.
Nadat hij de kraam had geopend, besefte hij al snel dat er een probleem was. De buurt was gevuld met oudere bewoners die hun portemonnee stevig in de hand hadden.
“Ik heb er echt spijt van dat ik voor deze locatie heb gekozen, omdat klanten echt niet openstaan voor de prijs”, zei hij. “De meeste mensen hier willen maaltijden onder de € 4,-.”
Zijn kenmerkende gerechten, de berempah-set en de curry-ayam-set, kosten SG $ 6,90, wat volgens hem de laagste prijs was die hij kon bieden gezien de stijgende kosten van ingrediënten.
Koh’s kraam wordt ook omringd door andere kraampjes die goedkopere producten verkopen, waardoor hij het gevoel krijgt dat hij uit de markt wordt geprijsd. Op een goede dag verkoopt hij ongeveer 80 tot 100 borden, en op een slechte dag 30 tot 40.
Hij zei dat de oudere mensen in de buurt zich ook aan meer religieuze praktijken houden, wat van invloed is op zijn verkopen.
“Veel oudere boeddhistische mensen eten vegetarisch voedsel op de eerste en de 15e dag van de maand”, zei hij. “Op die dagen zal ik een drastische daling van het aantal verkochte platen zien.”
Een andere keer, zei hij, bood een boeddhistische tempel in de buurt van zijn kraam tien dagen gratis vegetarisch eten aan, wat in de verkoop ging.
Koh zei dat de ouderen in zijn buurt niet graag veel geld uitgeven aan eten. Aditi Bharde
“Dit geeft mij het gevoel dat de doelgroep die ik zoek er niet is”, zei hij. “Er is veel meer potentieel en we kunnen nog veel meer dingen doen, maar we moeten hier weggaan en ergens anders heen gaan.”
Hij zei dat hij wil verhuizen naar regio’s met een jonger, welvarender publiek, zoals in de buurt van universiteiten of het centrale zakendistrict, om zijn omzet te vergroten.
“Als ik nieuwsartikelen lees over de sluiting van eetgelegenheden, is een deel van mij bang dat ik op een dag in de krant zal staan, die gaat sluiten”, zei hij.
